BİR zamanlar dünyaya hükmeden insanların torunları olarak, bugün düştüğümüz hale bir bakın… Tembellik ve boş vermişlik hastalığı neredeyse herkese işlemiş. Yabancı hayranlığı almış yürümüş. Bir çok kişinin gözü ithal mallarda, aklı dışarıda. Üretim unutulmuş, lüks tüketime alıştırılmışız.

Hiç kimse de çıkıp, “Durun bakalım beyler, bu gidiş iyi değil!” demiyor.

Tüm dünyanın büyük bir hayranlıkla baktığı coğrafyada yaşıyoruz. Ama bunun ne kadar farkındayız? Güzelim Türkçe’miz yabancı kelimelerle katledilirken ne yapıyoruz? Cadde ve sokaklardaki tabelalar yabancı kelimelerle süslenmiş, ne yazık!..

Cumhuriyet kurulmadan önceki durumumuzu bir hatırlayın…
“Hasta adam” gözü ile baktıkları Osmanlı’nın bitmiş halinden yararlanan ve Türk ismini silmek üzere harekete geçen dünyanın medeni(!) devletleri bu gün yine peşimizde… Ne ilginç değil mi? Onların, ne kadar dost, ne kadar düşman olduklarını ne de çabuk unutuverdik?

Bu AB yolculuğu bizi ne kadar da bozdu…
Bizleri çok seven (!) AB ülkelerinin parlamenterleri, ülkemizden çıkmaz oldu. Hemen hemen her şeyimize karışıyorlar, her şeyimize burunlarını sokuyorlar. Onlar bizlere tepeden baktıkça, biz onları adam yerine koyuyoruz.

Herkesin işine geldiği gibi anlamaya çalıştığı Devletimizin kurucusu Mustafa Kemal Atatürk o kadar net mesajlar vermiş ki, bakınız NUTUK’da ne diyor?
“Düşünmeden, çalışmadan, öğrenmeden, üretmeden rahat yaşamayı itiyat haline getirmiş milletler önce haysiyetlerini, sonra hürriyetlerini, ve en sonunda da istiklallerini kaybetmeye mahkumdurlar.” İşte bu sözlerin ışığında durum değerlendirmesi yapıldığında, gel de hayatından memnun ol…

Bu ülkedeki en büyük günah sahipleri, Atatürk’ü anlamayanlardır. Ülkeyi bugünkü borç batağına mahkum edip Avrupalıyı havaya sokanlardır. Medeni olmanın, kendi kültüründen uzaklaşmakla mümkün olacağını sanarak okullardaki ilim dilinin yabancı dil olmasını savunanlardır. Ülkenin milli, manevi ve kültürel değerleriyle alay ederek yabancıları ayakta alkışlayanlardır.

Var mı bunlara itirazı olan?

Maalesef geldiğimiz noktada, ülkenin görünen fotoğrafı bu…
Akşam olup evinize gittiğinizde hangi televizyon kanalını açarsanız açınız, karşınızda “Bölücü, Şeriatçı ve Sahte Atatürkçü” üçlüsünü görmüyor musunuz?
Bu kişiler, daha yakın zamanda Kuzey Kıbrıs Türk Cumhuriyeti için son derece önemli bir isim olan Rauf Denktaş’ı neredeyse yalnızlığa terk etmediler mi? Sonra da, Avrupalı, Amerikalı ağabeylerinin ellerini öperek, “Biz ödevimizi yaptık” demediler mi?

Milletimiz artık uyanmalı “Peşin satan esnaf” havasında göbeğini kaşıya kaşıya ülkeyi satışa getiren sırıtık tipleri fark etmeli. Ceplerinde ikinci pasaportları, cüzdanlarında yabancı paraları ile bu vatan hakkında söz sahibiymiş gibi ahkam kesenlere artık itibar etmemeli.

Her zaman rehber olabilecek sözler söylemiş Atatürk’ün 1907 yılında Kurmay Önyüzbaşı rütbesi ile söylediği sözlere bir bakın:
"Şu veya bu yolda bir takım kimselere kendinizi beğendirmek hevesine düşmeyiniz. Bunun hiç bir kıymeti ve önemi yoktur. Her zaman içinde bulunduğunuz durumu tetkik ediniz.
En başta, biraz feragat sahibi olmak lazımdır. Şunun veya bunun sizi yüzünüze karşı gereğinden çok övmesinden kuvvet almaya tenezzül etmeyiniz Büyüklük odur ki, hiç kimseye eğilmeyeceksin, hiç kimseyi aldatmayacaksın, memleket için hakiki mefkure ne ise onu görecek, o hedefe yürüyeceksin. Herkes senin aleyhinde bulunacaktır. Asla irkilmeyeceksin. Önüne sayısız engeller yığacaklardır. Kimseden yardım gelmeyeceğine inanarak bu engelleri aşacaksın. Ondan sonra da, sana büyüksün derlerse, bunu söyleyenlere güleceksin."

Ne müthiş! İnsanın okudukça okuyacağı geliyor…
Haydi beyler, hodri meydan…

Lafla Atatürkçülük, sözle Milliyetçilik olmaz. Önce birlik beraberlik içinde çalışıp, üretip, kendine güvenmeyi, sonra da dik durmayı öğreneceğiz. El, etek öpmekle efendi olunmaz.

Bilesiniz ki, Türkiye Cumhuriyeti Devleti el etek öpülerek kurulmadı…