Futbolumuz batsın, e mi!

Milliyet Gazetesi yazarlarından Atilla Gökçe, İnönü stadındaki gelişmeleri "Futbolumuz batsın, e mi! " başlıklı yazısında değerlendirdi. Alıntılayarak aktarıyoruz...

Saha içindeki futbol mücadelesi gürültü - patırtıyla devam ediyordu. Beşiktaş 2 - 1 yenik durumdaydı. Tribünden öfkeli sesler yükseliyordu.
Sonra bir arkadaş, kötü haberi verdi:
"16 yaşında bir çocuğu bıçaklamışlar. Kan kaybından ölmüş!".
O haber hepimizi şoke etti, sarstı. Gözlerimize kalın perdeler indi.
O dakikadan sonra benim için futbol bitti.
Stadyum terörü, nihayet dün tertemiz bir hayatı, sona erdirdi.
Vurdumduymazlık. Güvenlik deyince sadece şeref tribünündekilerin maça geliş gidişine yaltaklık eden anlayış. Dolmakaleme, bozuk paraya, çakmağa el koyan, ama her nedense meş’aleye, çakıya bıçağa engel olamayan kör davranış, işte hiç beklenmedik bir zamanda böyle kanlı bir bedel ödetti hepimize.
Tribündeki olayı küçümseyenler, küçültmeye çalışanlar, tribün gruplarını üzmemek, kırmamak için "münferit olay" bahanesine sığınanlar, şimdi o taptaze, körpe, umut dolu hayatın bitişine ne diyecekler acaba ? Acaba hangi sorumsuzluk kalkanıyla kendilerini ve yandaşlarını korumaya çalışacaklar.
Futbol için utanç günü. Beşiktaş için kara bir gün.
Tavizle, duyarsızlıkla, popülizmle asla üstü örtülemeyecek kocaman bir ayıp, futbol tarihimize en kara harflerle yazılacak bir utanç skoru bu.
Futbolumuzda ayıplar birbirini izliyor.
Ayıpların sonu gelmiyor.
Stada giden çocuk evine dönemiyor.
Cihat Aktaş için içim kan ağlıyor.
Cihat Aktaş öldü.
Utanın arkadaşlar.
Hesap verin Beşiktaşlı yöneticiler. Güvenlikçiler. Polisler. Anlı - şanlı emniyet müdürleri,
Hesap verin.
Görmezden geldiğiniz dehşetin.
Geliyorum diyen cinnetin ve cinayetin hesabını verin.
Futbolu üzerindeki bu lekeyi temizleyin.
Cihat Aktaş, gencecik bir hayattı. Söndü!
Maçımız da batsın, futbolumuz da!
İçimizdeki yaşama sevinci öldü.