Trafik canavarına 'canı'nı veren annenin dramı

İlk ve son göz ağrısıydı annenin! Evladı, canı, kanı herşeyiydi... Tüm umutları, hayalleri, yaşama sevinciydi... Onunla mutlu olur onunla üzülürdü! Ne kadar büyük bir sevgi Tanrım? Kalbinin en derinliklerinden gelen, hesapsızca, karşılıksızca, beklentisiz! Bir gülüşüne dünyayı değişmezdi! Hayat çok güzeldi ve hep böyle gitmeliydi! Fakat kim bilebilirdi ki?

Kim bilebilirdi o canavarın fırsat koladığını? Kim bilebilirdi o anneden canını koparıp alacak! Umarsızca akan kimsenin durduramadğı canavar yine sahnedeydi! Bu kez bir kamyonun direksiyonuna geçmişti! Ve o an! Hayat durdu, herşey ağırlaştı sanki yavaş çekimdi! Biricik oğlu artık gözlerini kapatmıştı.. Hemde sonsuza dek...

İşte o annenin gözyaşlarının yazıya döküldüğü satırlar:

Evlat Kaybetmenin Acısı 

Bir anne olarak evladımı kaybetmenin acısını hala yaşıyorum. Yarın (18 Nisan) altı yıl dolacak oğlumu kaybedeli. Bu zaman süresinde Onun acısı ne azaldı, ne dindi, tersine her geçen gün, her geçen yıl daha çoğaldı, daha da derinleşti. “Zaman her şeye ilaç” derler ya, yalan. Ben hala Onu kaybettiğim günkü kadar acı içerisindeyim. Hani insanlar birbirleri ile konuşurken, sohbete başlamadan önce hal hatır sorar, çoluk çocuk nasıl faslından sonra çocukları için “Allah acılarını göstermesin” diye iyi dileklerde bulunurlar. Evladını kaybetme acısı… Ben en büyük acının bu olduğunu yaşayarak öğrendim. Ne yazık ki dünyada da ilacı olmayan tek acı, dolayısı ile çaresi de yok…

Beklenmedik bir anda ve çok genç, ömrünün baharında iken bir oğul, bir evlat kaybetmek, o kadar acı ki… Kuşkusuz her ölüm acıdır. Ancak evlat acısı çok daha büyük, çok daha ızdırap verici imiş. Bunu ancak yaşayan anlayabilir. Hele benim gibi bir tane, özene bezene yetiştirmişseniz, hayatınızı, umudunuzu, geleceğinizi, düşlerinizi hep Onun üzerine kurmuşsanız, ruhunuzu ve yaşam sevincinizi de beraberinde götürüyor. Böyle bir acıya bu kadar zaman nasıl dayandım? Ben de bilmiyorum. Canımdan can koptu ve yok oldu gitti. Ben, yaşama sevincimi, amacımı, neşemi Onunla birlikte yitirdim. Tabi ki yaşam devam ediyor. Ama işte öylesine… Hiçbir zaman eskisi gibi olmuyor, olmayacak da. Çünkü hayatımda, içimde büyük bir boşluk oluştu, bunu başka bir şeyin doldurması imkânsız. Zaten bu zaman içerisinde dolduramadım da. O karanlık bir boşluğa düşmüş hissinin yanında burnumun direğini sızlatan özlem yok mu? Hiç anlatılır gibi bir duygu değil.

Hani Atalarımız demiş ya “Ateş düştüğü yeri yakar” diye. Ne kadar da doğru söylemişler. Başkalarına masal gibi geliyor. Arkadaşlarım, eşim, dostum ve yakınlarım “Yeter artık toparlan, ölenle ölünmüyor, hayat devam ediyor”, kimisi “Sen güçlü kadınsın bunu da aşacaksın”, kimisi de “Ben olsam çıldırırdım” diyorlar. Çıldırmak ne demek… Bilmiyorlar ki benim ciğerparem gitmiş, yok artık. Nasıl anlatırım ki onlara bu acıyı… Yine bir Atasözü ile anlatmam gerekecek “Minareden düşenin halinden, minareden düşen anlar” mış ya, işte öyle. Ancak yine de bilsinler, anlasınlar istemem. Allah düşmanıma dahi “evlat acısını” vermesin.

