Merhaba Hayat!

17 yaşında olmak, hayatın baharını yaşamak demek. Evet herşeyin en güzel ama en karışık olduğu dönemdir  17 yaş....  Şimdi 17 yaşında bir öğrencimin , Çağla Yorulmazın bulunduğu bu yaşla ilgili yaşıtlarına örnek olmasını istediğim yazısını paylaşmak istiyorum

                                                    MERHABA HAYAT!
           17 yaşındayım… Hayatı anlamaya,anlamlandırmaya,insanları sorgulamaya çalıştığım şu sıralarda; yalnız kaldıkça ve kendi düşüncelerimi dinledikçe büyüdüğümü hissediyorum.Aslına bak...ılırsa, keşfediyorum ve hem hayatın hem kendimin farkına varıyorum.Farkına vardıkça anlıyorum.Anladıkça da mutlu oluyorum.Ve artık şunu da biliyorum ki mutlu olmanın yolu sadece hayatı değil insanları da anlamaktan geçiyor.
          Tesadüf o ki, son zamanlarda okuduğum kitaplardaki ortak anafikir, insanın hatalarını yüzüne vurmama,kısasa kısas yapmama,karşındakinin ruh mizacına göre ‘anlayışlı’ olma üzerine kurulu.Benim çıkarımlarımla bu anafikri sentezlediğim zaman, ‘Hayatta mutlu olmak istiyorsan, insanlara
anlayışını,sevgini,iyiliğini,merhametini sun.’ Gibi bir sonuç çıkıyor. E bunun üzerine ben de haklı olarak şunu soruyorum: ‘Peki ya kendim için ne yapmalıyım ?’ Cevabı çok geçmeden kendi içimde buldum.Sanırım bu doğrultuda ilerlersem kendim için yapacağım en büyük şey ‘vicdanımı rahatlatmak’ olacak.Bana kalırsa da insanın her şeyden önemlisi vicdanına hesap verdiği zaman onu ikna etmesidir.
           Sanıyorum ‘yaşamak’ tam anlamıyla bu.Yani insan öyle bir yaşamalı ki vicdanı dışında kimseye hesap vermeyecek kadar asi, vicdanı karşında ise emin fakat suçsuzluğunu ispatlamaya çalışan bir mahkum gibi olmalıdır.Fakat şunun da farkındayım;bu bir ütopya! Belki de bu ütopyayı gerçekleştirdiğimiz an,bedensel anlamda sonlanacağımız an olacaktır,bunu bilemeyiz.
Yine de buna ulaşmak için çalışmak,insanın hayatta mutlaka bir amacının olduğunu hatırlatır bize.’Yolculuğu hayal etmek,yolculuk etmekten daha önemli ve güzeldir.’ demişler.Çok haklılar.Mutlu olmak adına hayal edebildiğimiz her şey gerçekleşmese de en azından emek harcanıyorsa ‘güzel’ ve ‘önemlidir’.Bunun farkında olmak ise 17 yaşımda benim için ‘güzel’ ve ‘önemli’ olmanın yanında, bir güç kaynağı.
          Şunu hissediyorum ki, içimde bir yerlerde hep mutlu olmayı bekleyen bir ‘ben’ var.Bu nedenle ona mutlu olmak için mutlu etmek gerektiğini öğretmem lazım.Şimdi zannediyorum ki sabırla onun, düşüncesel olarak keşfettiğim güç kaynağını kabullenmesini beklemeliyim.Belki çok zor olacak fakat ben ‘gerçekçi olup imkansızı isteyenlerdenim.’Ve işte şimdi bu anlamda hayatımın dönüm noktasında olduğumun farkındayım.
Merhaba hayat..