Özgürlüğün ülkesi! Adaletin temsilcisi! Teröristlerden kurtar bizi!"
Bağıra bağıra maytap geçiyor Duman. Yaya yaya, öğüre öğüre bağırıyor. İçimden benim de öğürmek geliyor. Hızla ihtiyarlayıp bir ömür geçirmiş gibi kaşlarını çatmış, annesinin kucağında ölmüş bebeği gördüğümde içimden sadece...
Dün Irak'ta 24 çocuk öldü. Şeker alırken "özgürlüğün ülkesinin" tanklarından. Hiçbir gazete Londra metrosu kadar manşetten lanetlemedi. Hiç kimse metroya şaşırdığı kadar şaşırmadı. Ölü çocuklardan birinin babası "Mahallemizin bütün çocukları öldü" dedi. Saklambaç oynarken bir mahalle çocuk, saklandıkları yerlerden hiç çıkmadı. Akşam ezanı okunurken çocuklar evlerine tabutlarıyla dağıldı.

Çocuklar için pazarlık
Direnişçilere sorsalar şimdi "Savaş bu. Ölen de olacak öldüren de" diyecektir. Tony Blair'e sorsan... Sormuşlar zaten, "Güvenlik önlemleri daha artmalı" demiş. Duman, ölmüş de dirilmiş çocuklar gibi bağırıyor:
"O kadar cana değer mi? Bu kadar acı diner mi? Bu adamlar siner mi? Kafadan seni siler mi?"
Bunu Bush'a da sormak lazım. Belki Usame Bin Ladin'le "ailecek görüştükleri" Teksas valiliği sırasında belki konuşmuş olabilirler. "Orta Doğu'da insanları bombalarla, hep birlikte aptallaştıralım. İnsanlar korkudan düşünemeyecek hale gelsin. İnsanları benim ve senin tarafındakiler olarak ikiye bölelim" demiş olabilirler. "Üçüncü bir taraf kalmasın, sesleri duyulmayana kadar bombaların gürültüsü sarsın ortalığı, kulakları sağır edene kadar öldürelim insanları" demiş olabilirler.
Bakmayın gürültülü ve gürül gürül olduğuna, insanlık narindir, ikiye bölündüğünde kırılır aslında!

Etten taraf
Savaş budur. Ya bir taraftasınızdır ya da diğerinde. İkisinin de tarafında değilseniz, hiçbir yerdesinizdir. Tam ortadakiler taraflarca hep diğerinden yana olmakla suçlanır. Ortadakiler iki tarafın da düşmanıdır. Düşmanların giderek birbirine benzediğini elinde bir aynayla gezip gösterenlerin iki tarafta da katli vaciptir.
Çocuklar iki tarafın da kurbanıdır. Çocukların tarafını tutanların cümleleri uzundur. Oysa savaşın sözü kısa ve kesindir. Enseye bir kurşun, çocukların üzerine bir bomba! Nokta!
İnsanlığın doğası budur; iki tarafa bölündükten sonra taraflar birbirine çarpa çarpa kırılır bir yandan, bir yandan taşlaşır çarpışanlar. Çarpan iki taş arasında et sıkışır. Etten olanlar arada kalır. Çocuklar annelerinin kucaklarından kollarını, boyunlarını düşürür. Üçüncü taraftakilerin çoğalması gerekir.
İki taş birbirine doğru hamle ederken çarpışmasınlar diye, çarpışa çarpışa insanlığı yok etmesinler diye etten olanların var gücüyle konuşması, arada durması, iki taşı ters yöne itmesi gerekir. Çünkü çocukların saklandıkları yerde bulunması gerekir. Dünya ülkelerinin hepsinde, bütün mahallelerinde yeryüzünün, bütün dillerde "Ebe! Ebe!" diye bağırması gerekir çocukların. O çocuklar için bağırırsak sesimiz bombalardan daha yüksek çıkabilir!