Anadolu’nun ücra bir köyündeki öğretmenin duygularını bilir misin? Bilir misin onun hislerini, zevklerini, acılarını ? Mini minnacık öğrencilerinin tatlı sevecen yüzlerine bakarken neler hissediyor bilir misin? Sahi sen ayrılığı tadan küçük yüreklerin gözyaşlarına şahit oldun mu hiç?Adı Kibariye . İsminin güzelliği yüz ifadelerine aksetmiş.En ücra köşede bir okuldaki onlarca öğrenciden birisi.Sevimli ve sempatik tavırlarıyla öğretmenlerinin sevdiği, nazladığı bir kız çocuğu. Son yolculukta elinde karnesi öğretmenlerinin arkasından ağlıyor. İşte bu göz yaşları anlatıyor herşeyi; Ayrılığın ne demek olduğunu, acıyı, özlemi, hasreti anlatıyor. O göz yaşlarının arkasında mini minnacık bir yürek var. Dünyayı en güzel şekliyle gören bir yürek . Dünya diyorum . O dünya bizim bildiğimizden farklı bambaşka bir dünya. İçinde sevginin en saf halini barındıran,dertten, kederden, acıdan uzak,enginlerden daha engin, yücelerden daha yüce ucsuz bucaksız bir dünya. Şimdi ayrılığın kara bulutları çökmüş üstüne. Vadilerinde açan çiçekleri susuz, toprakları çoraklaşmış. Bütün duygular hep sevgi akıttığı gözlerinden süzülen bir damla göz yaşında buluyor ifadesini. Şimdi ayrılığın kara bulutları çökmüş. Artık hiç bir şeyin tadı yok. Her sabah sevinçle koştuğu okulunun bahçesi bomboş, ıpıssız.. Kapılar kilitli kepenkler çakılı.

Şimdi Anadolu’nun ücra köylerinde Kibariyeler ağlıyor. Çok sevdikleri öğretmenlerinden ayrılmanın acısı yüreklerinin en derinlerinde hisseden Kibariyeler..Her birinin karne sevinçleri kursağında kalmış. Kısık kısık gelen hıçkırık seslerine bir damla göz yaşı eşlik ediyor.
Yağmurlar yağıyor. Buğulu camlardan son kez bakıyorum bir yıl boyunca acısını, çilesini, güzelliklerini çektiğim Boztoprak Köyü’nün evlerine. Tarlalarında açmış renk renk çiçekler üzerlerine düşen her yağmur tanesinde sallanıyorlar öteye beriye...