“Herkes bu kadar yalnızken ,niye herkes bu kadar yalnız.”diyordu sevgili İclal Aydın yazılarından birinde.Bu cümleyi okuduğumda şöyle bir düşündüm de;sahi hepimiz samimiyetsizlikten,sevgisizlikten , yalnız kalmaktan şikayet edip yakınırken ve hatta korkarken nasıl başarabiliyoruz onca kalabalığın içinde yalnız kalmayı ?

Kadın-erkek cinsiyet torpili yapmadan yayılan, çağın psikolojik vebası bana göre yalnızlık.
Ama kadının yalnızlığı ,kendi beklentileri, toplumun kadını algılamasındaki farklılıklar ve zor değişen  yargılar nedeniyle erkeklere oranla daha bir ağır geçiyor sanki.

Kentleşme ve sosyal kimlik değişimiyle o çok istediğimiz kadın-erkek eşitliğini yakalarken diğer yandan hızla tek başına kalır olduk. Zamanla “çalışan kadın” imajı ilk duyumsamada pozitif değerler taşısa da  birçoğunun bilinçaltına “zor kadın” imajını da beraberinde sürükledi .

Ayaklarımızın üzerinde durabildikçe güçlendiğimizi fark ettik ve güçlendikçe de beklentilerimizin ışık hızıyla değiştiğini tabii . Toplumumuzdaki kimlik yerleşimlerinde kadın temalı görevlerin sıralamasının ve öneminin de beklentilerimize paralel değişim süreci göstermesiyle ,kadın-erkek ilişkisindeki rollerimiz  yine  yeni yeniden şekillenmeye başladı .

Erkekler kadının yeni imajını, saçıyla birlikte uzayan dilinin etkisinin ve tepkisinin artışını kaygıyla izleseler bile,içten içe kabullenemedikleri bu durumu bir güzel kendi leyhlerine çevirmeyi becerdiler.
Ne yapıp ettiler ,geleneksel saltanatlarından ödün vermeden, ev ve evlilik sorumluluklarının kendilerine ait olan kısmını saman altından kadının omuzlarına yıkmayı başardılar. Bunun sonucunda da günümüz kadınlarının “heeyyyttt bizde varız “ nidaları  ile üstlendikleri kişisel yük,evde,sokakta,iş ve sosyal hayatta kat be kat fazlalaştı. ( Bir nevi  aldık boyumuzun ölçüsünü.Allahtan ki  her birimiz  dikişten az çok anlıyoruz da  ölçüleri bedene uydurabiliyoruz..Ne diyim ,biz  muhteşem bir  tayfayız aslında ammavelakin dilimizden anlayan  yok :)

Hiç de adil olmayan bu görev dağılımına ve ekstra sorumluluklara tepki verdikçe ilişkilerde sorun yaşanması da kaçınılmaz oldu. Kadın güçlendiği orana  eşit  paralellikte bir o kadar da zorlaştı erkek için. Ortalamaya tekabül eden bir erkeğe denk geldiğinde “fazla iyi” kaldıkça da  haliyle  yalnızlaştı  . 
Bu yalnızlık duygusu, kah kendini anlatamamak,kah anlaşılmamak,kah kalabalıklar içinde yalnızlaşmak şeklinde göstermeye başladı kendini.

Çözümü konusunda henüz denenmiş ve sonuç alınmış net  doneler olmasa bile,bazı kadınlar yalnızlığa ve “zor kadın” yaftasına rağmen yola devam ederken,bazıları da kendilerince geçerli olan bahane yada rahatlıkları heba etmemek uğruna kaderine razı  olup mağlubiyeti göze alıp  sürüden   ayrıldı. 





İşte  o "zor olan  kadınlar" ve bu yola  herşeye rağmen devam kararı alanların dilinde  şu aralar;
 
 "Sağ eller havaya ,pırlantalar buraya,
                 Tek taşımı kendim aldım, tek başıma kendim taktım,
                                                                           Girmesinler havaya..." nakaratı  dönüp dolaşırken...




İkinci gruptaki cici  ve durumuna  "razı  kadınlar"  da Teoman Alpay'ın o eski şarkısını  mırıldanıp: 

"Gökyüzünde yalnız gezen yıldızlar,
                        Yeryüzünde sizin kadar yalnızım,
                                          Bir haykırsam belki duyulur sesim ,
                                                                Ben yalnızım, ben yalnızım... " diyerek,
                                                                               kahpe kaderlerine içli içli  dem vurmaktalar.








 
Kendinize  bir sorsanıza ; acaba sizin dilinizde  bu  iki şarkıdan  hangisi var?:) 

 Vallahi  benim sağ  el havada   şu an:)