Affetmek Üstüne Lakırtılar...

    Onaylamadığımız durumlar sonucu bize yaşatılan kırgınlıklarda, kişi yada kişileri affetmek bize çok zor gelir..
    Nedense biz hata yaptığımız zaman , karşımızdakinin bizi acilen affetmesini isteriz de, bize olumsuz bir davranışta bulunulduğunda çoğu kez affetmek yerine cezalandırmayı veya hatasını yüzüne vurmayı tercih ederiz.
     Bu inanırken de böyledir…
     Allah,Tanrı, Rab yaratıcı gücün adı hangi dinde veya dil de olursa olsun, hatayı eğer biz yaptıysak tövbe eder,bizi affetmesini dileriz…
    Oysa her kutsal kitapta ,yaradan olarak belirtilmiş olan o muhteşem gücün her tanımında ,affı ve merhameti bol olan diye bahsedilir. Biz kainatı yaratan “ALLAH’TAN” bile affı bol keseden dilerken,onun güzelliğinin değdiği en güzel varlıklardan biri olan insanlardan yana bu erdemi cimrice kullanırız…
     Halbuki, hangi inançta ve düşüncede olursak olalım, O’na uzanan yolun şekli şemali ne olursa olsun,Allah, şüphesiz ki ,en az onun bize olduğu kadar bizim de kendisinden ötürü yarattıklarına Af’kar olmamızı ister….

        Affetmemenin diğer bir anlamı kendini karşındakinden daha kusursuz görmek değil midir? Halbuki hepimiz biliyoruz ki hiçbirimiz kusursuz değiliz,aksine kusursuz olarak yaratılıp,büyüdükçe kusurlara boğulan yegane varlıklarız…
        İnsan doğduğu zaman tertemiz bomboş bir insan müsveddesi olarak yaşama merhaba der, kimimiz müsvette olarak kalırız, kimimiz insan olarak göç eder ama ardımızda hoş bir tebessüm bırakırız…
        Ne gariptir ki; Çoğumuz kadere inanan insanlar olarak her olayın güzelini Allahtan bilir, gönlümüze ve beynimize uymayanı da kuldan sebepleniriz..

   “Gülü seversin ama dikenine bahane edersen hataya düşersin. Güzelin her hali sevilmeli,dikenli dalı olsa dahi…..demiş bilgenin biri…”


        Sevgi bulaşıcıdır,bir yerden başlandı mı hızla yayılır…
         Gelin bu seferki kandilde bilip de yapmadığımızı yapalım,kırgınlıktan yana içimize buruşturup tıkıştırdığımız ne kadar öfke varsa bir bir çıkarıp geçmişe,ait oldukları yere iade edelim hepsini…
         Doya doya “AFFETTİM diyelim”…
         Affetmenin hafifliğini ve huzurunu bedenimizin her bir hücresine yavaş yavaş,sükunetle yayıldığını hissedelim…
         Hadi ya alın elinize telefonun ahizesini….
         Ya da açın gönül messengerınızda asla affetmeyeceklerinizin isimlerini…
          Hiç değilse kısacık bir kandil mesajı yollayın, yapabiliyorsanız eğer kendi içinizden bir şeyler katın… 
          Ama sonuna mutlak kocaman harflerle; “SENİ VE YAŞANAN NE VARSA  HEPSİNİ AFFETTİM,HERŞEYE RAĞMEN İYİ Kİ VARSIN “yazın…

        Unutmayın demeyeceğim ama lütfen şunu hep hatırlayın; Dostluklarda ve sevginin hangi çeşidinde olursa olsun önemli olan, kusursuzu bulmak değil,kusur görmemek her haline rağmen kabul etmektir.
        Yaşamda çirkin olan hiçbir şey yoktur,bizim gözümüze yada gönlümüze ait bir çirkinliği silebilmek ancak, çirkinde güzeli görebilme becerisi ile mümkündür.




          Tüm kitaplarda tek tek dile getirildiği gibi, “ BENİ seveni severim,BENİM yarattığımı seveni BENİ sevenden çok severim” diyen olağanüstü varlığa ithafen, yarattığı her zerreyi her haliyle karşılık beklemeden ve yargılamadan O ‘nun için ve O’ nun kadar koşulsuz sevelim. 






“AFFIN BOL , DARGINLIĞIN SON BULDUĞU BİNLERCE GÜNÜNÜZ OLSUN… 
                                 
                                             SINIRLARINIZ NE KADAR BÜYÜK VE BU SINIRLARIN ADI NE OLURSA OLSUN,

                                                                                                                      HEPİMİZİN KANDİLİ KUTLU OLSUN…”