Deprem kuşağındaki ülkemiz, yine duyarsızlığının, vurdumduymazlığının, aymazlığının bedelini yüksek can kaybı ile ödedi.

Deprem yine kamu binalarını vurdu. Yine bildik manzaralar. Bugün 1. dereceden deprem kuşağında olan Bingöl’de onlarca minik yavrumuzun istikballerini kazanmak için gittikleri okullarının enkazı altında nasıl can çekiştiklerini televizyonlar karşısında elimiz kolumuz bağlı seyrettik.Allah’ım ne büyük bir acıdır bu. Ana baba yüreği nasıl dayanır böyle bir acıya.

Deprem kuşağındaki medeni ülkelerde, bu şiddetteki bir sarsıntıda insanlar, paniğe bile kapılmadan, güven içinde günlük yaşantılarına devam ederken, bizler kayıpların sayısını bile bilemiyoruz.

Bunun bedelini ödeyecek birileri çıkacak mı ? Hayır çıkmayacak. Yine birkaç gün sonra balık hafızamız bize bu acıyı da unutturacak. Yine o kapkaççı müteahhitler, mesleklerini kıyak bir ekmek kapısı olarak görüp, müteahhit ortağı olarak çalışan Allahsız kontrolörler, ortalık biraz durulduktan sonra, ağızlarından iğrenç salyaları akarak piyasaya çıkacaklar. Yine el eli yıkayacak, el yüzü.

Ama bıktık artık. Dayanacak gücümüz, yüreğimiz kalmadı. Bu kanal aracılığı ile haykırıyoruz. Bu Allahsız çakallara dur diyecek biri yok mu koskoca Türkiye Cumhuriyeti’nde ? Bu katliama göz yumanlara sesleniyoruz. Dilimiz pek varmıyor ama, yine bir sarsıntı anında, kim bilir belki sizin çocuğunuz da o okullardan birinde...