Dünya Tiyatro Günü kutlanıyor dünyanın her yerinde. Ne güzel, çünkü sanat uygarlıktır, şeffaflıktır, özgürlüktür, saygıdır. Böylesi bir gün ülkemde de kutlandığı için mutluyum. Türkiye’nin birçok yerinde oyunlar konserler, söyleşiler, work shoplarla yapılmakta.

Sanatsız kalan bir milletin hayat damarlarından biri kopmuş demektir diyor ATATÜRK. Hayati önem arz eden sanata daha fazla önem vermeliyiz devlet olarak ta toplum olarak ta.
Uygar olabilmek yaşabilmek var olabilmek sevebilmek için.

Evrensel bir dildir sanat. Herhangi bir grubun, milletin, zümrenin, düşüncenin hegemonyasında olamaz. O zaman sanat olamaz, sanat bağımsızdır, özgürdür ve evrenseldir ilkesine ters düşülür. Köşe başlarını tutan bazı sanatkârlar! tanımları kendilerine göre yapıyorlar sanki sadece onların yaptıkları doğruymuş gibi davranıp adeta kartel oluşturuyorlar. Bazıları da sanatın emek ve eğitim yönünü hiçe sayıp saçma sapan programlarla insanları ünlü yapmaya çalışıp yüzlerce genci adeta kandırıp kolaya basite yöneten sözüm ona topluma hizmet ediyorlar.


Her iki durum da oldukça hüzünlü aslında. Bu ülkede yaşayan insanların sanat diye şaklabanlık yapan toplumun değerleriyle alay eden bir takım programlara sırf reyting uğruna izin vermesi çok trajik bir nokta. Sanatı bir şeylere küfrederek, cinsel basitliklerle allayıp pullayarak sunanlara tarihe bakmalarını tavsiye ediyorum.

Bu ülkede çok değerli tiyatrocular yetişti. Musahip Zade Celal, Feraizci Zade Şakir, Muhsin Ertuğrul, Vasfi Rıza Zobu, Behzat Budak, İ. Galip Arcan, Haldun Taner ve daha niceleri…. İşte sanat yapan onlardı.

Devletin kültür -sanat politikasını güçlendirmesi lazım. Çünkü sanatın toplumu sevgiyle
bir arada tutma gücü vardır. Uygar topluma da sanatla ulaşılır. Sadece özel tiyatrolara yılda birkaç kez yardım yaparak değil, daha destekleyici, sanatı ve sanatkârları güvence altına alıcı önlemler alması gerekir.