Çaldıran İlçesi'nde yaşayan ve eşi 6 yıl önce hayatını kaybeden diyaliz hastası Mehmet Atış, yaşlı annesi ile birlikte 7 çocuğuna hem babalık hem de annelik yapıyor. 

Yakalandığı böbrek rahatsızlığı yüzünden yıllardır diyaliz makinesi bağlı bir hayat yaşayan köy korucusu baba, babasını ve eşini kaybedince annesi ve 1'i erkek 7 çocuğu ile birlikte zorlu bir hayat yaşamaya başladı. Mehmet Atış (42), 8 yıl önce yakalandığı böbrek rahatsızlığı yüzünden sürekli doktor tedavisi gördüğünü, böbrek nakli için gittiği İran'da dolandırılarak 24 bin YTL'sinin aracı olan biri tarafından yenildiğini anlattı. Kısa bir süre öncesine kadar Van Yüzücü Yıl Üniversitesi Tıp Fakültesi Araştırma Hastanesi'nde sürekli diyalize girdiğini belirten Atış, "Çaldıran'dan Van'a gitmek için çok zorluklar çektim. Bu yıl Muradiye İlçesi'nde açılan diyaliz ünitesi imdadımıza yetişti. İlçe Kaymakamlığı aylık yol masrafı olarak 150 YTL veriyor ve haftada 3-4 gün Muradiye İlçesi'ne gelerek diyalize giriyorum. Ama bu ne zamana kadar devam edecek bilmiyorum" dedi. 

Babasının 5 yıl önce, eşi Asiye Atış'ın ise son çocuğunu doğurduktan kısa bir süre sonra hayatını kaybetmesi sonucu yanında yaşayan annesi ile 7 çocuğunu bütün sorumluluğu üstlendiğini anlatan Mehmet Atış, hayatını güçlük içinde sürdürdüğünü söyledi. Çocuklarını, bütün zorluklara, maddi imkansızlıklara rağmen okuttuğunu anlatan Atış, "Boynu bükük olan çocuklarıma bir şeyler veremediğim için vicdan azabı çekiyorum. Onları besleyecek, okutacak gücüm kalmadı. Korucu maaşıyla ancak onlara ekmek, peynir ve makarna yedirebiliyorum. Yaşlı annem de bizimle birlikte perişan bir hayat yaşıyor. Evimizin duvarlarının çoğu yerleri çatlamış. nerdeyse üstümüze yıkılacak durumda. Tek göz odada hep birlikte oturuyor ve yatıyoruz. Evin çamaşır, bulaşık gibi bütün işlerini ben yapıyorum, çocuklarım da bana yardım ediyor. Çocuklarıma iyi bir eğitim verilmesini sağlamaları için yetkililerden yardım bekliyorum. Ben ölürsem çocuklarıma ne olacağını düşündükçe kahroluyorum" diye konuştu. 

Okuldan geldikten sonra çoğunlukla babalarının hazırladığı çayla ekmek peynir yiyen çocuklar karınlarını doyurmaya çalışıyor. En büyük abla olan 13 yaşındaki Berivan, utancından kameralara konuşmazken, bir küçük kardeşi Fatma ise "Biz bu hayatı daha ne kadar yaşayacağız. Yetkililer 'Haydi kızlar okula' diyorlar. Ama biz fakirliğimize rağmen utanıp kaymakamlıktan yardım istemeye gidemiyoruz. Bunca yıl sefalet içinde yaşadık, hiçbir yetkili gelip de nasıl yaşıyoruz, ne haldeyiz bakmadılar. Biz ekmek peynir yemeğe razıyız, yeter ki babamız iyileşsin. Babamız başımızda olmasa bizler ne yapacağız, kimler bize bakacak. Yaşlı babaannemizden başka kimimiz var. Tek odada yaşadığımız için kaymakamlıktan bize bir ev yapmasını istiyoruz" şeklinde konuştu.