Düşünce mi, duygu mu?

Bazı insanlar vardır. İçlerinde yaşarlar hapsederler duygularını. Hep şaşırmışımdır bu insanlara nasıl yaşar insan içinde öfkeyi, nefreti, sevgiyi ve aşkı….Oysa duygu dediğimiz şey kalıbına sığamayacak kadar coşkun değil midir? Gizlerler işte! Aslında doğru söz bu; Sinsice, kurnazca duygularını gizlerler. Bu sinsiliğe de bir isim bulmuşlardır: içinde yaşamak. Aşk güçlüyse eğer içinde yaşanmaz, öfke güçlüyse eğer kabına sığmaz.

Düşünceyi sakladık beyinlerimize ve saklaya saklaya neredeyse kendi düşüncelerimizi unuttuk. Duygularımızı da kalplerimize sakladık utandık çünkü duygularımızdan, sevgimizden, nefretimizden ,korkularımızdan utandık. Ne düşünce suçtur ne de hissettiğin duygu ayıp. İkisi de insanı insan yapan var oluşun kendisidir aslında. Fakat kalıplaştırmak gerekiyor bir nizami anlamın olması gerekiyordu sakladık beyinlerimize düşünemez olduk unuttuk gitti düşünmeyi. Şimdi düşündüğümüz tek şey hayatımızın önümüze koydukları sadece. O da rutin şeyler tabi ki. Eve ekmek götürmek, çocukları doyurmak, ailene uygun biriyle evlenmek, iş bulmak… Bir kısır döngünün içinde kendimizi kaybettik. Hem kendi düşüncelerimizi kaybettik hem de duygularımızı. Aşık olmadan evlendik, zaten aşık olduğumuza seni seviyorum bile diyememiştik ayıptı çünkü ne düşünürlerdi senin hakkında. İçinde öyle gizli saklı ya da sinsi sinsi kalıverdi. Evlendin ve unuttun zaten aşkı. İstediğin mesleği yapamadın çünkü ilerde nasıl geçimini sağlardın. Geçerli meslek! Seçmeliydin kendine yapabileceğin ya da sevdiğin meslek değil. Mühim olan paraydı gerisi palavra. Boş laflarla süslüyorlardı zaten hayatı. Düşünmek neydi, hissetmek neydi? Hiç anlamamıştın zaten sen bunları. Ergenlik döneminden kalma çocukluk hayalleriydi, geçer demişlerdi ve sen bu duyguları bastırdın, zamanla da geçti. Oysa hiç bilemedin sen; şöyle doya doya seni seviyorum demenin mutluluğunu ve hiç bilemedin sevdiğin işi yapmanın doyumunu. Onlar istedi sen yaptın; gizli gizli, sinsi sinsi, kendine de kılıflar uydurdun, “Doğru olan bu” diye. Oysa doğru olanın ne olduğunu bile göremedin.

Sen hiç öfkeni haykırdın mı, kendi çıkarını düşünmeden. Sen hiç “seni seviyorum be” dedin mi karşı cinse, sen hiç haksızlık karşısında haklılığını bildiğin insanlarla birlik oldun mu, bir grev çadırında çay içtin mi, derdini sordun mu işçilerin. Sen hiç depremde elini uzattın mı göçük altındakine. Sen hiç savaşa karşı canlı kalkanım dedin mi, savaştan yana değilim barış için kendimi ortaya koyarım dedin mi, küçük yaşta çocukların evlenmesini uygun buldun mu, cinsel istismar ve uyuşturucu kullanımının yaygınlaşmasına hayır dedin mi, kendi bencilliğini düşünmeden ve sana öğretilenlerin dışında kalarak. Hiç içinden geldiği gibi yaşadın mı hayatı? Yoksa önüne ne konmuşsa onu mu yedin? Peki hiç zevk aldın mı düşünmeden ve hissetmeden yaşayarak. Haksızlık karşısında susmaktan ve hissettiğini söyleyememekten mutlu oldun mu?

Sevgiyle kalın…