Kimi zaman tanımadığımız bir yüz yahut hiç duymadığımız bir ses kendimize getirir kendi içimizin karmaşasında kaybettiğimiz benlerimizi...
         Bilmediğimiz,nereden gelip, nereye gittiği hakkında fikir yürütemediğimiz,sokakta gezinirken üzerimize üzerimize gelen onca kalabalığın arasına karışıp gitmek istediğimiz anlar olur bazen...
         İçimizdeki kargaşanın arasına saklanan sinsi yalnızlığımızla birlikte kaybolmak, hani şimdiye dek hiç kimselerin bilmediği, görmediği ,sitemkar sözlerin baş müdavimi ,o meşhur “hiç kimse “olmak, tanınmayan kalabalıkların arasında bir silüet olmak isteriz ....... 

        Sözlerini bilmediğimiz yabancı bir şarkıyı,tamamen uydurma sözlerle çığlık çığlığa söylemek,repliklerini ve rolümüzü hiç bilmediğimiz bir oyunda başrol oynamak ya da sıradan bir fotoğrafın içinde hiç dikkat çekmeyen sıradan bir detay olmak iyi gelir kimi zaman ... 
       
         Hayatın içinde bize tanıdık gelen bir çok şey; arkadaşlar,eşler,dostlar,çocuklar ,sevgililer ve hatta aileler bazen insanı nasılda yalnızlaştırıyor değil mi?
         Dışımızda kendimize hayranlık duyan,bizi sevdiğini söyleyen, yanımızda olmaktan duyduğu mutluluğu ifade eden ,kocaman sahte kalabalıklar büyütürken , aslında çoğu kez istediğimiz tek şey alıp yanımıza o vefakar yalnızlıklarımızı,caddelerde akan o kaosa karışmak, hatta gürültülü sokaklardan geçmek,sahilde gece yarısı suyun içinde yürümek lakin kimseler tarafından görülmemek isteriz... 

        Hani o çocukken oynadığımız oyunların içinde,mızıkanlarla karşı karşıya geldiğinde, dudağını büzüp, sonra da bütün mızıkanlara arkasını dönüp, dolu dolu gözlerle “küstüm ,oynamıyorum” diyen o cesur çocukluğumuza geri dönesimiz gelir... 

        Ve yaşamın,hayatımızın içine girip çıkanların ya da bir türlü çıkamayıp ruhlarımıza çivi çakanların bize verdiği, bizi bize yabancılaştıran tüm bilyeleri  muhataplarına iade etmek, oyuncak bebeklerimizi ve  telli arabalarımızı geri almak isteriz bazen..
       Kimi zaman da yaşanan hayal kırıklıklarını bir uçurtmanın kuyruğuna bağlayıp , gökyüzünün yedinci katına kadar uçurmak, sonra ipini serbest bırakıp arkasından kahkahalarla el sallamak hayali düşüverir düşüncelerimizin tam orta yerine.... 

         Sizi bilmem ama benim bazen , yedi tepeli şehrin en yüksek tepesinden ve her yerinden görülebilecek muhteşem bir havai fişek gösterisi yapmak geliyor içimden ..:) Bütün iyi niyetlerimi,içimde biriktirdiğim bütün güzellikleri, değerini çoğu kez anlamayanlara sunduğum boyu boyumdan büyük sevgilerimi , en renkli , en güzel, en muhteşem düşlerimi önce alabildiğince gökyüzüne doğru fırlatıp, sonra yeryüzüne ışıltılar saçarak inişini izlemek, bana benzeyen tüm yalnız silüetlere tebessüm ettirmek, rimelleri akmış,makyajı deformasyona uğramış,sağı solu sarkmış ,yıpranmış,yıpratılmış bu koca şehrin yüzüne bir anlık gülücükler kondurmak istiyorum... 

        Ruhumuzu cendereye sokan insanlarla yaptığımız o sıkıcı konuşmaların tam ortasında ya da hiç yapmak istemediğimiz bir şeyi ,sırf mecburiyetten yaparken, bir kere de bize ayıp olmasın diye değişiverse dünya ne olur du sanki..:)) 
         Hani şu çoğumuzun dalga geçtiği müzikallerdeki gibi ,kolkola girip dansetmeye başlasa herkes mesela sokak ortasında....:) 

          O kadar yoruldum, o kadar sıkıldım, o kadar kırıldım ki,sadece her şeyi unutup, gerilmekten kaskatı kesilen tüm vücudumun her bir zerresini serbest bırakıp,saatlerce bağıra çağıra dansetmek , mavilerime dönmek isterken, malesef çoğunuz gibi sadece yalnızlaştığımı hissediyorum.... (Hoş, ben bu durumumu, çok sevdiğim mavimle buluşamadığım,sualtına henüz dalış siftahımı yapamadığım için, klinik mavi sendromu diye adlandırıyorum...:) 

          Bu aralar ,küstüğümü kimselerin çakmadığı , büyük oyunları da oynar oldum...:) Üstelik çocukluğumdaki kadar cesaretli de değilim o kadar, ne içimdeki aşkı-sevdayı insiyatifime bırakacak, bana huzuru ve dinginliği çağrıştıracak bir sevgilim, ne de benimle kolkola girip sokak ortasında dansedebilecek cesareti gösterecek çılgın kalabalıklarım var.... 

          Şşşştt.... Durun,durun bir dakika... 

         Dinleyin.... 

         Sizde duyuyor musunuz? 

         Yakınlarda bir yerlerde, ufaktan ufaktan Göksel ‘in “depresyondayım” şarkısı mı çalıyor, yoksa bana mı öyle geliyor.)) 



          Şaka  bir yana,depresyondan uzak günleriniz,depresyona sokmayacak sevgileriniz olsun...:)))