Atalarımız kolayına kaçmışlar, hepsine birden “orospu” deyip geçmişler; oysa Fransızlar ekmek parası için çok sayıda erkekle yatan kadına “putain” (daha kibarcası “prostituee”), bunu yalnızca zevk için yapan uçkuru gevşek hatuna da “salope” derler.

Biz erkeklere de zampara deniyor, çünkü erkeğin orospusu olmaz. Olmaz, çünkü her erkek “bizatihi” orospudur! Tekenin tekelik etmesi için ille de azması gerekmez.

Kibar konuşmak gereği duyulduğu zaman Osmanlıca “fahişe” terimi kullanılır (eskiden “zaniye” de denirdi), Türkçe konuşulduğu zaman da bildiğiniz kelime.. “Hayat kadını” falan gibi daha edepli olduğu sanılan gülünç ve dangalakça deyimler de var, “rospik” gibi daha sevimli türevleri de.

(Bu durumda, birtakım kocakarılarla para karşılığı yatan yakışıklı delikanlılara da “fahiş” mi diyeceğiz yani? Peki, torunu yaşında kızların peşinde koşan saçı kalmamış kart serserilere ne denecektir? Bunlar fahiş olmadıklarına göre “ehven” mi diyelim?)

Geçenlerde bir araştırma sonucu, orospuların aptal oldukları ortaya çıkmış. Aynı araştırmayı “gazete eki okuyan ve dizi seyreden namuslu ev kadınları” arasında yapsalar elde edecekleri sonuç dudak uçuklatırdı!...

Durup durup yeniden araştırmaya ve para çarçur etmeye gerek yok, çok incelenmiş bir konudur ve az buçuk sosyal psikoloji okumuş herkes de bilir: Bir kadının fahişe, yani bildiğimiz genelev çalışanı olması için (evin Zürafa Sokağı’nda bir izbe ya da Etiler’de lüks bir villa olması farketmez), birçok niteliğin biraraya gelmesi şarttır.

Bunlardan biri düşük zekâ düzeyi, öteki tembellik, bir diğeri cehalet, bir başka önemli özellik “zayıf bir superego, yani üstbenlik”, asıl belirleyici olanı da aşırı seks düşkünlüğüdür. Kadın yalnızca aptal ve cahil olmakla kalmayacak, toplum kurallarına uyma yeteneği de zayıf bulunacak ve fakat asıl önemlisi, yaptığı işten zevk alacak! Uçkur gevşek mevşek değil, yedi yerden düpedüz kopmuş ve düğüm tutmaz durumda...

Bir süre önce anılarını yazan (daha doğrusu yazdıran) bir emekli genelev kadını “ben bu işi yıllarca keyifle yaptım” demişti de herkes apışıp kalmıştı...

Çünkü saftırık solcular, “zavallı kadınların alçak kapitalistler tarafından oralara düşürülüp hem emeklerinin hem etlerinin sömürüldüğünü” düşünürlerdi... O kadınların hepsi orada köleydi, hiçbiri gönül rızasıyla çalışmıyordu. Hele bir devrim olsun, hepsini oradan kurtaracaklar, başlarına beyaz yemeni bağlayıp Cibali Tütün Fabrikası’na işçi yazacaklardı!

Hangi enayi karı gider de kazandığı paranın onda birine fabrika işçiliğine razı olurdu, işin bu tarafı hiç akıllarına gelmiyordu.

Fahişeliğin de sınıfları vardır tabii.

Genelevin “ağır işçisi” bu mesleğin proletaryasını meydana getirirse, gizli “randevuevinde” çalışan da burjuvazisini oluşturur. Yol kenarında araba sürücüsüyle pazarlık eden “profession liberale” kapsamına giriyorsa, üniversite öğrencisi ya da mezunu “eskort kız” da aristokrasi oluyor! “Sevmediği halde zengin koca bulan” iffetli kadını da bu tabloda nereye koyarsanız koyunuz!

(İffetli kadınlar fahişelere hem acıyarak hem de küçümseyerek bakarlar, aptal karı kendini bir tek erkeğe baktırıp besleteceği yerde birsürü erkekle boşu boşuna yıpranmaktadır!)

Fransa’da bir eskort kızla tanışmıştım, Rus asıllı, çiçek gibi de bir sarışındı... Benimle çatır çatır Çehov ve Nabokov tartıştı. O kadar ki, birlikte yemeğe çıktığımız arkadaşın şirketinde pazarlama müdiresi falan sandım, bir saygısızlık etmiş olmamak için aramıza yarım metre uzaklık koydum, “herif yoldan gelir gelmez ayağının tozuyla bizim kıza sulandı” denilmemesine çok dikkat ettim.

Kız gitti, biz otele dönüyoruz, arkadaş dedi ki: “Ne o, karıyı beğenmedin mi abi?”

“Çok beğendim,” dedim, “hem güzel, hem cin gibi akıllı, hem de kültürlü... Ben bu kızla şimdi değil, otuz yıl önce tanışacaktım ki... Ne iş yapıyor senin şirkette?”

“Ne şirketi abi,” dedi, “senin için eskort tuttuk, telefonla ısmarladık, parasını da peşin ödedik, boşa gitti!”

Hadi buyurun buradan yakın, fahişe mi aptalmış bu fakir mi?