Takvim yaşımıza koskoca bir yıl daha veda ederken, ömrümüzden üçyüzaltmışbeş günü de  iade ediyoruz “miş’li” geçmiş zamanlarımıza . 
      
       Ne dersiniz!;hali hazırda Aralık ayının hesaplaşma ve bilanço zamanı olduğu gerçeğinden yola çıkarak bizde hesaplaşsak mı şu yüreğimizin sağına soluna sıkıştırdıklarımızla!

      Diyorum ki; şöyle kalan direncimizi aklımızın ölçüsünde bir güzel tartsak , sil baştan olsa da geride kalan acıtılmışlıklara ve haksızlıklara inat, bir şeylere yeniden başlasak.

     Önce kendi elimizle şöyle sıkı bir hırpalasak bilincimizi; yok sayıp atladığımız hiçbir kusur kalmasa.
     Sonra, varlık nedenimizin adını koyup, mümkünse yeniden başlasak hayata. Tüm yokluklar için, umutlar ve toz pembe hayaller kursak yeniden… 

      Hatta zamanın akış hızını fark edip, mümkünse hayatın bizzat kendine değerek yaşasak.
      Mesela bir tırtılı gördüğümüzde ,kelebek olacağını bilsek.Cevizin sadece kabuktan ibaret olmadığını düşünebilsek. 

      Yeniden aşkın büyüsünü içimizde hissedebilsek, birileri için güzel bir şeyler çağrıştırabilsek,işe yarayabilsek ve hesapsızca birini sevebilsek..

       İlkeler olsa mesela ...
     “ İnsan olmak" hak ettiği anlama hasıl olsa, kavuşsa…

      En büyük yenilginin, karamsarlık olduğu bilgisi ile önce kendimize galip gelebilsek misal ve tabii sonra yaşamla savaşımızda ki tüm düşmanlara...

      En büyük erdemin "sevebilme becerisi ", hoşgörünün "mutluluk nedeni", her gün , her şeye rağmen yeniden başlayabilmenin "yürek işi" olduğu bilinci ile eşikten geçebilsek, yeniliklere minimum kaygılarla "merhaba" diyebilsek...

      Belki yine nedensiz savaşlarda canlar gidecek ve gidiyor da; yine doğa, kendisine yapılan kötülüklere, kendi bildiği yoldan savaşarak direnecek belki; yine, dünyanın bir yerlerinde aç, eğitimsiz, sakat ve kimsesiz çocuklar büyüyecek olsa da , inadına pes etmeden karşı koyabilsek mesela ..

      Sevgisiz, hoşgörüsüz, paylaşmayan, dostluklara ve sevdalara gölge düşürülen bir dünyada, sihirli değnek gelip hiçbir soruna kendiliğinden çözüm üretmeyecek olsa da , çok  zor bir şey değil, pırıl pırıl başlangıçların hatırına "yeni"lerin hakkını verebilirsek, bir yerlerden başlamış oluruz nasılsa. 

             ...................................................
                                                               .................................................:))
            


       Ben  şimdi size, hayatlarımıza yenilikler getirelim, yeni bir renk verelim derken, üstüne üstlük  yepyeni bir yıla girerken , eskici yanım  içimde bir yerlerde ,eskileri özler telaşına ve kaygısına  düşüverdi bir anda.:)

       Ve ben....
      
      Her ne kadar  yenileri savunur  konumunda  görünüyor olsam da;  bazı "eskileri " de çok sevdiğimi  ve özlediğimi anladım,şimdi yazacağım bu muhteşem ve "İşte ben!" dedirten dizeleri okuyunca… 




       Eski bir plaktan duyulan cızırtılı şarkıları,
       Eski aşkları, aşıkları, kelimeleri, eski insanları ,eski adamları….
       Eski evleri seviyorum …
       O ahşap evleri…. 
       İçinde yaşayan insanlar gibi o soğuk, beton apartman dairelerini değil… 
       Katlar arasına sıkıştırılmış insanları, sıkışmış hayatları, bilgisayar tuşlarına saklanmış sahte ilişkileri değil…

       Adam gibi adamları özlüyorum… 

      Sevdi mi tam seven ,özü sözü bir adamları…
      Bir bakışın, bir gülüşün, bir dokunuşun kıymetini bilen insanları…
      Arthur Miller’in bir oyununda şöyle bir söz geçer;
      “Bir genç kızla seviştiğin zaman ona bir çok söz vermiş olursun.” 

       Öyleydi eski adamlar…
                                   Bunu bilirlerdi….
                                                  İlle de kelimeler gerekmezdi… 

       Dokunduğun zaman bir insanın kuytularına muhtemelen duyacağın söz budur…. 
       Gözün göze değmesinin ne demek olduğunu, bir insanı sevmenin ne olduğunu,
       Sevmenin yürek istediğini, emek istediğini, güç istediğini…
       Sevdayı taşıyamayacak adamların boyundan büyük işlere girişmemeleri gerektiğini…
       Bunu bilirler  hep eskiler…
                                                  Bunu bilirler… 


       Ve benim gibi eskiciler nedense hep bunu severler… 
               
                          Bunu isterler….
                                                 Bunu yaşatırlar,yaşarlar….
                                                                                            Yaşamak isterler… 
 

     “İyi ki” lerle koyun koyuna geçireceğiniz, eskileri  daha az özleyeceğiniz ve aşkın kanununu yeniden yazabileceğiniz nice güzel günleriniz olsun…