Tebe; epicinizin bildii meşuur “Ruman açılımı” var ya...

İşte; bu açılımın mimarı, büyyük adam Devlet Bakanı Faruk Çelik, gidivermiş önceki gün İsparta’ya...

Abe; buluşacak Rumanlar’la...

Dinleyecek bir klarnet, bir zurna...

Görüverecek iki göbecik...

Sora da deyiverecek açılımı...

Atırlı devlet adamları, tuplayıvermişler bütün Rumanlar’ı Süleyman Demirel Salonu’na...

Erkekler bilem bırakmışlar gayfede 66 uynamayı...

Gidivermişler tuplantıya...

Em de göğnüllü...

Ayallerinde kaluriferli bir ev, düşüvermişler yullara !

Abe anlayasın işte; tüm Rumanlar’ın gitmiş akılcıkları başlarından, bi oş olmuş gözleri göğnülleri...

Sayın Bakan girivermiş içeriye sununda...

Çıkıvermiş kürsüye...

Başlamış konuşmaya...

Bizim Rumanlar’da bir coşku, bir coşku...

Açıvermiş epsi güzlerini, dinlemeye başlamışlar Bakan Bey’i...

Ama şu veletler yok mu? Dinliyorlarmış ne Bakan, ne açılım...

Kuşturup dururlarmış salunun bir ucundan ütekine!

Uynarlarmış yakalamacılık...

Çünküm bilmezlermiş yağlamacılık...

Kuşarken de bağırırlarmış avazları çıktığı kadar, katarlarmış urtalığı birbirine...

Bakan sülemeye çalışmış, süleyememiş...

Sülemeyince de sinirlenmiş...

Kızanların seslerinden, duyuramamış sesini...

Sinirinden karıştırmış süleyeceğini...

Demiş İspartalılar’a; “Sivaslılar...”

Ele tam ükümetin politikalarını istemiş anlatmak; Çizikci Ismayıl’ın sekizinci kızı Ülya başlamamış mı zırlamaya?

Bakan kopmuş epten...

Basmiş fırçayı:

“Bakınız Roman kardeşlerim. Lütfen çocuklarınıza sahip çıkın. Ev yapmaktan vazgeçeriz yoksa...”

 

***

Sevgili Romanlar...

İstersiniz madem kapmak evi...

E susturasınız çucukları...

Katmayasıız pişmiş aşa su!

Kızdırmayasıız Bakan beyimizi...

Alıveresiiz göğnünü...

Bilmez misiiz ki kralıdır o bu melmeketin...

İster verir, ister alır evi...

Yoğsam... Yalayıverirsiiz avuçlarınızı!