Abdi’ye Mektubumdur.

Sevgili can dostum Abdi;

Seni, 1 Şubat 1979’da, evinden birkaç adım ötede, kalleşçe- alçakça öldüren Mehmet Ali Ağca, 30 yıl sonra serbest; Ceza evlerinde 25 Yıl yattıktan sonra, bugün, 18 Ocak’ta Ankara Cezaevinden tahliye ediliyor… Haberlere göre, çıkışında, kahraman gibi karşılanacak, lüks otellerin kral dairelerinde ağırlanacak, Antalya’da, istirahat edecekmiş… Sonra da yurt dışına gidip, anılarını yazmak, seni nasıl öldürdüğünü anlatmak için, binlerce dolarlık kontratlara imza atacak ve çok zengin olacak!

Sevgili kardeşim; özetle, sen öldün: Türkiye, medyada ekol yaratan cesur bir gazeteciden yoksul, ben de çok yakın bir dostumdan mahrum kaldık!

Biliyorum, sen, katilin Ağca’yı bile bağışlardın ama ben bağışlayamıyorum! Katilin serbest ve “kahraman”; Ben bu “ironiyi” kabul edemiyorum!

Cinayeti, sadık sekreterin Melek, bana aynı gün, New York’a faksla haber vermişti. Amerika’da okulda olan oğlun Sedat’ın velisi olduğum için, ölümünü, ona haber vermek görevi bana düşüyordu... Hayatımdaki en güç, sana da son vazifem de bu oldu!

Mehmet Ali Ağca bir tetikçiydi, ama kimin neden taşeronuydu? Hiç bir zaman hiç bir mahkemede ortaya çıkmadı… Belki şimdi kendisi de, öldürülmekten korkmazsa, kitabında açıklar.

Ama o sırada, neden ve kimler tarafından tehdit altında olduğunu tahmin ediyorduk. Sen, kaleminle savunduğun, ilkeler, bazılarının emel ve hesaplarına engeldi…

Cinayetten üç ay kadar önce, New York’a geldiğinde, seni uyarmış, “dikkat et Abdi” demiştim… Sen de o mazlum tavrınla, “Biliyorum ama ne yapayım” diye, adeta kaderine razı olmuş gibiydin! Ölüm haberini duyunca doğrusu şaşırmadım!

Yüksek bir düzeye getirdiğin MİLLİYET’in, başka ellere satılmasına karşı direniyordun o sırada!… Sen ölünce satış kolay oldu. MİLLİYET, Karacanlar zamanında ve senin yönetimde bir “medya kalesi” idi-şimdi en fazla para verene satılabilecek bir “mal- bir meta” oldu! Senin, yattığın yerden, bundan, ülkenin bugünkü hallerinden rahatsızlığını yazamadığın için, rahatsız olduğun kadar, rahatsız olacağını biliyorum!

Evet kardeşim Abdi, tevazuya gerek yok Türkiye, seninle büyük bir gazeteci- yazarı- biz çalışma arkadaşların da bir rahmetli Turan Aytül’ün deyimiyle, bir “şefi” kaybettik… Ve katilin hala yaşıyor, senin ölünün üzerinden belki binlerce dolar kazanacak… Arkadaş toplantılarında, bir nakarat tutturduk; “Olmaz böyle şey - Abdi Bey” diye. “Oldu” Abdi Bey”!

Bizi, çok sevdiğin Türkiye’nin hallerini soracak olursan – bildiğin –bilemeyeceğin- gibi!

Eğer bugün yaşasaydın. MİLLİYET’TEKİ DURUM Başyazısında, bu “durumları” şimdi başka yazarların yazamadıkları kadar objektif –korkusuzca, kimseden çekinmeden - fakat kılı kırk yararak, bir haberi, defalarca, kontrol ettirdikten sonra, yazardın… Ama gene merak ediyorum: Bugünkü “durumları” acaba nasıl yazardın? MİLLİYET’İN, o zamanki sahiplerinin sana “böyle yazma” dediklerini, hiçbir zaman duymamıştım!

Abdi Kardeşim: Shakespear'in Jul Sezar oyununda Sezar'ın dediği gibi, “gerçek” Kahraman - sen -bir defa öldün, “alçaklar”, Ağcalar, ölmeden evvel çok defa ölürler!

Merak ediyorum, acaba Ağca ve binlerce insanımızın katili APO, hapislerde ceza çekmiş olsalar bile, bu yeter mi? Şimdi kahramanlar gibi karşılansalar- Vicdan azabı çekerler ve Allahın – “ilahi adaletin affına” mazhar olurlar mı?

Buluşana kadar, Allaha emanet ol sevgili Abdi. ***