HAYALLER VE TİTANİK ORKESTRASI

HAYALLER VE GERÇEKLER PARADOKSU VE TİTANİK ORKESTRASI

Bu akşam Kartal Belediyesinin Ekim ayı programında yer alan bir oyun izledim. Adı Titanik Orkestrası. Yazan: Hristo Boytchev Yöneten Serhat Özbek.
Salonunun yarısının dolu olması beni çok mutlu etti. Öncelikle bunu söyleyeyim. Benim tiyatro yazılarımı okuyanlar bilir, etkilendiğim, derdi olanlar oyunları, daha iyiye daha güzele varmasına katkım olsun diye yazarım. İnsanlar gitsin izlesin diye köşemde paylaşırım. Neyse gelelim oyuna, insanın var olma çabası prehistorik dönemden itibaren süre gelen bir mücadeledir. İnsanın trajedisi aslında, mükemmeliğinin bir zavallıkla bitmesinde saklı olduğunu bilip türlü hayal ve hedeflerle bu gerçeği görünmez kılma çabasında yatar. Bu oyunda işte tam buradan çalışmış. Dört insanın eski tren garında, önceden bir şeyken sonradan hiçleşerek kendinden kaçmaları; var olma çabası içinde tekrar bir tren yolculuğuyla bir şey olmaya çalışmaları Kartallı gençlerin hüneriyle anlatılmaya çalışılmış. Oyuncuların performansı üzerine çok şey söylemek istemem çünkü herkes kapasitesi, emeği, çabası ölçüsünde sahnede dolasıyla seyircide var olur. O sebeple her oyuncu aslında bizim yazmamıza gerek kalmadan kendi eğrisi doğrusunu bilir isterse düzeltir.

Eskiden kimlikleri olan Luka, Duko, Meto, Lyubka eski bir ten istasyonunda kendilerinden kaçmak için bir trenin geleceğine inanırlar ve beklemeye başlar. İnsanın en önemli yanı olan acziyetlerinden kaynaklanan zavallıklarını görünmez kılmak için trene nasıl bineceklerini, trenin onları alması için ne yapmaları gerektiğini -oyun- tadında prova yaparlar. Fakat tren yerine bir gün bir illiyonist gelir(Harry). İşte insanın en aciz durumu, en absürd durumu devreye girer. Onu çare olarak görmeye başlarlar. Harry'nin hareketliliği, başka oluşu o insanlarda kurtacılarının geldiği izlenimini doğurur. Fakat hayalin sınırlarını zorlayan, kurtarıcının tren mi, insan mı, yoksa kendi beyninde kurduğu hayatla bağdaşmayacak ütüpyalar mı olduğu üçleminde her yolun aslında insanın kendi yalnızlığına çıktığını görürler. Ve hayat tekrar başa döner ve döngü ksır bir şekilde devam eder durur.

Oyunu sahneye koyan ve Harry'yi de oynayan Serhat Özbek'i gönülden tebrik etmek istiyorum. Bir derdi var. İnsan üzerine, insanın paradoksu üzerine. Sorular sormuş, cevaplamaya çalışmış. Seyircilerin de bu soruları düşünmesini istemiş. Sorulara verdiğ cevaplara nokta koymamış. Sadece kendince yöntemler ortaya koymuş. Oyunda rejisör ve oyuncunun derdinde bir ortaklık söz konusu olduğunda istenenler seyirciye daha iyi geçer. Bu oyunda oyuncular yönetmenle daha çok konuşmalı, hayat üzerine, gerçeklik üzerine, hayal üzerine, sıradanlık üzerine...

Bu onların ilk oyunuydu. Umarım oyun üzerine biraz daha düşünürler. Kafa yorarlar. Farklı yönden görmeye çalışırlar. Eksikler her oyunda olur. Önemli olan hep birşeyler katarak gitmektir. Ve bir dert üzerine sahnede bir söylemektir.

Başarılar hepinize ve tüm tiyatro yapanlara. Nice güzel oyunlara...