“Çok zaman önceydi , öyle ki ; zaman diye bir şey yoktu. 
      İnsanlar sadece güneşin doğuşundan batışına kadar yaşıyorlardı hayatı.
       Bir daha hiç yaşamayacakmış gibi dolu dolu ve anlamlı.

       Derken zaman diye üç parçalı bir şey icat etti insan.
       Bir parçasına “dün” dedi, diğer parçasına “bugün” öteki parçasına da “yarın”.
       Sonra fesatlık karıştı , önce insana hemen peşi sıra zamana. 
       Ve insan bugünü unuttu.
       Dünü düşünüp pişman oldu..
       Yarını düşünüp kaygılandı.
       Lakin işin ilginç tarafı tüm kaygı ve pişmanlıkları hep güneşin doğuşundan batışına kadar yaşadı.
       Farkında olmadan rezil etti bugününü.
       Oysa yarın, bugüne dün diyor,dün de bugün için yarın diyordu.
       Bir türlü beceremedi.Bir eliyle yarına,diğer eliyle düne yapıştı.
       Bugünü de eline yüzüne bulaştırdı. 

       Mutsuz oldu insan. 
       Ve; ne gariptir ki; yarının kaygılarını da, dünün pişmanlıklarını da hep bugün yaşadı.
       Ama…Bugünü hiç yaşayamadı.”


      Sevgili dostum, Erdal Demirkıran’ın kitabında rastlamıştım bu güzel sözlere. Okur okumaz beynime, sonra yüreğime ve gerektiğinde kafi dozda almak üzere ilaç niyetine geçsin diye de bilgisayarımdaki dosyalardan birine kaydettim. 

          Yetmedi..:) Bir de  üstüne üstlük sizinle paylaşmak istedim.

         Bu hafta ki yazımın niyeti ; her şeye rağmen "Yaşanacak ve yazılacak günler var" niyeti. 
        
        Şükürler olsun “Bugün” denen mucize varmış ki; yüreğime ,beynime ve bilgisayarıma kaydettiğim böylesi güzel mesajları sizlerle paylaşabiliyorum. Sizin için de “Bugün” denen kendi mucizeniz iyi ki varmış , yazdıklarımı okuyabiliyorsunuz. 

         

        Akıllının biri çıkıp ;2006 ‘yı nasıl hatırlarsın derse bana.Hiç öyle iyi halliydi,rahmetliydi filan diyemeyeceğim.Hem benim için, hem ülkem için , hem sevdiklerim için, hem de dost bilinenlerin "kim dedi-ne kodu" halleriyle ard arda yüzleştiğimden mi neyse , hiç iyi halli olmadı geçtiğimiz yıl bana göre. 

          31 Aralık gecesi de iyi halli demedim . Ama  gece 12 ‘den sonra ,gidenin arkasından sual olunmuyor ya;  işte bu saygımdan ötürü ,üstün körü soranlara mecburen eh işte! diyebiliyorum.

            Özellikle geride bıraktığımız yıl, beni en çok dürtükleyen duygularımdan biri; “Zaman” denen kavramın işlemediği bir yerlerde yaşama isteğiydi… 
            
           Düne ; insanların zayıf karekterlerine, dedikoduya, iftiraya, yalana, menfaate, açlığa, savaşa, yolsuzluğa, dünyanın başka bir taraflarında olan biten tatsızlıklara gereğinden fazla üzülmeden, “Ah keşke!” demeden yaşamak isterdim.
            Şöyle bir dönüp baktığımda, dün yaptığım ve planladığım, sıkıntısını içimde taşıdığım birçok şeyin aslında hep yarına dair olduğunu görüyorum.
            Tıpkı sizin gibi....


           YAŞAMAYI VE YAŞANACAKLARI YARINLARA ERTELERKEN ,BUGÜN UMARSIZCA KAYIP GİDİYOR ELLERİMİZDEN… 


          Külahı, takkeyi önüne koyup etraflıca ama tarafsızca düşününce; dünler çoğaldıkça yarınların aynı oranda azaldığı gerçeğiyle yüzleşiveriyor insan.Dünlerimiz o veya bu şekilde bitti ... Yarınlardan kendi payımıza düşen bir “Yarın”ımız var mı onu da bilmiyoruz…

           Kimi zaman dostluklarımızın arasında cirit atmaktan usanmayan kara kedilerin tırmaladıkları yerlerin hafif çiziklerinden sızan yürek acılarımızı dindirmeye debelenirken, kimi zaman amansız bir hastalık,bir ölüm ya da beklenmedik ayrılıklar yakınımızdan geçtiğinde vicdanımız mutlaka sorguluyor acımasız tavrımızı .
           Bu bahsettiklerimin acısı geçtikten sonra, yine aynı telaş ve kaygılarla dalıp gidiyoruz zamanın tüketici çarkına. 
           Yine hırslar… 
           Yine zamanla yarışmalar; yine yeni yeniden aynı taslar,aynı tasalar… 


         PEKİ YA ,GELECEK HİÇ GELMEYECEKSE! 


          Zaman denen kavramı, hissemize düşen sayıda nefes alıp vermeyi , havai bir sevgiliye benzetmişimdir çoğu zaman. 

