Baba ocağına ateş düştü!

öncelikle aygün bulut a allahtan rahmet babası tacir abiye ve annesine baş sağlığı diler  allahtan sabırlar dilerim istanbul dan yüksel kazak

Annem Güldane Babam Asker.1969 un sonbaharında doğdum Kars’In Polatköyü’nde.Benden önce üç ablam ve bir ağabeyim gelmişti dünyaya.Benden sonra ise iki erkek kardeşim ve son beşiğimiz Hatice geldi katıldı aramıza.1980 in baharıydı Hatice geldiğinde.Aslında Annem ve Babam istememişlerdi Haticeyi. Zira yedi çocuk yeter demişti Babam fakat Kars ın bir ücra köyünde var mıydı o zaman doğum kontrol hapı bilemiyorum.Hatice çok tatlı ve çok şirindi el bebek gül bebek büyüttük onu.İstanbul a getirdim kaç sefer.Deniz e girdik, havuzda yüzdük, balık yedik beraber.Akranı Aygün ün ilk aşkıydı Hatice.Her ne kadar Hatice ilk başlarda Aygün e olumlu cevap vermese de evlendiler daha sonra isteyerek ve severek.2000 li yılların başıydı.Aygün Jandarma Kumando idi askerde.Derken kabul etmişti uzman askerliği.Çünkü yoktu Aygün ün yapacak başka işi ve mesleği.Son yıllarda PKK düşmanlığı her Kars genci gibi Aygün ü de yapmıştı koyu bir milliyetçi.Hem vatan sevgisi hem geçim sıkıntısı ağır basmıştı ve Aygün ilk görev yeri olan Bitlis Tatvan da tam 8 yıl görev yaptı.Evliliklerinin ikinci yılında Hatice Aygün çiftinin ilk çocukları Aslıhan geldi dünyaya.Daha sonra Hilal ve son olarak da iki ay önce Tuğçe Yaren katıldı Bulut ailesinin arasına.Ne gerek vardı demi bu zamanda üç çocuğa.Hele hele 30 una gelmeyen genç çiftsin ve uzman askerlik görevine sahipsin Demeyin öyle. Bizim oralarda erkek çocuğu bulana kadar 9 kızı olan çift tanırım ben.-Üstelik bir de Aygün gibi Beşiktaş hastasıysan, silah hastasıysan, vatan hastasıysan şart bir erkek çocuk.İlk görev yerini çok seven Aygün ayrıl(a)madı Tatvan tan. Ziyaretlerine gittim, konuştum, ikna edemedim maalesef. Gel dedim, az çok çevremiz var buluruz oralarda bir iş sana Aygüncüm. Nuh dedi peygamber demedi Aygün.  Sonra nasıl anlatırdı çevresine olanları, yapamadı Aygün dağ komandoluğunu, korktu kaçtı dedirtir miydi benim Aygünüm. Gece çarpışmalara çıkıp evine dönerken, kaybetse de yanındaki silah arkadaşını, evine döndüğünde son derece soğuk kanlı bir aile reisiydi Aygün.Çok severdi eşini, çocuklarını, ailesini, annesini, babasını, bayrağını Aygün.Eşi, çocukları, annesi, babası, arkadaşları ve köylüleri de çok severdi Aygün ü.İşte O Aygün 05 Mayıs 2009 günü gece yarısı her zamanki devriyelerinden birisine çıktı.Yine içinde vatan sevgisi ve yine gözünde terörist düşmanlığı vardı Aygün ün.Tatvan Jandarma Özel Harekat Tabur Komutanlığında görevli Jandarma Uzman Çavuş Aygün Bulut, Bitlis in Sehi ormanlık alanında arama tarama faaliyetleri sırasında mayına basarak şehit oldu o gece.Sekiz yıldır birçok arkadaşını böyle kaybetmişti Aygün, bu sefer kendisi hayatını kaybetti.Yıllarca hazırlıklı olmasını söylemişti eşi Hatice ye, böyle bir haber alacağında anlatmıştı neler yapması gerektiğini.Şimdi Hatice anlatıyor Akgün ünden ona kalan çocuklarına neler yapmaları gerektiğini.Bizler mi ne yapıyoruz.Ne yapalım gayri.Acısa da içimiz en acısından ve en derininden. Dağlansa da yüreğimiz Aygün/Hatice/Aslıhan/Hilal/Yaren hanesinden. Dolsa boşalsa da gözlerimizdeki yaş Anne Nişan, Baba Tacir’inki gibi. Kime ne anlatabilirsiniz günümüz Türkiye sinde olup bitenlerden.Aygün yok artık bir daha hiç dönmeyecek. Hatice/ Aslıhan/ Hilal/Yaren in gözyaşı beklide hiç dinmeyecek. Kim bilir daha kaç ocağa ateş düşecek, kaç Aygünler ölecek. Bu acıların ardından atılan sloganlar, politik palavralar ise saçma sapan bir gerçek...