SİYASET ARENAMIZDA HADÎS TASNİFİ

Bugün Türkiyenin siyasal düşünceler arenasına, sesleri gür çıkamadığı için etkisiz kalan ihtiyatlı ve ılımlı fraksiyonları bir yana bırakırsak, nefes kesen bir güreşe tutuşmuş iki blok egemendir.

Bu iki bloğun her birinin içindeki partnerler, “oksimoron” mu desek “zıd kardeşlik” mi desek, işte öyle, uzlaşmaz ideolojilerinin taban tabana zıdlığını sözüm ona “ortak hedeflerinin” yüceliğinde giderilebileceği hüsnü kuruntusu içindedirler.

Bir blok, Doğu (ya da Avrasya diyelim) bütünleşmesine tümüyle farklı amaçlarla bel bağlamış kökten ulusalcılarla kökden dincilerin “tam bağımsızlık (!)”ittifakı; diğeri kökden liberallerle sulandırılmış dincilerin ittifakı…

Bu arada Türkiye Cumhuriyetinin kurucusu Atatürk’ün anısı (bunu slogan edinmiş grupların da hatalı yorumları nedeni ile) alabildiğine yıpratılmaktadır. XXI. Yüzyılda gündemimizi tümüyle dinî konular doldurmaktadır. Rahmetli İnönü’nün büyük bir duyarlıkla izlediği “siyasete din karıştırmama” ilkesine rağmen,bazı kara çarşaflı hatunların göğüslerine “CHP” rozeti takılması da “laikliğin ruhuna El Fatiha” merasimi gibi görünüyor.

Bir zamanlar, çağdaş bir Türkiye özlemini dile getirdiği yürekli yazıları ve konuşmaları yüzünden defalarca tutuklanmış hapse girmiş Çetin Altan’ın oğlu Ahmet Altan, çocuklarımızın “Millî bayramlara” ısınamadıklarını, “Dinî” bayramlara itibar ettiklerini ülkenin bir gerçeği olarak gösteriyor. Yani her platformda din var ve her platformda dinî terminoloji kullanmamız bir zaruret oldu.

Dolayısiyle dinî çevreler de kendi aralarında kapışmış gidiyor. Bunun önemli bir etkeni de, galiba, gündeme gülle gibi oturan Fethullah Hoca Efendi Hazretlerinin metamorfoza uğramış olması.

Hoca, 1.Mart vak’asında Derviş Vahdetî’nin omuzdaşı, dinî inancı gereği “kavmiyet karşıtı” olmasına rağmen daha 1912’de Kürtçülük tahriki yapan, 1925’deki isyanda Şeyh Saide destek veren, Müslüman olmayanların tümünün ortadan kaldırılmasına yönelik “Cihad”ın farz-ı ayn olduğunu iddia ederek dünyanın cehenneme çevrilmesi kuramlarını örümcekleşmiş zihninde taşıyan, çeşitli risalelerinde “Deccal” olarak nitelendirdiği Atatürkün tüm devrimlerini küfür kabûl eden, kadın’a onur ve eşitlik kazandırılmasına tahammül edemeyen Said-i Nursî şakirdi ve onun devamı olarak ortaya çıkmış idi.

Bilindiği üzere, ABD, Sovyetlere karşı soğuk savaşı sıralarında tutunduğu “Yeşil Kuşak” konsepti çerçevesinde bazı İslamcıları 6. Filo’nun fedaileri olarak kullanırken Demir Perdenin yıkılması üzerine kökden dinci tehlikesi ile karşılaşınca bu konsepti terk edip “Ilımlı İslâm” kuramına sarıldı.

Hoca çaktırmamaya çaba göstererek Nurcu umdelerini bir yana koyup “Dinler arası dialog” şampiyonu ve birdenbire akıllara durgunluk veren varlık sahibi oldu ve tüm dünyayı kuşatan bir holdingler, okullar, malî kurumlar İmparatorluğu kurdu.

Buna karşın, Ahîr zamanı kurtaracak bir can simidi diye tanıttığı, çeşitli tavır ve sözleri ile kendisinin üstlendiğini ima ettiği “Mehdi”liğine hiç halel de gelmedi.

