102'lik Hatice ninenin Atatürk sevgisi

Aydın’ın Nazilli ilçesinde yaşayan ve Nazilli Kaymakamı Caner Yıldız’ın yaptığı yardım teklifini “Haram olur. Ben yardıma muhtaç değilim. O yardımı ihtiyacı olana verin” deyip geri çevirerek başta Kaymakam Yıldız olmak üzere orada bulunan herkesi duygulandırarak vatandaşların sevgisini kazanan 102 yaşındaki Hatice Aktaş’ın bu tavrı Atatürk’ten geliyormuş.

3 çocuk, 10 torun sahibi olan ve 5 nesli gören Hatice nine geçmişte yaşadığı tam tamına bir asırlık anıları ile Atatürk sevgisini gazetecilere anlattı. 102’lik Hatice Nine anılarını sanki o günleri yaşıyormuşçasına heyecanla anlatırken, yaşama olan bağlılığını görenler ise şaşkınlığını gizleyemiyor. 1976 yılında ölen eşinden kalan SSK maaşı ile geçinmeye çalışan Hatice nine, kendi çocuklarının, gelinlerinin ve torunlarının yardımı sayesinde ihtiyaçlarını karşılıyor. Astım hastası olarak yatalak bir şekilde hayatını sürdüren Hatice Nine’yi ise özelikle komşuları yalnız bırakmıyor.

İki dayısını Çanakkale’ye gidip geri dönmediğini, babasının İstiklal Savaşı gazisi olduğunu, çocukluğunda evini basan çetenin kendi gözleri önünde teyzesi, anneannesi ve bir dayısını ayaklarından asıldığını belirten Hatice Nine, Atatürk’ün öldüğü gün ise ağlayıp bayıldığını, uzun bir süre kendine gelemeyerek hayata küstüğünü ifade ederek, “Her gün Atatürk’ümüz ve bu ülke için savaşıp canlarını verenler için dua ediyorum. Bu dünyaya Tek Atatürk geldi, başka Atatürk gelmez. O olmasaydı şimdi buralarda olmazdık. Ne durumda olacağımızı hiç düşünemiyorum bile. Atatürk olmasaydı gavur olacaktık biz gavur” diyor.

Yokluk içerisinde bu yaşına kadar geldiğini, kimi zaman yiyecek ekmek ve giyecek ayakkabı bile bulamadıklarını ifade eden Hatice Nine, “Kaymakam beni ziyarete gelerek bana yardım etmek istediğini söyledi. Bende bunu kabul etmedim. Ben Allah’a şükür yardıma muhtaç değilim. Benim eşimden kalan bir maaşım var onunla çocuklarım bana bakıyor. Kaymakama dedim ki, ben haram yemedim bu yaşıma kadar. Biz büyüklerimizden öyle gördük, o yüzden o yardımı ihtiyacı çok olan birine yapmasını istedim. Atatürk’ümüzde yardıma muhtaçlara yardım ediyordu. Bende o yüzden muhtaç olmadığım için Kaymakam’ın yapacağı yardımı kabul etmedim” diye konuşuyor.

Hatice Nine, gençliğinde yaşadığı bazı anılarını ise şöyle anlatıyor, “İki dayım Çanakkale’ye gitti ama geri dönmedi bir daha onları göremedim. Babam İstiklal Savaşı gazisiydi. Çocukluğunda evimizi eşkıyalar bastı ben korkudan eşyaların arasına saklanmıştım. Kendi gözlerimin önünde teyzemi, anneannemi ve bir dayımı bağlayıp ayaklarından astılar onları kurtaramadım. Daha sonda beni de buldular. Gavurlar esir aldılar bizim insanlarımızın çoğunu o zaman. Hepimiz açtık bir kazan fasulye pişirmişlerdi ama azar azar verdiler. Ekmek veriyorlardı taş gibiydi yenmiyordu. Sonra sakallı bir adam geldi yanıma bana yemeğimi yedirdi. Sonra ortadan kayboldu. Bir daha görmedim o adamı. Bir müddet esir kaldıktan sonra saldılar bizi. ama Çok yokluk çektik. Hiçbir şeyimiz yoktu. Eşkıyalar almıştı her şeyimizi. O zamanlar yoktuk çektik şimdi şükürler olsun ekmek yiyoruz ona şükür ediyorum. Kimselerden bir yardım istemiyorum, Allah razı olsun hepsinden”