İnsanın insanla mücadelesi, yaratıldığı günden itibaren hep süregelmiştir. Güçlü, zayıfı yenmeye çalışmış, büyük balık küçük balığı yutmuştur. Hal böyleyken çok trajik olaylar yaşanmıştır. Günümüzde de bu tür haberler duyuyoruz. Kocasına kızan kadın, intihar etti. Karısını sekiz yerinden bıçaklayarak öldürdü. Oğlunu boğdu………….

Evet bunlar bizim yaşamımızdan kesitler. İnsanları böyle çığırından çıkaran şey nedir diye soruyorum kendime. Tabi bunun cevabını bulmak aslında çok kolay ama kendime itiraf etmem ve dile getirmem, cümleye dökmem zor.

İnsanlar çok mükemmel canlılar, her şey onlar için. Bizim için. Eeee hal böyle olunca, hayatta onu durduracak, önemsediği kutsalları yoksa bu gücünü sınırsız kullanan insanoğlu, kendini çok bir şey sanarak adaletsizlikler yapabiliyor.

Öyle adaletsizlik ki bu, insanı bazen çileden çıkarıyor. Para maalesef çok şeyden üstün hale geldi. Hatta öyle bir hal aldı ki, salt anlamda amaç, tek çözüm, olmazsa olmaz. Yani para efendi oldu çıktı başımıza. Küçük bir çocuğa bile küçük yaşta, hadi büyü de, annene, babana yardımcı ol diyenler var artık. Para uğruna her şeyi gözen alan bazıları, toplumda ciddi problemler oluşmasına sebep olmaktadırlar. Onlar birçok şeyin yöntemini değiştirdiler.

Azınlık zannedilen bu paragözler, ellerindeki güçle ve tatminsiz ruhlarıyla ortalıkta pervasızca dolaşıp, kendi anlayışta insanlar yetiştirmeye çalışmaktadırlar. İşte onların bu anlayışı, içinde sevgi, kardeşlik, barış, huzur, dostluk olan yaşamları öldürmektedir. Geriye sadece, çıkarı menfaati düşünen bireyler kalmaktadır.

Çağımız en büyük hastalığı bence duygu yoksulluğu. Duygularımızı kaybettik. Kaybetmeye devam ediyoruz. Seyredilen filmler, dinlenen müzikler, yaşanan olaylar hep bunları gösteriyor. Ama bunları söylerken çok umutsuz değilim. İçinde her zaman sevgi tohumu olan ve bu anlayışta yaşayan bir yığın insan var. Yaşamak dedikleri, bazılarının dediği gibi, sadece doğmak, büyümek ve ölmek değildir. Yaşamak dedikleri emek harcamaktır. Ve mutlu ölmektir.