          Ya, o şımarık sevgilim bugün beni, sevip, okşarken, dur gitme! dememe fırsat bile vermeden, arkasına dönüp bir an bile bakmadan, bir sabah yada bir akşamüstü ansızın beni bırakıp giderse…
           Ya aynı sevgili , beni ve benden önceki nicelerini umarsızca bırakıp gittiği gibi ,sizi de aynı vurdum duymazlıkla terk ederse.
           İşte bu risk yüzünden mutlu olmak , 
           Birilerini mutlu kılmak ve tebessümle anılabilmek için geçerli olan “bir gün” varsa o gün,bugün ... 


         (Yazdıklarımı  kontrol etmek için  şöyle bir göz attım da, klavyemin tuşları amma  gevşemiş bugün..:) 

         

          Hadi şimdi okumaya ara verin de; bir kahve ısmarlayıverin benim adıma kendinize.:) 

         Sevdiğiniz bir parçayı çalın ( o da benden  olsun) ya da uzun zamandır aramak isteyip de arayamadığınız birine bir telefon açın.Mesela küs olduğunuz birini arayın... Yok, onu yapacak cesareti bulamazsanız hiç değilse kendinizle barışın :) 

          Bir bakın bakalım ,siz gerçekten seviyor musunuz sizi? Aynaya bakınca yüzleştiğiniz kişiyi… Başınızı yastığa koyup,yüreğinizin sesini dinlediğiniz o sizi… 


           HERKES CENNETE GİTMEK İSTİYOR AMA KİMSE ÖLMEK İSTEMİYOR:)

          Cennet nedir hiç birimiz tam olarak bilmiyor, belki de bu bilgisizliğimizden ötürü kendimize ait ama sahte, ama yalancı cennetler yaratıp onlarla avunup duruyoruz…          
       Bu cüret  yetmiyor,işi abartıp bütününü görmediğimiz, tek bir parçasını bile tahayyül edemediğimiz o cennetten kendimize pırıl pırıl akan dereler,yemyeşil çayırlar,huriler,yemişler,saadetler biçiyor, bilmediğimiz  taraftaki cennet için onca çaba harcarken , bildiğimiz ve  yaşadığımız  tarafı cehenneme çeviriyoruz.(Aslına bakarsanız  bilim adamları da ,beynimizin toplam kapasitesini  bilmiyor ama toplamını bilmediğimiz birşeyin binde birini kullandığımızı iddia ediyorlar. Cennet  kavramı da onun gibi bir şey sanırım:)

           Cennet  bence ne biliyor musunuz?

          Cennet , bugün nefes alabilmek…Cennet bugün mutluluk saatlerimizi çoğaltabilmek….Cennet küçücük bir çocuğun yüzünde gülücükler açtırabilmek…Ya da Rahşan Ecevit’in tanımıyla;”"Bir ömür boyunca sevdiğinle aynı koltuktan bahçene bakıp çay içebilmek,sohbet edebilmek.”.

         Eğer hayat; bir kapıdan girip, bilmediğimiz bir yolda el yordamıyla yürüyüp, yine bilmediğimiz bir zamanda, meçhul bir kapıdan beklemediğimiz bir anda , başka bir kapıya ve boyuta varmak (sa! )diye karamsarlığın son noktasına geleyim, ve bu noktada kıssadan hisseyi size devredeyim. :)


                    EY AŞK…, SEVGİ…, DOSTLUK…, SAMİMİYET…
                                              HALA BURALARDAYSANIZ YA EKRANIMI TIKLATIN, YA  FİNCANI KIPIRDATIN…

             Ecevit gibi birinin, siyaset tarihimizdeki yerini ve önemini unutup, ölüm haberini İbrahim Tatlıses’in ağzından halka duyurmayı uygun bulanları görmezden gelip...

            Eşi Rahşan Hanım'ın, 4-5 saat tabuta sımsıkı tutunarak,Bülent’inin koluna girercesine, hepimize öğrettiği, bir ömür ve öldükten sonra da,sevdiğinin yanında nasıl yürünür’ün fotoğraflarıyla sol göğüs kafesimi sızlatıp...

             “Çok uzak bir ülkenin en güzel şehrinde” diye başlayan hikayelere beni konu edip, yaptıkları o güzel yorumlarla içimin en hassas yerine dokunan güzel dostlarla yüreğimi ısıtıp... 

          Vefayı , sevdayı, sadakati,dostluğu tekrar tekrar EQ’ma (duygusal aklıma) yerleştirdim bugün, ola ki IQ’um (akıl sanılan aklım ) bir gün şaşarsa  yine duygularıma sarılacağım…:)


        Düşüncelerimi, hislerimi,yüreğimden geçenleri bembeyaz bir web sayfasına  döktüm… Bu yazıyı okuduysanız eğer, bugün benim için varmış demek…. Bu yazının son paragrafına kadar gelebildiyseniz , bugün sizin için de varmış demek… :)

         Beğendiğiniz satırları birileriyle mi paylaşacaksınız… 
                                                Yazdıklarımı birilerine mi anlatacaksınız... 
                                                                  Neler yazmış yine bu kadın diye dedikodumu mu yapacaksınız…:) 

      
      Ya da benim  bugün  yaptığım gibi, bir dönem kahkahaları,hüzünleri,sevinçleri paylaştığınız,” bir milyon” vefalı dostunuza kucak dolusu sevgilerinizi ve teşekkürlerinizi mi sunacaksınız…

      Bende ,hepinizi (yalan!!!  bir çoğunuzu) “ çok özledim” mesajı mı vereceksiniz…

       Hadi şimdi…
                Her şey ama her şey bugün…
                                           Ertelemeyin hiç bir şeyinizi…

                                                                             YA YARIN YOKSA!…