Neredeyse altı yıldır tüm gecelerim uykusuz, Onunla olan anılarımı düşünerek geçiyor. Hiçbir kimse ile zorunlu olmadıkça görüşmüyorum. Sosyal yaşantım bitti. Sokağa çıkınca bir kamyon gördüğümde ayrı, herhangi bir delikanlı gördüğümde ayrı bir acı yaşıyorum. Kısacası hiç kimsenin anlayamayacağı tarifi olmayan ancak, yüreğimi her dakika damla damla kanatan bir acı yaşıyorum. Galiba bu acı, ben ölünceye kadar ruhumda, yüreğimde hep kanayacak. Çünkü canımın can damarlarından birini yitirdim ve Ondan sonra kendimi hep yarım hissettim, hissediyorum. Böyle hissetmeme rağmen yine de Tanrı’ya Onun gibi bir evlat verdiği için her gün (kimi zaman sitem ve isyan etsem de) şükrediyorum. En azından iyi, ahlaklı, tertemiz bir çocuk yetiştirdiğim ve onunla 21 yıl yaşama şansı verdiği için.

Biricik oğlum Seçkin, herkes tarafından çok sevilen, sevgi dolu, kara gözleri pırıl pırıl her zaman gülen, akıllı, alçak gönüllü, yardımsever, merhametli bir insandı… Ve bir gece trafik canavarı Onu bizden aldı.

Trafik kazaları sadece bizim ülkemizin değil, tüm dünyanın derdi. Ancak ülkemizde diğer felaketlerden daha çok can kaybına neden olan trafik kazaları, başka ülkelerle kıyaslandığında ülkemizde çok büyük oranlara ulaşmakta ve her geçen gün de bu oran devamlı artmaktadır. Trafik kazaları ve acı sonuçları, toplumumuzda sadece görevlilerin sorumluluğunda değil, bizlerin de sorumluluğudur.

Ülkemizde meydana gelen trafik kazaları %94 insan kaynaklı olmaktadır. İnsan kaynaklı kazalarda %27 sürücünün, %1 ise yolcunun hatası vardır. Geriye kalan %6 lık insan kaynaklı olmayan kazalar ise %5 araç, %1 yol kaynaklıdır.

İnsan kaynaklı kazaların meydana gelme sebepleri: Acemilik, Dikkatsizlik, Uzun süreli uykusuzluk, Aşırı hız yapmak, Alkollü araç kullanmak, Olması gerekenden fazla yük taşımak, Dikkat dağıtan ilaç kullanmak, Aracın bakımını yaptırmamış olmak, Trafik kurallarını dikkate almamak ve Hatalı sollamak.

İşte insan kaynaklı olup, ölümlere neden olan trafik kazalarını biraz da olsa önleyebilmek için toplum bilinçlendirilmeli, trafik konusunda eğitilmelidir. Toplumda belli bir düzen içerisinde yaşayabilmek için, toplumu oluşturan bireylerin bilinçlendirilmesi, kendi kendilerini kontrol edebilmesi için bu konuda eğitilmelidir. Sürücü belgesi veren kurumlar denetlenmeli, sürücü kurslarından 20 saatlik direksiyon dersi ile belgeyi alanlar hemen trafiğe çıkmamalı.

Karayollarındaki kontroller, özellikle otobüs ve kamyon şoförleri daha sıkı denetlenmeli. Uzun yola çıkacak kamyonlara, otobüslere çift sürücü şartı getirilmeli ve bu durum sık sık kontrol edilmelidir. Ayrıca denetimi yapanlar da eğitilmeli ve yolsuzluğu görülen görevlilerin işine son verilmeli ki canlar gitmesin, anaların, babaların yürekleri yanmasın…

Sevgili oğlum, seni hiç unutmadık. Her zaman aklımızda, yüreğimizde ve bizimlesin. Mekânın Cennet, ruhun şad olsun. Nur içinde yat…