“Eline kalemi alan ,yanyana gelen yahut tek başına kalan kadınlar neden hep kendilerini anlatıyorlar?” 

      Bu durum genellikle “erkek” veyahut “erkekçilik” fanatiği olan erkeklerin sorguladığı ve dahası çok da zekice buldukları bir sorudur. 

      “Ah bu kadınlar yok mu kadınlar, kendilerini anlatmaktan başka bir şey yapmıyorlar! “ diye söze başlarlar.:)

       Suya sabuna dokunmadan evvel, oldukça karmaşık olan bu tespitin zekâ katsayısını önce bir takdir etmek gerekir.

      “Ben” kelimesiyle başlayan ve yine “ben” kelimesiyle biten bir metinde yazarın kendinden bahsettiğini anlamak cidden zor zanaat bir iş olsa gerek.:))) 

       Karşı cinsteki komşularımızın bu yaklaşımlarına, “kendini anlatmayan kadınlarımızda mevcut ” diyesim inanın ki hiç yok, çünkü kadınsal sorunumuz o değil. 

        Problem, hakikaten herhangi bir yargı sahibi olmadan söz konusu kadınların neden kendilerini anlattıklarıyla, neden başka hikâyelerden, konulardan bahsetmeyi tercih etmedikleriyle ilgilenmek olmalı aslında . 

      İşte tam bunu merak etmeniz gereken noktada, işte tam bunu sorgulamanız gerektiğinde tesadüfe bakınız ki siz erkekler............! 


      Geçenlerde bir kitap geçti elime...”Yaşamın Ucuna Yolculuk “ adını taşıyan kitabın arka yüzünde,bahsettiğim bu kadınlardan biri olan Tezer Özlü için “Edebiyatımızın gamlı prensesi” dendiğini gördüm.

      Tezer Özlü, vakti zamanında kendisi için böyle dendiğini gördüyse o dönemlerde neler hissetmiştir kimbilir... Şahsım adına sinir oluyorum bu tarz etiketlendirmelere.
Zorlayıcı bir kabul var o arka kapaktaki tanımlamada, bir kesinlik, bir tür “Biz seni böyle kabullenir böyle severiz,gerisini koyveririz” cümlesi saklı.

        Adeta köyün delisi olmak gibi değişmez bir durum bu.
        Bir yerlerde çizgi dışı giden bir kadın (yahut bir erkek) varsa; O, içinde bulunduğu şehrin ,çevrenin,köyün delisi oluverir ve ne yaparsa yapsın tanımı hiç değişmez... 
       Nedense böylelerine, hiç kimse iyileşsin diye bir şey yapmaz, çevresinde bulunanların kimi sever, kimi için için nefret eder, lakin ne düşünürlerse düşünsünler o köyün delisi O’dur işte.

        Deliliği ile ilgili bir sürü hikâyeler uydurulur, ama hiç kimsenin gerçek nedenin ne olduğunu aramak gibi bir uğraşı yoktur.
        Adı üstünde o delidir, köyün delisi.
        Kadın olmakla ilgisi var mıdır acaba bunun? Hoş Oğuz Atay’a da edebiyatımızın gamlı prensi denmediğine göre vardır herhalde. :)

       Altında fitne fücur yahut ayrımcılık aramak için değil, ama kadın olmanın böyle dokunulmaz ilan edilmiş aslında hiç de öyle olmayan garip bir yanı var galiba.

        Her ne kadar “kadınlar sadece kendilerini yazar yahut anlatırlar” deseler de, kadınların içsel acıları, bir kadının acı çekişi galiba erkekler için hâlâ biraz seyirlik,biraz da keyifli bir malzeme.

       Bir annenin doğum anını merak ettikleri gibi merak ediyorlar bunu da, adeta parçalara ayırarak kendi yarattıkları büyüyü bozmaya çalışıyorlar...

      Bir yandan prenseslik,kraliçelik payeleri veriyorlar, diğer taraftan bazılarımızı da Nilgün Marmara’yı ifade ettikleri gibi “ilginç ve mahvedici kadınlık” madalyalarıyla adeta kutsuyorlar! 

      Erkeklerin girmeye debelendikleri iç benlerimizde, kadının içindeki eğreti ama tedavi edilemeyen klinik yürek acıları, erkek-çi düşünen ket kafalar için her zaman bir şiirsel bir “malzeme” oluyor ...

        Peki ya prenseslerin,kraliçelerin hali?
       Hiç istemediği özel iç acılarına verilen sahte payeler ve tutulan sahte alkışlar... Tüm bunlar daha da beter etmez mi sizce o kişileri? 

      “Kadınlar neden sürekli kendilerini anlatır yahut yazar ?” 

      Söyleyin Allahaşkına,bu kadar övülen ve bu kadar yerilen bir yeriniz yahut özelliğiniz olsa, siz de dönüp dönüp ona bakmaz mısınız? 
    
     Quasimodo’nun kamburu.. 

      Cyrano de Bergerac’ın burnu... 

      Siz olsanız , can acıtan yerinizi, bütün dünyanın saçma sapan hikâyelerini bastıran,sürekli kanayan yaranızı değil de neyi yazardınız?