Sarıgül, Kırmızıgül, Morgül


Bir kısım basın tabir edilen basın, Deniz Baykal’dan köy de kasaba da olmayacağını anlayınca, onu devirip yerine Mustafa Sarıgül’ü getirmek istediğini belli etti.

Bunlardan bazılarının ne hikmetse ‘idarehanelerinin Şişli ilçe sınırları içinde’ bulunması da pek hoş. Aday adayı oranın belediye reisidir de...

Daha uzakta, başka ilçede kurulu ama esas olarak ‘emekli memura mal satan’ bazı yayın organları da aynı telden çalıyorlar, ne de olsa müşteri velinimettir.

Baykal ve adamları da kapmaları gereken gıcığı kaptılar, ‘gerekli önlemleri’ almaya başladılar.

Bu kayıkçı kavgasını izleyiniz, eğleneceksiniz.

Aslında Mustafa Sarıgül yerine Mahsun Kırmızıgül de CHP’ye başkan olabilir, bizce bir sakıncası yoktur. Uymazsa, Yılmaz Morgül için de birşeyler düşünebiliriz.

Çünkü Sarıgül de gelse o parti iflah olmaz, yeşili de alı da moru da.

Burada hazin olan, birtakım zavallıların ‘Baykal giderse parti iktidara gelir’ yanılgısı içinde ömür tüketmeleridir.

CHP’nin neden hiçbir zaman hiçbir şekilde tek başına iktidara gelemeyeceğini sosyoekonomik ve de alafortanfonik açılardan yaza yaza hokkamızda mürekkep kalmadı, fakat bir de gül ve bülbül açısından değinelim.

Sarıgül, elhak, başarılı bir işadamı, başarılı da bir belediye reisidir. ‘Halkla ilişkilerini’ çok iyi düzenleyen, reklamını iyi yapan, basınla da arasını çok iyi tutan bir adamdır; bu da asla kınanacak bir şey değil, tam tersine alkışlanacak bir tutumdur.

‘Genç işadamı’ demedim, eskiden öyle geçerdi, şimdi pek gençlik mençlik kalmadı artık ama, ‘dinamik’ adamdır. (Bu ‘genç’ lafından çekinirim, altmış iki yaşında ‘genç şair’ tanıyorum, çünkü 1962’de öyle dediler, öyle kaldı.)

Asıl mesleği, fırıncılık.

Partinin boş laftan öte hiçbir planı, programı, projesi olmadığı gibi, Sarıgül’ün de yoktur ve olamaz.

İş hayatı başka şeydir, belediye başka, ülke başka, siyaset başka.

Recep Tayyip Erdoğan’ın belediyeden politikaya geçmesi ve başbakan olması, Sarıgül’ün de öyle yapacağı anlamına gelmez. Erdoğan’ın arkasında bambaşka sosyal güçler, bambaşka etkenler vardır onu iktidara taşıyan.

Sarıgül’ü kim destekleyecek, sosyaldemokrat basını saymazsak? İşçi mi, memur mu? Neden? Bu sınıf ona niçin sahip çıksın? Bir ‘sol program’ mı öneriyor Sayın Sarıgül? Yoo...

Şu ana kadar somut olarak ne söyledi, bilen var mı? Yok.

Eh, ‘işadamlığı’ yapılacaksa, onu başkaları çok iyi yapıyorlar. Allah için kendisi de yapıyor ama piyasa düzeyinde.

İstanbul sermaye sınıfının destekleyeceği solculuğa da ben koyayım rahvan gitsin, tamam mı?

Çöp toplamak, kaldırım boyamak, çiçek saksısı dikmek, stadyum tamir ettirmek başka şeydir, ülke yönetmek bambaşka şey.

Kaldı ki yürürlükte bulunan Siyasi Partiler Kanunu ve siyaset görgüsü uyarınca, Baykal kendisi bırakmadan hiçbir güç onu oradan indiremez. Bu ancak ağır bir seçim yenilgisi sonunda mümkün olur ki, çok zor, çünkü 2007 seçimlerinde yakalayacağı yüzde 10 üzerinde her oy oranı ‘ana muhalefet liderliğine dünden razı’ Baykal’a yetecek. Koltuğuna yapışması için partinin mecliste kalması yeterli.

Öyle olmasa, parti gene meclis dışı kalacak kadar yerlere düşüp Baykal devrilse, Sarıgül gelse bile, ciddi anlamda iktidara ‘güreşmesi’ için 2012 seçimlerini beklemesi gerekecek... Bu arada Erdoğan ve AKP iktidarının ‘ellerinin armut toplayacağını’ da varsayıyoruz ayrıca!

Bu ne demektir? Sarıgül bir türlü başbakan olmaz ama bazı gazeteci arkadaşların kapılarının önleri bal dök yala süpürülür, suları şarıl şarıl akar, elektrikleri hiç kesilmez... Asıl dertleri buysa, mesele yoktur. Bunu sağlamak için Sarıgül’e bir hatır telefonu yeterli, adamı boşu boşuna gaza getirmeyin, sonra üzülecek.

‘Genç ve dinamik’ olmak da yetiyorsa birtakım şeylere, Elvan Abeylegesse’yi başbakan yapalım memleket kurtulsun.