Yazılı ve görsel basının ekonomik sebeplerle iktidarı pohpohladıkları, avanta kapabilmek için manşetlerden alkışladıkları ulusal medyamız açısından yadırganacak bir uygulama değildir.

Ne var ki son dönemde, kartel medyası dışında kalanların da çoğunun ortak katılımıyla Ampül’ü parlatmak için hepsi birden kolları sıvadı.

Bazı eleştiriler ise , anında yetkili patron yanlısı kalemlerce duvara toslatılıyor.

18 Ekim Dünya Gıda Günü’nde, ülke nüfusunun beşti birinin yoksulluk sınırında, acından ölme düzeyinde yaşama mücadelesi verirken baş sayfaları iktidarın sadrazamı ve diğer vezirlerinin, alay edercesine iftar çadırlarına ve gecekondulara yaptığı ziyaretler süslüyor.

Sadrazamın, oğlunun sünnetinden elde ettiği servetiyle 2.5 milyon dolara satın aldığı 5 villayı meşhur bir firmaya döşettirerek bayramdan sonra ailecek Kısıklı’ya taşınacakları iç sayfalardaki köşelerde eriyip gidiyor. (17 Ekim tarihli Vatan Gazetesi’nde Necati Doğru’nun 9. sayfadaki köşesine müracaat...)

Ülker pazarlamacısının, ülke pazarlamacılığına soyunduğunu açıklaması ise avuçların patlattıkları alkışlarlarla baş tacı edildi.

İç sayfalardaki tepkilerin yine üstü örtüldü.

Örneğin kartelin kaptan gemisi Hürriyet’in aynı zamanda genel yönetmeni olan Ertuğrul Özkök , 19 Ekim’deki yazısında, RTE’nin Türkiye’yi pazarlamasını pohpohlarken, karşı düşüncedeki gazetedaşı Emin Çölaşan’ı da takıntılı olmakla itham etti.

Tüm başbakan hatta cumhurbaşkanlarının Türkiye’yi pazarlamalarına gerektiğini ileri süren Özkök, hayranı olduğu Turgut Özal’dan yaptığı alıntıda şu şaşırtıcı yorumu bile yaptı:

“... Mesela rahmetli Özal...
‘Benim memurum işini bilir’ derken, kastettiği şey elbette rüşvet falan değildi.
Türk memurunun pragmatizmini anlatmak istiyordu...”

Oysa, ‘Anayasa bir kere delinmekle bir şey olmaz’ hikmetinin de sahibi Özal’ın memurunun işini bilmesinin ‘rüşvet’ olduğunu anaokuluna giden bebelerin bile idrak edeceği bir gönderme olduğu tartışılmazdı.

Ancak yağdancılık abartılınca, işlerin içinden çıkılmaz hal alması da kaçınılmaz oluyor.

RTE’nin açılımı, bizim MedyaBurger grubunca ‘Real Turkish Estate – Gayrimenkul Pazarlama Danışmanlığı’nda Başmarka’ olarak da değerlendirildi.

RTE basın müşaviri EÖ ise, mevkii icabı kıyakçılık yapmakla görevli olduğu makamın Türkiye’yi pazarlamasını göklere çıkartmak için “Çünkü modern siyaset, cesur yenilikler gerektirir.” perdahını eklemeyi de ihmal etmiyor.

Son olarak iktidarın yalap şalap hazırladığı ‘Özel okullar’ yasa taslağı da medyanın çoğunluğu tarafından, alışılagelmiş biçimde coşkuyla karşılandı.

Bir iki yerde ‘peki musluğun suyu nereden gelecek’ şeklinde tereddütler dile getirildi ama genel kanı bedava özel okul projesinin çok iyi ve şimdiye dek gecikmiş bir uygulama olduğu yönündeydi.

Oysa işin bir de Amerika’daki gerçek lider açısından bakıldığında ortaya çıkan farklı yüzü vardı.

‘AKP’nin ruhani lideri’ ya da ‘Humeyni’si olarak nitelenen Fethullah hocanın ülke çapındaki 128 özel okulunun ve yasanın uzantısı halinde bir o kadar dershanesinin
maliyetini devletin sırtına yüklemeye çalıştığı düşüncesi hiç de olmayacak şey değildi,.

Aslında AKP’nin ‘Ruhani lideri’, Gülen Holding olarak 2000’lerde, Türkiye’de 88 vakıf, 20 dernek, 128 özel okul, 218 şirket, 129 dershane ve yaklaşık 500 öğrenci yurdunun yanı sıra biri İngilizce olmak üzere 17 yayın organı, yüzbinlerce bin tirajlı gazete, TV kanalı, ulusal düzeyde yayın yapan 2 radyo istasyonu, faizsiz finans kurumu, bir sigorta şirketinin üst patronu olarak Ampul’den çok daha güçlü finansal bir yapıya sahip.

Bu ‘özel okul – güzel okul’ projesine balıklama dalışın ilk ayağı yine Çankaya’dan döner.

Devletin okul parasını karşılayacağı öğrenciler ise muhtemelen iktidar yandaşlarından belirlenir.

Böylece vatandaşın vergileriyle iktidar yanlısı ailelerin çocuklarının bedava okutulmaları gibi son derece cazip ve oy potansiyeli çok yüksek, yeni bir halk avcılığı daha sisteme dahil edilir.