Emin Arısoy ve Eserleri...

Niğdeli merhum Emin Arısoy adı önemli bir değeri anlatır. Eğitimci, Yazar, Şair, bilgi yüklü örnek insan Emin Arısoy bizim kuşağında Lisede öğretmeni idi. Çok sayıda yayınlanmış şiiri yanında Ondan fazla kitap yazan Emin Arısoy Niğde için özel ve önemli şiirleri ile okuyana tutkunluk verirdi .

Her gün yerel gazetelerde onun şiirlerini yer alırdı. Değerli oğlu Eczacı Uğur Arısoy ile Yeşil Bor gazetesinde karşılaştığımızda 'emanetleriniz var' demesinin ardından Emin Arısoy öğretmenimin yazdığı kitapları bana verdiğinde farklı bir duygu yoğunluğu yaşadım.

Onu saygı ile anarken evimin kütüphanesinde merhum öğretmenimin o güzel eserlerine yer açtım. Okuyarak onu yeniden andım. Çünkü Emin Arısoy ve o kuşak öğretmenler çevresine bilgi ve öğreti sunan farklı insanlardı. Onlar salt öğretmen olmadan öte öğretendi.

1927 yılında Niğde’de doğan Emin Arısoy 1943 yılında Niğde Ortaokulundan mezun olmuştu. 1946 yılında Adana Erkek Öğretmen okulundan ve 1946 yılında Balıkesir Necatibey Eğitim Enstitüsünden mezun olup Muğla Erkek Sanat Enstitüsünde öğretmenlik yapmıştı. Şebinkarahisar, Tirebolu ve Ulukışla’da öğretmenlik görevlerinde Bulunan Arısoy 1960-1976 yılları arasında Bor ŞNP Lisesinde öğretmen olarak görev yaptı.

Eşi de öğretmen Nazire(Ünlü)Arısoy’du. 3 çocuk babası Emin Arısoy 7 yıl Bor’da sarraf ve halı ticareti ile de uğraştı. ŞNP Lisesi emekli olurken Hürriyet gazetesinde yayınlanan veda resminde okulun tüm öğretmenleri vardı. Bor’da Eski Hükümet Meydanında iş yeri açtıktan sonrada şiir yazmaya devam etti.

Vefatından önce bu şiirlerinin önemli bölümünü kitaplarında topladı.Şiirde Bor ve Bor Şairleri Antolojisi 1961 yılında yayınladığı önemli bir kaynak eserdi. Özlem şiirleri, Şarkı sözleri ve Rubailer, Hatıralar 1 ve Hatırlar 2,Ölmeyen Liza Duygusal Roman 1 ve 2 gibi kitapları yanında eğitimci kimliği ile yazdığı İmtihan Kazandıran Kitap, Dilbilgisi Şeması ve Edebi yazı Çeşitleri’de ondan kalan önemli çalışmalardı.

Yeşil Bor gazetesinde yazmaya başladığım ilk yıllarda kimi zaman yazılarımı inceler uyarıları olurdu. Gördüğüm her yerde ayrı bir saygı ve nedendir bilinmez hata yapma korkusu ile konuşurdum. Farklı bir uslübü vardı. Karşısındaki kişiye bağırıp çağırmaz ama bir söz ile anlayana büyük ders verirdi.

İnsan olarak yaşam ile ilgili kurallara uymadan öte geleceğe miras önemli eserler bıraktı. Aramızdan ayrılsa da eserleri ile yaşıyor. Belkide insan için en güzel hazinede bu olsa gerek değilmi?