Bir defa ona gönül bağlamış olanlar (birkaç istisna dışında), bağlılıklarını sonsuz bir hayranlıkla pekiştirdikleri gibi liberal kesimden de, ünlü Abant toplantılarının müdavimi olacak yeni hayranlar kazandı.

Ancak, bir zamanlar, ABD ittifakında dinî önderliğe heves etmiş olup da eli böğründe kalanların keyfi kaçtı; kazandığı maddî gücün dürtüsü ile kendisini akıl ve itidâl yoluna girmiş gibi gösteren Fethullah Hocaya karşı, onun eski söylemleri ile cihad açıldı. Özellikle, “Dinler arası dialog”dan nefret eden, “İslâmî Cihad”ın en yavuz emîrlerinden Mehmet Şevket Eygi tarafından.

İslâmî kesim içinde “otorite” konusunda da ciddî bir karmaşa var. Örneğin, siyasal iktidar etkisinde kalacağı düşüncesi Diyanet İşleri Başkanlığının itibarını sıfırlamış durumda.

Domuz gribi için Sağlık Bakanlığı epidemi alarmı vermekde tereddüt gösteriyor ama, “Hac farizesinin ertelenmesi” tedbirinin Diyanet İşleri Başkanlığının fetvasına bağlanması saçlı sakallı İlahiyat profesörlerini endişeye sevkediyor.

Keza, gene bu kurumun son “Hadis” ayıklama ve yeniden tasnif çalışması tüm dinî çevreler gibi koskoca İlahiyat profesörlerini de birbirine düşürdü. Gene “Hadis” (ayıklama lafına da kızılıyor) tasnif işinin Diyanet’in haddi olmadığını iddia edenler var. “İcazetli” din otoritesinin kim olduğunu hangi merci olduğunu ben kestiremiyorum.

Belli ki kendilerine “Mehdîlik” atfeden çeşitli cemaat liderleri arasındaki bir uzlaşma ya da hesaplaşmaya dayalı bir şey.

Şimdiye kadar, hangisinin sahih, hangisinin zaif olduğu bilinmeyen 203.000 hadis tesbit edilmiş. Belli ki, bunların çok büyük oranı kendini Hazret-i Muhammed yerine koyan üç kağıtçıların uydurması. Hadis tasnifinde takat tüketici ağır çalışmalar zaten çok zaman önce yapılmış.

“Âllâmet-ül Hadis-En büyük Hadis Alimi” unvanını almış “Nasırüddin El Elbanî” 50 yılını bu işe vakfetmiş, galiba 36.000 sahih Hadis-ül Şerîf tesbit etmiş. Fakat yığınla reddiye broşürleri ile çürütülmeye çalışılmış.

IX. asırda yaşamış İmam Buharî’nin “Sahih-i Buhari”si en fazla ihticaca Salih görülmüş ve şu anda da Diyanet İşleri’nin 13 ciltlik çevirisi yararlanmaya sunulmuş durumda. Demek hâlâ güvenilir bir kaynak yok ki yeni bir tarama kampanyası açılıyor. Bu işin sonu gelmeyecekse sadece Kuran-ı Kerîm’e dönmek daha akıllıca değil mi?

Hâttâ, Mehmet Şevket Hocanın naklettiğine göre, büyük imamlardan Şâfiî hazretleri; farz-ı muhal (olmayacağın varsayımı) Kur’an kaybolsa, bir tek “Asr” suresi kalsa bile insanlar tek o sûre ile ebedî saadete kavuşur; Şiblî hazretleri de 4000 hadis inceledim, bunlardan dördünü seçtim, bu dört hadis kişiyi kurtarmaya yeter buyurmuşlar.

O halde zahmetli din eğitimine ve eğitimleri yetersiz yığınların akıllarını karıştımaya ne hacet. Pösteki saymaya devam mı edeceğiz? Yoksa, hâlâ, hadîslerin hangisinin sahih olduğunu gün aydınlığına çıkaracak Hazret-i Mehdi Aleyhüsselam mı bekleniyor?

