Yaşamak...

Yaşamak; nefes almak, yürümek, koşmak, sevmek, daha doğrusu hayatta bir hacme sahip olmaktır. Bu anlamda her insanın bir hikâyesi vardır. Ve yaşam denilen bu hikaye, aslında çok ama çok kısadır. Herkes hikâyesinin başrolüdür. Diğerleri ise figürasyon. İlginç olanı aslında kimse başrol değil ama herkes başrol gibi davranır ve hareket eder. Bu hikâyelerin başı ve sonu hep aynıdır. Hiç değişmez. İsimler değişir sadece.

Eeeee ne yaparsınız hikâyeniz elinizde değil. Katlanmak gerekir. Rolününüzün hiç bitmeyeceğini sanmak gerçek bir gaflettir bence. Hikâyenin bir gün biteceğini düşünerek yaşamak ta ciddi bir karamsarlıktır. İnsanın enerjisini yaşama sevincini yok eder. Bence işte insan olmanın anlamı burada yatıyor. Öylesine yaşamak değil de, aldığımız nefesin gereğini yaparak bir hayat tarzı içinde olmanın doğru olduğuna inanıyorum. Çünkü hayat çok hızlı akıp gidiyor.

Ortalama altmış yıl yaşasanız bile, geriye döndüğünüzde çok fazla şey hatırlamazsınız. Adeta rüya gibi gelir insana. Yaşlı insanlarla sohbet etmeyi çok seviyorum. Bu sohbetler çok fazla ufkumu açıyor. Gelenler gidenler diye hayatı özetledi konuştuğum yaşlı bir amca. Gerçekten çok etkileyici bir cümle bence. Yaşlı bir teyze ise ‘’ hayat kendini arama ve tanıma sürecidir. ’’ dedi.

Evet bizler yaşarken birçok şeyden habersiz yaşıyoruz. Öylesine. Aslında her şeyin bir sebebi var. Hiçbir şey tesadüf değil. Hayatın çok fazla kıyısında kalıyoruz. Beynimiz yormuyoruz, düşünmüyoruz. Neden bu okulu okuyayım! Neden kahvedeyim’ neden Hüseyin, Ahmet, benim en iyi dosttum, neden Burcuyu seviyorum, neden babam devamlı hasta, neden bu partiye oy veriyorum, neden içki içiyorum, neden nefes alıyoruz, neden güneş bu kadar büyük, neden ölüyoruz’ neden, neden neden…..

Bunları bilmek, çözmek istemiyoruz. Amaç sadece nefes alarak yaşamak değil, faydalı olmak, katkı sağlamak, duyarlı olmaktır.

Yüzeysel, öylesine yaşıyoruz. Öylesine yaşayınca böylesine garip yaşamlar ortaya çıkıyor.