Dostluk çok önemlidir. Hep söyleriz bu cümleyi, arkadaşlık başka dostluk başka, arkadaş bulabilirsin ama dost bulamazsın… Eee sonuçta noluyor dostluklarımızın kıymetini biliyor muyuz? Yani sadece dilde mi kalıyor?  Hayat ilerledikçe insan kendi derdine düşüyor, durumunu çok abartınca da dostlarını da unutabiliyor. Sonra bir zamanlar biri vardı diye başlayan cümlelerimizde kalıyor dostlar. Sonra da yok olup gidiyorlar.
 

İnsanoğlıu çok garip bir canlı resimlerde çok hüzünlü bakıyor. Ne zaman çocukluk yıllarıma ait fotoğraflara baksam kendime üzülürüm. Çocuk olmak, genç olmak, yaşlanmak ve sonra bu misafirliğin sona ermesi.
 

Zaman yetişemediğimiz en önemli gerçeğimiz. Neler neler yaşıyoruz. Dostlar, arkadaşlar, iş, ortam, ama yıllar sonra çaresiz, hüzünle bakan gözler, yakınlarını bir bir kaybeden ve sıra kendine geleceği korkusuyla yaşayan bir zavallı haline geliyoruz.

İnsan, dostluk, yaşam derken, teğet geçtiği o kadar çok güzellikler var ki umarız farkına varırız. Mesala insan olduğumuzu unutmamak gibi.