ABD’de 11 Eylül terörü yaşanmıştı. Uçakların çarpmasıyla gökdelenler çatır çatır yıkıldı, binlerce insan can verdi. Dünyanın gelmiş geçmiş en büyük terör olayı idi.

Bu olay sonrasında dünya televizyonlarında ve gazetelerinde o korkunç manzaranın, yanmış cesetlerin, akan kanların, kopmuş organların, hatta yıkılan binalardan oluşan enkazın film ve fotoğraflarını görmedik.

Sadece dış çekimler vardı. Uçaklar binalara çarpıyor, caddelerde panik yaşanıyor, insanlar kaçışıyordu. Bazıları ufak tefek yaralar almıştı. Sonrasında, ölenlerin anısına her yere konulan çiçekleri ve fotoğrafları gördük. Anımsadığım kadarıyla cenaze törenlerine bile medyada fazla yer verilmedi.

Aynı olaya birkaç gün önce Londra’da patlayan bombalarda tanık olduk. Ortalıkta bir tek ceset, kopmuş kafa, ayak, el, kol görüntüsü yoktu.

İstanbul’da ise birkaç yıl önce durum epeyce farklıydı! Patlatılan bombalar sonrasında kameraman ve foto muhabiri arkadaşlarımız her yere girmiş, kanlı canlı manzaraları en ince ayrıntılarına kadar görüntülemeyi başarmıştı!.. Ve bunlar gerek ekranlarda, gerekse sayfalarda boy boy yayınlanmıştı.

* * *

Son Londra olayından sonra kafamda bizdeki yayıncılık anlayışı ile ilgili soru işaretleri yeniden oluştu. Acaba bizim arkadaşlarımız bu işi biliyor da, Amerikalı ve İngiliz kameraman ve foto muhabirleri bilmiyor mu!

Kanlı görüntüleri onlar niçin çekmiyor? Öyle ya, paramparça olmuş cesetler, yanıbaşlarında kopmuş eller, kollar, bacaklar, inleyen yaralılar... Bundan daha güzel ‘gazetecilik’ olur mu?

Belki güvenlik güçleri çekmelerine engel oluyor. Belki onlar çekiyor da, yayın organları bunları kullanmıyor.

Ya da devreye ‘meslek ahlakı’ giriyor.

Hangisi olursa olsun.

En ağır terör olaylarında bile toplumda manevi panik yaratacak, insanlık dışı, mide bulandırıcı sahneler sergilenmiyor.

Bu açıdan bakıldığında, onlardan yayıncılık ve gazetecilik açısından almamız gereken çok önemli dersler olduğu ortaya çıkıyor. Alır mıyız? Hayır, bence almayız.