Uzaklara bakıyorum…

Penceremin önünden kuşlar geçiyor…

Bakışlarım anlamsız ve boş…

Dalgın dalgın duruyorum ve aslında hiçbir şey düşünmüyorum…

Akşam olmak üzere…

Hava bulutlu, belki de onun kasveti çöktü içime…

Bağırmak istiyorum…

Çığlık çığlığa bağırmak istiyorum…

Bir kent mahkumu nasıl bağırabilir ki…

İçimden bir ses “şişe orada” diyor…

Cesaretimi ancak böyle mi toparlayabilirim…

Yani şişedeki suyun bana verdiği cesaret mi beni çığlık çığlığa bağırtacak…

Öyle mi anlatacağım ben sevgimi…

İnsan sevgisini anlatmaktan korkar mı…

Ben korkuyorum…

Usulca mırıldandım…

Sadece ben duydum sesimi; seni seviyorum…

Kuşlar duydu mu bilmem…

O duymadı kesin…

Zaten söylesem de ciddiye almıyor…

Sevgi tek taraflı bir kule…

Kuleyi istediğin kadar yükselt…

İçine kırmızı güller döşe…

Misk-ü amber koksun odaları…

O kuleyi görmezse kimse, neye yarayacak…

Yanlış aslında bu söylediklerim…

Sevgiyi içinde büyüt…

O sadece sana ait olsun…

Bir teselli de olsa güzel…

Penceremden hala uzaklara bakıyorum…

Bakışlarım şimdi daha anlamlı…

Yanmaya başlayan sokak lambaları…

Alaca karanlıkta beni başka yerlere götürdü…

Kent mahkumu olmaktan sıkıldım…

Özgür bırakıyorum her şeyi…

Artık kimseden korkum yok…

Bağırıyorum işte…

Duy sesimi…

Seni SEVİYORUM…