Uzanmışım Kumsala, Ruhumun Denize Olan Kıyısına..

      Uzun ve yorucu bir iş temposunun ardından Sertab gibi” uzanmışım kumsala, güneş damlar içime”diyerek tembellik ediyor, klavyeden,internetten,terleten işlerden ve kişilerden uzak tatilin keyfini çıkarıyorum.:)
     Tembellik tembellik de nereye kadar değil mi ama…
      Parmaklar alışmış yazmak, gönül bildiklerini, yürek hissettiklerini paylaşmak ister ya hani, bende bu hazla uzun zamandır ihmal ettiğim köşemden yine yeni yeniden sıcacık bir merhaba diyorum… 

     İnsan yazmaya bir kere ara vermeye görsün, tekrar yazmak istediğinde en büyük sıkıntı “nerden başlasam,nasıl anlatsam” sendromları oluyor…
      Yazacak öyle çok konu,paylaşacak öyle çok duygu var ki, işte alt paragrafta bunların ilk’i…

      “Sahildeyim, kısacası ait olduğumu hissettiğim nadir yerlerden birindeyim...
        Oturup duygularımı demlediğim bu deniz kıyısının neresi olduğu çok da mühim değil, önemli olan ruhumun denize kıyısının olması...
        Sessiz ve benden beklenmeyecek kadar büyük bir sükunetle oturuyorum kumların üstünde, sakince...

       Hatta sakinden öte hissizce, değişik bir durgunlukla mavilerime dalıp dalıp gidiyorum, bir an geliyor denizin tamamını, okyanusları filan içmek istediğimi, ancak öyle deniz olabileceğimi düşünüp, delice aklıma giren bu uçuk düşüncelerime sevgiyle tebessüm ediyorum... Ya ben bu abuk hamle bayılıyorum:))

       Yıllarca yaban(cı) laşmamın müsebibi olan bazı olumsuzlukları ve onları yaşatan insanları da sevdiğimi hissediyorum işin kötüsü.:)
Kana kana içmeye başlıyorum mavilerimi ...
       Sonra öyle bir an geliyor ki, denizle arama negatif insanlar giriyor, sevimsiz, sahte, gri, menfaatperest silüetler...
       Ben bu düşüncelerimle deplasmana gelmişken dünya ile arama bir perde çekiliyor yavaş yavaş ... Garip bir panikle, kısacık bir an, bir kalp atımı kadar sürede kayıp hissi yaşıyorum…
       Sonra umursamıyor hatta bendeki iyi niyeti hak etmeyen tüm insancıklardan uzaklaşmayı başarabildiğime sevinip, tüm bu düşünceler acaba denizi içiyor olmamdan mı diye düşünüyorum... :) Ama bunu da umursamıyorum…
        Artık bildiğimi sandığım,iki bilinmeyenli denklerimle kıyaslayamasam da az çok öğrendiklerim,arka tarafta bir yerlerde ara ara acısını  hissettiğim vakti zamanında yedirilmiş koca koca kazıklardan öğretilmişliklerim var ne de olsa...
       Eskiden kendimi bildiğime ve doğruluğuna inandırmak için türlü tuzaklar kurduğum şeyler yok oldu hayatımdan sırayla ama onun yerini bildiğim çok daha değerli birkaç şey aldı...

       Hayatıma bir şekilde dahil olan Pinokyo’lara şöyle bir hafıza gözümle baktım da, çok uzun süre sonra hatırlamıştım, aralarından bazıları sanki birazcık daha renkliydi diğer grilere göre...
       Ama ne olursa olsun zamanla , iç dünyalarıyla tanıştıkça grileşiyordu hepsi bir bir nasılsa…
       Aslında içlerinden en az gri görüneninin üstüne bir avuç boya fırlatabilirdim, kendimdeki renklerden alıp ruhuna olmasa da ,yüzüne, gözüne sürebilirdim mesela ...
       Veyahut  yazarın dediği gibi  bir avuç deniz suyuyla kendimi silebilirdim, bilinen tüm ara ve ana renklerden arınabilirdim...
        Lakin ben bunların hiç birini yapmadım.
       Hepsini olduğu gibi bıraktım, dokunmadım...
       Burada mısınız diye sorduğumda ya sesim gitmedi östaki borularına, ya da grilere boğulduklarından duyamadılar beni... 
       İşte böylesi bir med –cezir terapisi yaşarken kafamı denize çevirdim birden...
        Aradan ne kadar zaman geçtiğini hiç bilmiyorum.. .
        Karşımda  deli mavi bir deniz vardı iç iç bitiremediğim, bir de renk renk boyadığım yüzüm vardı suyun mavisine yansıyan ...
        Sevgiyle baktım kendime, tüm dünyaya baktığım gibi...
        "Çok seviyorum seni deniz" dedim...
         Yürüdüm gittim...
         Ha,perdeye ne mi oldu? 
        Bakın onu hiç bilmiyorum…:)
        Bir duvar vardı koskocaman, üstünde tırnak izleri…
        Ama tırnaklarıma baktığımda duvarın izi yoktu... “

    Dalgaların size kavuştuğunda yalnızca güzellikleri getirmesi, ayaklarınızın altından çekilirken sadece hüzün ve dertlerinizi götürmesi dileğiyle…