İnsan nedense, hep gidene meyleder. Bilmiyorum sizde oluyor mu? Eski arkadaşlarım, eski dostlarım, ilk aşkım…(hala devam ederse ne mutlu) Pelesenk olmuştur bu cümleler.

Teknoloji ve yaşam koşulları değişiyor. Değiştikçe insan da değişiyor. Zevkleri, önem sıraları, beğenileri… Karmaşıklaşıyor bence. Bazen içinden çıkılmaz duruma da gelinebiliyor. Duygularda da farklılaşma başlıyor. Sevgi sanki evrime uğramış gibi. Kimin nasıl yaşadığı belli değil. 3.sayfa haberleriyle dolu gazeteler. En sevdiklerinin bile canına kıyabiliyor insanlar. Sevginin kaybolmasıyla para öncelik olmaya başladı. Paran yoksa adam sayılmıyorsun. Bir bardak su içemiyorsun, bir lokma ekmek bulamıyorsun, hatta çok sıkıştın lavaboya gideceksen eğer paran yoksa yandın...

Zamanla öyle hala gelebiliriz ki selam vermek, adres sormak, … hepsi parayla olacak!

Belki de birçoğunuz Lidyalılara kızıyorsunuzdur nereden buldular şu parayı diye. Ama iyi ki de bulmuşlar para olmasaydı, eşya, mal değiş tokuşu yapacaktık. O daha zahmetli bir iş.

Nereden bakarsanız bakın, zaman geliyor gelirken küçücük dünyamızda birçok şeyi atarak kendine yer açıyor. Atılanlar da en önemli yanlarımız. İşte bu yüzden de gönül hep gidene, geçene meylediyor. Gideni ve geçeni biliyoruz, ama gelecek ne getirecek bilemediğimiz için çok korkuyoruz. O nedenle ah eski günler diye başlayan cümleler kuruyoruz, kurmaya da devam edeceğiz


İnsansın nefes alıyorsun
Merhaba diyorsun
Kulelerde yaşıyorsun
Cımbız ve aynaların var
Mastikalarla oynuyorsun
Kocaman oluyorsun bazen
İri ve şişmansın
Ensen kalın
Önünde eğliyor adamcıklar
Tam arşa değecekken
İnsansın nefes alamıyorsun…

E.Y