Şanlıurfa'da, insanların yöre şivesiyle birbirlerine söyledikleri bilmeceler ve kelimeler duyanları güldürüyor.

Birçok bölgede kullanılmayan ve yöreye has şiveyle söylenen bilmeceler anlaşılamıyor. Yöre şivesiyle söylenen ve bilinmeyen bazı bilmeceler şöyle:
"Cıncıklı hamam, kubbesi tamam, bir gelin aldım, babası imam (Saat). Duman tüter, isterse gider, balık değildir, denizde yüzer (Gemi). Altı ataş, üstü taş, içinde var bin bir baş (Hamam). Yazın geyinir, kışın soyunur (Ağaç). Bişirirsey az olur, bişirmezsey kuş olur (Yumurta). Uzun uzun kemişler, bir gece bize gelmişler, oynamışlar, sıçramışlar, getmişler (Yağmur). Ev kimiydir, kapısını açarsay konuşur, kapısını açmazsay konuşmaz (Soba). Ben yöriyem o yöriy (Gölge). Uzun uzara gidiy, ölü mezara gidiy,
babası üç aylıkken, oğlu mezara gidiy (Patlıcan). Mantosu yeşil, ayzesi kırmızı, pulu kara (Karpuz)."