Süleyman’ın ‘SV’si...

OLUP-bitenler umurunda değil Süleyman’ın.

Onun aklında-fikrinde-düşüncelerinde-yüreğinde bir tek şey var; bir iş bulmak...

İçinde kıyametler kopuyor; üniversite bitti, iş bulamıyor.

Canı sıkık bugünlerde.

Ben bilirim; hayallerin bittiği yerdir orası.

Bir bankta, otobüste giderken, ya da başını yastığa koyduğunda insan, hayallerin yerini burun direğinin sızlaması almışsa...

Birisi dokunsa ağlayacakmış gibi oluyorsa insan...

İşte öyle...

Her an ağlayacakmış gibi Süleyman...

*

Ben ona AB kriterlerini anlattım.

Serbest dolaşım hakkının bir gün verileceğini, tek sorunumuz var dedim; o da uyum...

Boynunu büktü:

‘Ben o zamana kadar ölürüm...’

Gözleri küçülmüştü, uykusuz gecelerin ve gizli gizli ağlamanın ipucudur o, bilirim.

Kaç üniversite mezunu gencimiz var böyle bilemem.

Bilgisayarlarından dört bir yana gönderdikleri ‘SV’ler ya yanıtsız kalıyor, ya gelen yanıtlar olumsuz.

Birer ölüm haberi gibi...

Televizyonlarda, gazetelerde aydınlar (!) ne kadar ahmakça ve boş şeyleri tartışıyorlar. 20 bin yetişmiş genci sokaklarda unuta unuta, hiçbir sorunun çözülemeyeceğini akıl bile edemeden.

Ve utanmadan...

*

Süleyman durmadan ‘SV’ imal ediyor dört bir yana, maksat herkes iş aradığını bilsin...

Gözyaşlarını ise gizliyor; kimse görmesin...

Bu pis düzen böyle yapıyor. Göz göre göre işsiz kalıp acı çeksinler diye okutuyorlar çocukları.

Üniversiteler bir mezbaha...

Süleyman’ın gözlerinin altında mor halkalar oluşmuş.

Hayallerinde ne artık o golf araba var, ne renk renk kravatlar, ne eser var üzerinde bilgisayar olan o masadan.

Yastıktaki başını zorlayıp da, gözlerini yumup sevgilisine bir demet çiçek alacak olsa, çiçekçinin önüne kadar sürüyor hayali.

İşte o zaman...

Ağlamaya başlıyor Süleyman.