Köy sahası görmeden stada çıkmış iki mezra takımını izledim bu gece…
Birisi bizden, diğeri de anlı şanlı Britanya’dan.
Futbol adına utandım.

Bıraktım, Britanyalılar kendi adlarına ne yaparlarsa yapsınlar.
Ben Beşiktaş adına birkaç söz söylemek istiyorum.
Topla oynamayı bilmeyen, ayaklarına aldıkları her topu rakibine veren bir kalabalık vardı Beşiktaş Forması altında sahada yer alan.
Brezilya’dan büyük paralarla getirilen müthiş futbolcuları da izledim dikkatle.
“Peh” dedim, “Ne büyükmüşler hepsi”.

Aslında bizim takıma ait oyuncuların yoktu birbirinden farkı…
Şu sözümde hiç yalan yok emin olun.
“Acaba Necmi, Kaya, Nazmi’li takım; 1960’lardan çıkıp bugünkü yaşlarıyla gelseler sahadakilerle yarışabilirler miydi” diye düşündüm olanca ciddiyetimle…
Bugün sahada yer alanların tümü milyonlarca YTL, milyonlarca € veya $ alıyorlar.
Bir de yurdumun büyük çoğunluğuna bakın. Asgarî ücretle yıllarca çalışıp nasıl sürünüyorlar.
Ama bu ikinci kesim, inanın futbolcuyum diye ortaya çıkan toplumun ballı kesiminden daha fazla ciddiyetle sarılıyor işine.
Hattâ kıyas kabul etmez bir ciddiyetle.

Son söz Beşiktaş taraftarına.
Maç boyunca şarkı söyleyip durdular.
Tezahüratın, takımı kamçılamanın, hakemi ve rakip oyuncuları baskı altında tutmanın bu olduğunu sanıyorlar herhalde. “Gol gol gol” bağrışmaları da kendi oyuncularının ayaklarını dolaştırmaktan başka bir işe yaramıyor.
Bunu bir öğrenebilseler.
Amatör liglerde dahi böyle boşa bağıran taraftar görmedim.
Kendilerini vazgeçilmez sanan spor yazarları da bu taraftara şirinlik bileti kese kese “Şirinler”
dizisindeki renklere bürünecekler nerdeyse.

Her hafta maça gelen kalabalığa taraftar demek de yanlış.
Bile bile her hafta sahaya bir şeyler atan, küfür etmekten zevk alan bir güruha ne zamandır “Taraftar” deniyor sporda.
Yok yok bunların yaptıklarının sokaktaki gaspçılardan pek farkı yok bence.
Eğer taraftar olabilselerdi yıllardır her maçtan sonra Beşiktaş’ın parasını kulüp kasasından alıp Federasyon kasalarına aktarırlar mıydı hiç?