İbrahim Cudi
(Merzifon, 1850 – İstanbul, 1931)
Şair. İki yaşında babasını kaybedince, annesi ile birlikte dedesinin evine yerleşti. Kuran kıraatı, tecvit, ilmihal gibi dersleri ilk defa bu evde aldı. Mahalle mektebine, rüştiyeye ve medreseye devam ederek, sarf, nahv, mantık, fıkıh ve b,r hattattan hat dersleri aldı. 1876’da İstanbul’a gelerek tahsilini tamamladı.
Beşiktaş Askeri Rüştiyesi’ne Türkçe muallimi oldu. Daha sonar Selanik’e gitti. Burada yedi yıl boyunca çeşitli okullarda Türkçe ve Arapça muallimliği yaptı. 1908’de Amasya mebusluğuna seçildi. Bir yandan da Bezmialem Valide Sultanisi edebiyat muallimliğine devam etti. 1921’de yaş haddinden emekli oldu.
Arapça, Farsça ve Fransızca bilen Cudi, dini, felsefi şiirler yazdı. Türkçede kullanılmayan bazı Arapça ve Farsça şiirler yazdı. Lamartine’den Göl şiirini nazım halinde tercüme etti.
Cudi’nin ilk manzumesi Muallim Naci ve Selanikli Tevfik’in çıkardıkları Teavün-I Aklam adlı mecmuada yayınlandı. Cudi’nin matbu eseri yoktur. Vehbi Cem’e gore yazma bir divanı Merzifon’da Sadık Hoca adlı bir zattadır.
