Baharın içimdeki çiçeğe durmuş duyguları mısır taneleri gibi patlatmaya başladığı şu günlerde, benliğimde hissettiğim bu mevsimsel tatlı telaşı daha da hareketlendiren, okuduğumda ruhumun en olmadık yerlerini yeşerten, yaşanmış bir hikayeyi sizlerle paylaşmak, aranızda kendini yorgun ve bıkkın hissedenleriniz varsa, işe yarar niyetiyle onlara da koca bir doping vermek istedim… 

    Bulunduğu yer ve ruh halinden memnun olan,karamsarlığına karamsarca bağlı olanlarınızı , doktorlar her ne kadar tıbben “kendi haline bırakın” dese de, ben hiç kimseyi dinlemeden onlarla uğraşmaya, okuduğunuz üzere devam ediyorum… :)) 


   
      "BEN, çevresindekilerin çok sevdiği insanlardan biriydi. Keyfi her zaman yerindeydi. Her zaman söyleyecek olumlu bir şey bulurdu.
Hatta bazen etrafındakileri çıldırtırdı bile.
       Bu adam,bu durumda bile nasıl iyimser olabiliyor?diye düşündüğüm çok zaman olurdu. Ola ki birisi ona nasıl olduğunu sorsa;"Bomba gibiyim" diye yanıt verirdi hep.."Bomba gibiyim…" BEN, bana göre doğuştan motivasyoncuydu...
Yanında çalışanlardan biri o gün kötü bir günündeyse,BEN bu durumda nasıl olumlu bakılacağını anlatırdı bıkmadan.
Bu tarzı fena halde düşündürüyordu beni...
       Bir gün BEN'e gittim.”Anlayamıyorum” dedim.”Nasıl olur da, her zaman, her koşulda bu kadar olumlu bir insan olabiliyorsun?Nasıl başarıyorsun bunu?”
       Tepkisizce dinledi ve “anlatayım” dedi. 
       “Her sabah kalktığımda kendi kendime, BEN bugün iki seçimin var: Havan ya iyi olacak ya kötü derim,sonra havamın iyi olmasını seçerim…Kötü bir şey olduğunda gene iki seçimim vardır:Kurban olmak ya da ders almak…. 

        Başıma gelen kötü şeylerden ders almayı seçerim. Birisi bana bir şeyden şikayete geldiğinde de iki seçimim vardır; şikayetini sessizce dinleyip duvar moduna geçmek ya da ona hayatın olumlu yanlarını göstermek.Hayatın olumlu yanlarını seçiyorum hepsi bu…”
     “Yok yahu, diye protesto ettim. Bu kadar kolay yani?”
      “Evet, bu kadar kolay” dedi BEN.
       Ve devam etti.

       “Hayat seçimlerden ibarettir.Her durumda bir seçim vardır. Herhangi bir durumda nasıl davranacağını sen seçersin. İnsanların senin tavrından nasıl etkileneceklerini de kendin seçersin.

        Yani sen, sana sunulmuş koşullar dahilinde,hayatını en iyi şekilde nasıl yaşayacağını kendin seçersin!..”
        BEN’in bu sözleri beni oldukça etkiledi... 
        Onu uzun yıllar görmedim. Ama hayatımdaki talihsiz olaylara dövünmek yerine, seçim yapmam gerektiğinde hep onu hatırladım.

                                       HAYAT SİNYALİNİ GÜÇLÜ OL DİYE VERİYORSA;
                                  DERMAN AYAKLARDA DEĞİL, YÜREKLERDE OLMALIDIR….

         Yıllar sonra  BEN' in başına çok tatsız bir şey geldi.Soygun için gelen hırsızlar paniğe kapılıp BEN'i delik deşik etmişler...Ameliyatı 18 saat sürmüş,haftalarca yoğun bakımda kalmış.Taburcu edildiğinde, kurşunların bazıları hala vücudundaymış… Onu olaydan altı ay sonra görebildim.
        “Nasılsın?” diye sorduğumda,
        “Bomba gibiyim dedi. Bomba gibi. “
        “Olay sırasında neler hissettin BEN” dedim.
        Gülümsedi ve; “Yerde yatarken, yine ve sadece iki seçimim vardı…Ya mücadeleye devam deyip yaşamak için efor sarf edecektim ya her şeyi ve kendimi öylece serbest bırakıp kuzu kuzu ölümü bekleyecektim..Ben ilk şıkkı tercih ettim.”
         “Korkmadın mı? şuurunu kaybetmedin mi !..”
         “Ambulansla gelen sağlık görevlileri yol boyunca benimle konuşup, sürekli iyileşeceksin merak etme dediler.Ama acil servisin koridorlarında sedyemi hızla sürerlerken, doktorların ve hemşirelerin yüzündeki ifadeyi görünce ne yalan söyleyeyim ilk defa korktum. Her birinin gözleri sanki bu adam ölmek üzere mesajı veriyordu… Bir şeyler yapmazsam biraz sonra ölü bir adam olacaktım gerçekten.”
          “ Peki ne yaptın? “ diye merakla sordum..
          Oldukça hoş bir hemşire yanıma yaklaştı ve bağırarak herhangi bir şeye alerjim olup olmadığını sordu.
          Evet diye yanıt verdim. 
          Var !!!…
          Doktorlar ve hemşireler hiç beklemedikleri tonda çıkarttığım bu ses karşısında önce şaşırdılar,sonra  da o şaşkınlıkla susup kaldılar… Derin bir nefes alarak kendimi toparladım ve çıkarabildiğim en gür sesle bende ona bağırdım: 

        Benim kurşunlara alerjim var !... 
 
        Doktorlar ve hemşireler kahkaha ile gülmeye başladılar. Her ne kadar zorlansam da cümleme devam ettim. Beni bir canlı gibi ameliyat edin,otopsi yapar gibi değil..”

        BEN, sadece doktorların büyük ustalıkları ve şansı sayesinde değil, kendi olumlu tavrının büyük katkısı ile yaşadı.
Onun yaşaması bana yeni bir ders oldu. 

          Aslında her gün, hayatımızı dolu dolu yaşamayı seçme şansımız ve hakkımız olduğunu ondan öğrendim…
          Ve her şeyin kendi seçimimize bağlı olduğunu…" 



          Bu yazıyı okuyup, bu son satıra kadar geldiyseniz eğer,şimdi sizin de iki seçiminiz var... 
     
         1. Buraya taşıyıp  sizinle paylaşmak istediğim ana fikri unutup gitmek… 
         2. Kopyalayıp saklamak yahut üşenmezseniz fotokopisini çıkarıp  dostlarınızla paylaşmak... 

          Ben  ikincisini seçip sizlerle paylaşmayı tercih ettim… 

          Ya siz hangi şıkkı tercih edeceksiniz? 





      TİYO:  Bu yazımda adı geçen yaşam koçu BEN , aslında içinde olanı tembellik ederek henüz keşfedemeyen SEN’sin.:))