Fethullah Hoca ile Mehmet Şevket Hoca Efendiler Hazerâtından hangisinin gerçek Mehdi (AS) olduğunu keşfe mi çalışacağız?

Yoksa, ömürlerini bu arayışlar içinde heba eden Ulemâmızın vakitlerini elektromanyetik araştırmalara, kuvantum fiziğine vermedikleri için İslâm âlemini böylesine yaya bırakmalarına mı hayıflanıp duracağız? Ne yapalım ki ukubât-İlâhiyeye maruz kalmayalım?

Din bilgisi çok zayıf olan bana istediğim bilgileri vereceklerine “Git din adamlarına sor” diyen okuyucularımdan bu kez “hangi din adamından?” diye soruyorum.

Çünkü, öğrendim ki, El Ezher Medresesinin dahi, politik iktidar etkisi altında kalabileceği için, vereceği fetvalar makbûl değilmiş.

Bir iki sorum da dincilerle ittifak içinde olan “Ultra liberaller”e. 5816 sayılı “Atatürk’ü Koruma” Yasası 31.Temmuz.1951 tarihinde çıkarılmıştır. Yani devrimleri usul usul tasfiyeye ikdam etmiş, Said-i Nursî hazretlerinin elini öpmüş rahmetli Adnan Menderes iktidarı zamanında…

Ben, Atatürk’ün anısının korunmasının farklı bir yasal düzenlemeye bağlanması, tabu haine getirilmesi yanlısı değilim. Ata’yı ve devrimlerini, getirdiği kurumları eleştirmek isteyenler varsa buyursunlar; uygarlık sınırları içinde tartışılır. Zaten artık, ona yönelen ağır eleştiriler hiç engellenemez oldu.

“Atatürk ile demokrasi konularının bir arada mütalâa edilemiyeceği”ni ileri süren Atilla Yayla’lardan, Cumhuriyetin başlarında açılmış “klasik eserlerin çevirisi” kampanyasını bile ti’ye alan Engin Ardıçlara kadar, her cenahdan bir yaylım ateşidir gidiyor.

Atanın Millî Mücadele yıllarındaki amansız muhalifi Hüseyin Avni Ulaş’ın kelle hesabına dayanan (bu hesaba kadın siyasî hakları alınmayan) katıksız (!) demokrasi şampiyonluğunun tüm siyasal zorluklara çözüm üreteceğini iddia edip duruyorlar. Millî Mücadele koşullarında H.A.Ulaş demokrasisinin ülkeye nasıl bir selamet getireceğinin senaryosunu ya da simülasyonunu yapabilirler mi?

Demokrasi yolunan Ülkeye Nurcu tipi bir iktidar geldiğinde ne yaparlardı? Demokrasi aşkı uğruna sineye mi çekerlerdi. Yoksa bu kez insan hak ve özgürlüğü savaşımı mı verirlerdi?

“Hadis” konusunu açmıştık; örneğin, gerek Buharî, gerekse Aynî şerh ve tefsirlerine göre sahih kabûl edilen ve “Ziyaret-kubur’un (kabirlerin ziyaretinin) kadınlar için mekruh, hatta haram olduğu”nu ifade eden Hadîs’in zorla tatbiki halinde tavırları ne olacaktır? Sevdiklerinin mezarlarını ziyaret etmek isteyen hanımlara; “Ne yapalım; demokrasi uğruna sen de bu özgürlüğünden feragat et” mi diyecekler?

Din eleştirme özgürlüğü konusunda ne buyururlar?

Örneğin Turan Dursun, İlhan Arsel, Server Tanilli’nin gibi kalemlerin, gerçekten yürek isteyen yazılarına ve konuşmalarına tanık olabilir miydik? Yoksa, sadece, “Şeriat” geldiğinde ülkeden ilk kirişi kıranlardan olmanın hesapları mı yapılıyor?

Bana göre demokrasinin hedefi bu denli özgür olabilmek. Atatürk’ü eleştirmek artık marifet değil. O kendi açısından, kurbanı kendi olsa da nihaî hedefine ulaştı. Cismanî demokrasi gerçekleşti.