Para akışı farklı, kültürel akış farklı

Bir moda değil miydi, çalıp çırpmak. Model olarak öğrenmemişler miydi talan etmeyi, gemisini yürüten kaptandı ya yürütemeyin enayiydi. Kim kimle bir anda çarpıştı da paracıkların bir kısmı saçıldı ortalığa. Baklava çalmak suçtu, günahtı, ayıptı çocuklara öğretmek gerekiyordu çalınmaması gerektiğini işte o yüzden cezalandırılması gerekiyordu çocuğun tamda 6 yılla. Gün olmadı devran dönmedi. Fizyolojik ihtiyaç sosyal ihtiyacın önüne geçmedi. Çocuk olmak olgun olmanın önüne geçemedi. Siyasi arena sıradan insanlara uygun değildi biz sadece oyumuzu verip çekilen onların dünyasından uzak, asgari ücretle geçinen, nefes alıp veren, azla şükreden, elindekiyle geçinirse cennete gideceğini zanneden karıncalar dünyasıydık. Bir zümreye her şey yapmak serbestti. Kapitalizm özgürlüğünü hep paradan yana kullanıyordu, paranın nasıl geldiği nereye gittiği açıkçası hiç önemli değildi. Fabrika dişlisi emek için kanatıcıydı. Biz hep rahat yaşamı televizyondaki magazin programından öğreniyorduk. Akıllı yat, çoğumuzun aklına bile gelmeyen bir ihtiyaçtı fakat birileri hediye olarak eşine akıllısından yat hediye edebiliyordu. Kıskanıyor muyduk, kıskanmıyorduk belki fakat insan işte istiyor hırslanıyor, sorguluyor. Kendi kendine ‘Çok çalışarak çok para kazanmak mümkünse sabahtan akşama hatta bazen akşamdan sabaha çalışıyorum da bizim evde bir tas yemek zor pişiyor’ deyiveriyor.

Bizler ne zamandan beri güce bu kadar tapar olduk, hırsızlık ne zamandan beri toplumca onaylanan bir davranış. Yalan zaten ağızda sakız. Kendi dünyasında yaşayan insanlar çocuklarına dürüst olmayı, hırsızlık yapmamayı hatta canı baklava istese bile yutkunmayı öğretiyor. Zaten çocuk yutkunmazsa 6 yıl hapis. Para akışı farklı, kültürel akış farklı… Haydan gelen huya da gitmiyor. İzliyoruz magazin haberlerinde herkesin gözünün önünde çatır çatır, yıllarca ayakkabı kutusunda biriktirdikleriyle neler yaptıklarını. Çıkanlar ise sadece bizim görmemizi istedikleri. Bir de görmediklerimiz var, gösterilmeyenler ve diğer çarpışmalara saklanan ayakkabı kutuları.

Karınca ordusunun çocuğu, askere gider, vergisini verir, hayatı boyunca dahil olamayacağını bile bile ağzı salya akıtırcasına kendi hayatı olmayacak bir hayatı izler ve takip eder. Belli bir yaşa geldiğinde kendi çocuğuna da, çalışırsan olur, diye öğütler verir. Kendisi şanssızdır çünkü çalışmış ve olmamıştır. Kendi çocuğuna da aynı resmi çizer çünkü öyle görmüştür. Armut hep dibine düşer. Düzen hep aynı işler.

Bu kadar feryat bu yüzden işte, çalmak, çırpmak bir kesimin normalidir. ‘Ne olmuş ki, haksızlık’ evet doğru haksızlık. Para çalışandan yöne değil de çalandan yöne gittiğinde haksızlık farkı git gide büyüyor. Kültürel çelişki artıyor, unutuldu desek de sınıf farkı uzlaşmaz bir hale giriyor. Toplumsal buhran artıyor, intihar oranı artıyor çünkü insanlar gözlerinin içine baka baka enayi yerine konulmayı hazmedemiyorlar. Hazmettirmek için oynanan oyunların şekli değişiyor. Üç saatlik diziler bunlardan sadece biri. Düşünmeyen, sorgulamayan beyinler, çalma ve çırpma işlemini daha açıktan yapmalarını sağlar işte bu yüzden aydın olmamalı, prometyuslar yok edilmeliydi. Sevgiyle kalın.