Özelleştirme

Son yıllarda çok telafuz edilen bir kelime oldu özelleştirme. Özelleştirme, siyasetçilerimiz tarafından kurtuluş gibi algılanmaya başladı. Acaba gerçekten de bir kurtuluş mu özelleştirme? Türkiye'nin tam gelişmeyi sağlayamamasının elbette bir nedeni de özelleştirme sorunu; ama başlı başına tek sorun mu özelleştirme? Özelleştirmenin bir kurtuluş olduğu cevabını ekonomistler verebilir; lakin o kurum zarar ediyorsa. Ya etmiyorsa?..

Özelleştirme karşıtı bir insan değilim, hele bir de kamudaki savurganlıklara tanık olduktan sonra milletce. Filhakika özelleştirme belli fıtratlara göre yapılmalıdır. İlk önce işgüzar siyasetçilerimizin özelleştirmeyi bir gelir kapısı olarak görmemeleri gerekir. Kurumlarımızın veyahut fabrikalarımızn yok pahasına elden çıkartılmaması ve her şeyden önce o kurumun veya fabrikanın çalışanlarının özelleştirme sonrası madur edilmemeleri gerekir.

Seydişehir Alüminyum Tesislerinin özelleştirilmesi ülke menfatine ise, özelleştirilsin. Özelleştirilsin; ama kapatılmasın! Fabrikanın kapatılması demek, endüstri şehri Seydişehir'i yoksullaştırmak, geriletmek, deyim yerindeyse köye dönüştürmek demektir. Ben Seydişehirli doğdum, Seydiköylü olarak ölmek istemiyorm.

Özelleşti, özelleşecek aşamasında bu yazı kime ne anlatır bilemem; ama bir tefecinin ( IMF ) eline düşmüş Türkiye'nin bazı gerçekleri görmesi gerekir Her şey Avrupa Birliği için anlayışıyla Türk milleti kepaze edilmemeli; bilakis refah düzeyi artırılmalıdır.

Aklıma şu soru geliyor hep. Acaba Seydişehir Alüminyum Tesisleri, Karabük demir-çelik fabrikası modelini uygulayamaz mı? Yani tesisler, çalışanlarına satılmaza mı? Eğer yok pahasına fabrikamız ve MADENİMİZ elimizden gidecekse, fabrika yabancılara değil çalışanlarına satılsın, çalışanları alsın. Avrupa yolunda Türkiye de çooktan Avrupalı olmuş Seydişehir bunu başaramaz mı?

                                                                                            Saygılarmla: E.E.