Uzun bir gezinin ardından geçen haftanın gazetelerine toplu bakınca, belirtileri nicedir hissedilen bir gelişmenin ivme kazandığı daha net görünüyor:
ABD, Erdoğan’ı gözden çıkarıyor.
Washington’un artık aba altına gizlemeden sopa gösteren demeçlerinde ve ABD basınının yorumlarında bu açıkça hissediliyor.
Bir başka belirti de şu:
Türkiye medyasında AKP’ye destek verenlerde de ani bir tavır değişikliği gözleniyor.
Köşelerde AKP ile ilgili fren sesine eşlik eden bir ses daha var:
Ankara’daki ABD Büyükelçisi’nin "ABD’yi eleştirmekte çok ileri gittiniz" diyen sesi... Bu ses de değişik ses tonlarında "Çok ileri gittik" diye tercüme ediliyor.
Ve nihayet Erkan Mumcu’nun AKP’den kopması, yeni hazırlıkları haber veriyor.
Unutulmamalı ki, Mumcu AKP içinde 1 Mart tezkeresinin reddinden yana olanlara karşı "Savaşı önleyemeyeceksek, Türkiye’nin çıkarına bakalım" diyen pragmatist çizginin savunucusuydu.
* * *
Biz alışkınızdır bunlara...
Türkiye’nin tarihi, "ABD ile uzlaşmış siyasetçiler saltanatı" olduğu kadar "ABD ile zıtlaşmış siyasetçiler mezarlığı"dır aynı zamanda...
İsmet İnönü "Yeni bir dünya kurulur, Türkiye de orada yerini alır" demecinden sadece 2.5 ay sonra almıştı, Kıbrıs’a müdahaleyi engelleyen Johnson mektubunu... Ondan 8 ay sonra da devrilmişti.
Peki Kıbrıs’ta Sampson darbesinin ne zaman olduğunu hatırlıyor musunuz?
Ecevit, Amerika’ya meydan okuyarak haşhaş yasağını kaldırdıktan tam 2 hafta sonra...
İnönü, büyük devletlerle ilişkiyi "ayıyla yatağa girme"ye benzetirdi.
2 yıl önce icazeti alan Erdoğan’ın sırtında şimdi pençe izleri görünüyor.
* * *
Anlaşılan o ki Washington, 1 Mart’ın ve Türkiye’deki ABD antipatisinin faturasını -biraz da haksız yere- Erdoğan’a kesiyor.
"Haksız yere" diyorum çünkü Erdoğan’ın -tabanının, grubunun, hükümetinin tavrına rağmen- tezkerenin geçmesi için ne kadar çaba gösterdiği hâlâ hafızalardadır.
Ama bu çabalar yetmemiş ve Irak’la ilgili haleti ruhiye, Erdoğan’ı da önünde sürükleyerek yükselmiştir.
Şimdi Irak’ta kontrolü bir türlü sağlayamayan ABD, Türkiye’yi yola getirmek için pek çok kartı devreye sokacaktır.
Bunun yansımalarını çok yakında Kuzey Irak’ta, Güneydoğu’da, AB müzakerelerinde, iç politikada daha çok görürüz.
* * *
Ancak şunu belirtmekte yarar var:
Halihazırda Türkiye kamuoyundaki Amerikan aleyhtarlığını Tayyip Erdoğan’la özdeşleştirmek ve onu Washington odaklı bir kampanyanın hedefi haline getirmek, Ankara’da "istem dışı bir kahraman" yaratabilir.
Ecevit’in 70’lerin ikinci yarısında Amerika’ya meydan okuyarak nasıl tırmandığını hatırlayalım.
Mumcu’yla hepten parçalanacak bir merkez sağ ve CHP kurultayıyla dağılmış merkez sol manzarasında gidilecek bir erken seçimin muhtemel sonucunu da buna ekleyelim.
Evet, Ankara için zor günler gelebilir, ama Türkiye’yi pataklama politikası, Washington için de zor günleri tetikleyebilir.