İspanyol Edebiyatından Seçkiler (5)

KANIN GÜCÜ (LA FUERZA DE LA SANGRE)- Miguel de Cervantes (IV.)

Tam o sırada ev sahibi Beyefendi, Luisito’nun elinden tutarak içeri girdi. Karısının göz yaşları içinde, kızın da baygın olduğunu görünce bütün bu olup bitenlerin nedenini sordu.

Doña Estefania: “Sayın Efendim, size söyleyeceğim çok önemli şeyler var,” diye yanıt verdi: “şu önünüzde baygın yatan kız sizin kızınız sayılır; yanınızdaki çocuk da gerçek torununuz. Size söylediğim olguyu bu kızdan öğrendim; çocuğun simasının bizlere çok benzemesi de bunun çok güçlü bir kanıtı”.

Soylu adam: “Bana daha fazla açıklama yapmazsan hiçbir şey anlayamayacağım” yanıtını verdi.

Napoli limanındaki orta çağlardan kalma şato “Castel Nuovo-Yeni Kale”

Doña Estefania Leocadia’nın kendisine söylediklerini tümüyle ona nakletti. Bunca kanıt karşısında adamın inanmaktan başka şansı kalmamıştı. Leocadia’yı teselli edip kucakladı, torununu öptü ve hemen aynı gün. Bir adamını, oğluna, çok güzel bir kadınla evlenmesinin hazırlıklarını yaptıkları için derhal eve dönmesi gerektiğini bildirme talimatı vererek Napoli’ye yolladı.

Ev sahibi karı-koca Leocadia ve oğlunun büyüklerinin evine dönmesine izin vermediler. Leocadia’nın ebeveyni kızlarının şansının döndüğünü duyunca sevinçlerinden Tanrıya sonsuz şükrân duaları sundular.

Kuriye Napoliye varıp durumu Rodolfoya anlattı. Genç adam, babasının söz ettiği güzel geline sahip olmanın merak ve iştiyâkı içinde, mesajı alışından iki gün sonra, yanından hiç ayrılmayan iki sır dostu ile ülkesine yelken açtı. Oniki gün içinde Barcelona’ya ulaştılar. Bindikleri posta arabası ile Toledo’ya gelmeleri de yedi gün aldı.

Rodolfonun ebeveyni oğullarının sağ salîm dönüşünü sonsuz sevinç ve tezahüratla karşıladılar. Kendi evlerine gitmek isteyen arkadaşlarını Doña Estefania bırakmadı; çünkü yaptığı plânda onların katkısı olacaktı. Gençlerin eve varışı gün batımına yakındı. Akşam yemeği hazırlanırken Doña Estefania oğlunun, Leocadianın kaçırılışı sırasında refakâtinde olduklarını kuvvetle tahmin ettiği arkadaşlarını masaya iki yanına çağırdı. Onlara, yıllar önce bir gece oğlu ile bir kadın kaçırdıklarını hatırlayıp hatırlamadıklarını, nezaketle fakat bunun bir onur ve akrabalar arasında bir gönül huzurunun yaratılması meselesi olduğunu vurgulayarak, yalvarırcasına bir ısrarla sordu. Onlar da, bir yaz gecesi Rodolfo ve başka bir arkadaşlarının da katıldıkları bir gezinti sırasında bir kız kaçırdıklarını, kendilerinin ailenin diğer bireylerini zapt ederken, Rodolfonun kızla ayrıldıklarını sonradan Rodolfonun kızı evine attığını söylediğini itiraf edip tüm bilgilerinin bundan ibaret olduğunu eklediler. Bu itiraf tüm kuşkuları gidermişti. Doña Estefania da zihnindeki planını uygulamaya karar verdi. Ve yemeğe oturmadan önce Rodolfo’yu yan odaya çağırarak plan uygulamasına başladı; onun eline bir portenin çizilmiş olduğu bir resim tutuşturdu: “Rodolfo,” dedi: “sana müstakbel eşini göstermek istiyorum; bu onun gerçek portesi; fakat güzelliğinde bir noksanlık görüyorsan, erdeminin bunu kat kat telâfi edeceği hakkında sana güvence verebilirim. Soylu, tedbirli, ketûm (sıkı ağızlı) ve yeterince zengin olduğu için babanla benim tercihimiz olduğu gibi sana uygun bir eş olduğuna seni temin edebiliriz.”

Rodolfo resmi dikkatle inceledikten sonra dedi ki: “Ressamların çizdikleri portrelerin yüz güzelliğini abartma huyları vardır. Yaptığım dikkatli incelemelerden çıkarsadığıma göre bu resmin modeli aslında oldukça çirkin olmalı. Anneciğim, oğulların ebeveynlerine itaat etmeleri esas kuraldır ama, ancak ölümün ayırabileceği bir bağ olan evlilik konusunda onların da evlâtlarına keyif verecek bir ortamı kendilerinin hazırlanmasına müsaade etmeleri de hakça olur sanırım. Gelinin erdemi, soylu, tedbirli ve zengin olması kuşkusuz bir kocayı çok memnun eder; ancak çirkinliğin göz okşaması, işte bu mümkün değildir. Ben deneyimsiz bir bekâr olabilirim ama güzellik noksanının evliliğin yürümesini sekteye uğratacağını da iyi biliyorum; oturma odasında, yemek masasında, yatakta, günün her saatinde, he yerde insanın gözlerinin önünde çirkin bir suratın varlığı tahammül dışı bir şeydir. Anneciğim, bana gözümün zevkini bozacak değil, keyfimi yerine getirecek bir eş bul. Kimi asalet ister; kimi kibarlık, bazıları zenginlik, diğerleri de güzellik peşinde koşar; ben bu sonunculardanım; ketûmiyet ve tedbire gelince bir kadın taş kafalı, beyinsiz olmadıkça, fettanlık derecesinde açık göz ya da tümden ahmak değilse kabil-i idaredir. Tanrıya şükür, atalarım, ebeveynim beni hiç yoksulluk içinde bırakmayacak derecede güvenli bir liman temin ettiler; asalet benim doğuştan kazandığım varlığım. Benim peşinde olduğum değer ise güzellik ve cazibe… Karım bana bunu sağlayacaksa erdem ve güzel mizaç dışında başka drahomaya karnım tok. O zaman Tanrıma keyifle hizmet eder, ebeveynime huzurlu bir yaşlılık sağlarım.

Doña Estefania, planı istediği gibi çalıştığı için oğlunun bu sözleri üzerine çok neşelendi. Onun arzuladığı gibi bir evlilik düzeni hazırlamaya gayret edeceği, kaygılanmaması gerektiği, portresini gösterdiği bayanla varılmış ön anlaşmanın iptalinin zor olmadığı yanıtını verdi. Rodolfo teşekkür etti. Yemek zamanı gelmişti; masaya doğru yöneldiler. Anne ve baba, Rodolfo ve yoldaşları masaya yerleşmişlerdi; Doña Estefania, üzerinde hazırlık yapılmış, kasıtlı bir içtenlikli ifade ile: “Ah, canım! Konuğuma nasıl davranacağımı bilemiyorum!” dedi ve hizmetkâra dönerek: “Señora Doña Leocadiadan, masayı onurlandırmalarını istirham et, hepimiz onun hizmetkârları çocuklarımızla kendilerinin huzurları ile şereflenmek üzere toplandık.”

Bütün bu söyledikleri planının parçaları idi; Leocadia da senaryodaki kendi rolünü iyi ezberlemişti.