Anadolu'da birçok köyün girişinde mezarlıklar var. Köye gideni önce mezarlık karşılar, yani ibret, yani öte dünya bağlantısı... Osmanlı'nın başkentlerinde de hayat ile ölüm her zaman iç içe, yan yana. Özellikle selatin camilerin hazireleri aynı zamanda 'ebedî istirahatgâh'. Çünkü ölüm onlar için hiçbir zaman korkulası bir şey değil.

Hayatın ucuna eklenmiş bir öte dünya kapısı. Veli zâtlar, padişahlar, sultanlar, şehzâdeler her daim ibadetlerle yaşayan, kubbelerinde maneviyat çınlayan ulu yapıların hemen kıyısında gömülü. İbadet neşvesiyle dolan Müslüman bir Fatiha da ona göndersin diye, ellerini duaya açtığında hatırlasın diye belki de.

İstanbul fethedilinceye kadar padişahlar padişahlar hep Bursa'ya gömülmüş. Fetih'ten sonra ise İstanbul'a yaptırılan ulu mabetlerin misafiri olmuşlar.