Kılıçtaroğlu yönetiminde CHP

Kılıçtaroğlu halkın çok dar bir kesitine hitap eden bu eski CHP anlayışını değiştirmek ve daha geniş halk kitlelerine hitap ederek CHP’yi yeniden halka taşımak, sosyal demokrat değerlerle buluşturmak istedi. Ama fikir kulübünün dernekçi zihniyeti, biz zihniyetimizi halka dayatalım, kıyılar bize yeter diyordu. Oysa aynı zihniyetin devamı kıyıdan da dışlanmaktı.

Bu yüzden ulusalcı anlayışın radikal sağa taşıdığı partiyi sosyal demokrat bir çizgiye çekmek için, Baykal Döneminde, sosyal demokratlıkta direndikleri için dışlanan CHP’lileri partiye davet etti. Yine bu dönemde Kürt ve Alevi açılımlarına karşı çıkması ve Türk ulusalcılığını topluma dayattığı için partiyi terk eden, Kürt ve Alevi kesimlerin önde gelen isimlerini parlamentoya taşımaya çalıştı.

Müslümanlığı dışlayan ve küçümseyen tabulaşmış laiklik anlayışını gevşeterek, dindar kesimlerin, din ve vicdan özgürlüğünü gönül rahatlığı içinde yaşamasının, parti anlayışıyla çelişmediğini yönünde açıklamalar yaparak, muhafazakâr kesimlerin de, CHP içinde yer alabileceğini belirtti. Böylece CHP seçkinlerin ulusalcı partisi görünümünden kurtularak, Türkiye halklarının tümünü bağrına basan bir parti haline getirilmeye çalışıldı.

Ben bu haliyle CHP’nin ilk genel seçimlerde en az % 35 oy alabileceğini düşünüyordum. Fakat kendilerini partinin sahibi sayan ulusalcı kesim, partinin kucak açtığı hiçbir kesimi kabullenemedi. Genel başkanın halka dönük bütünleştirici söylemleri, ulusalcılar tarafından reddedildi. Partide yeniler iktidar olmaya çalışırken, eskiler %20 barajının aşılmasını, adeta Kemalizm’den sapma gibi algıladıklar.

Bu yüzden CHP’nin kendi içinde kendine muhalefeti, iktidara muhalefetten daha ileri olunca, halkın kafası karıştı ve oylar yine derli toplu bir parti görünümü sergileyen AKP’ye gitti.

Gerçi Ulusalcılar da, kendilerine göre Türkiye’nin birlik bütünlüğünü istiyorlardı. Ama birleşme adresi olarak Türk Milliyetçiğini gösteriyorlardı. Ve bunun bu cahil halkın oylarıyla gerçekleşmeyeceği düşüncesiyle de, birliği Kemalist bir dayatmayla gerçekleştirmenin yollarını arıyordu. Fakat 2007 Genel Seçimlerinde bu yol denenmiş başarılamamışsa, şimdi askeri vesayetin de kaldırıldığı bir dönemde ulusalcılık halka nasıl dayatılacaktı?

Görüldüğü gibi yeni CHP’nin sola açılımının karşısında en büyük direnç yine kendi içindeki eski CHP’den geliyordu. Özellikle de YENİ sözcüğü, muhafazakarlığı çok yaralıyordu. CHP kurulduğundan beri aynı CHP idi. Yani Devletçi, cumhuriyetçi, laik ve Kemalist. Oysa 1970’li yıllarda Ecevit döneminde, devletin yerine halk, cumhuriyetin yerine demokrasi, Kemalizm’in yerine Atatürkçülük konulunca parti % 42’lere varan halk desteğini arkasına alabilmişti.

İşte şimdi Kılıçtaroğlu ve ekibinin yapmaya çalıştığı da buydu ve bunun Baykal dönemi CHP’si ile hiçbir ilgisi yoktu. Hatta taban tabana zıttı. Baykal’ın partisi Türkiye’nin en sağ partisi iken, Kılıçtaroğlu onun merkezin solunda bir yerlere çekmeye çalışıyordu. Bu yüzden bu parti yeni bir CHP idi. CHP’nin yeni ve farklı bir parti haline getirildiğini söylemezseniz, halkı nasıl partiye çağırıp da iktidar olursunuz? Eskisinin oy potansiyeli bellidir.

Çünkü eski CHP ile yenisi arasındaki fark nüans farkı değil, çok temel farklılıklardır. Yani yenisinde devletin yerinde halk vardır. Bunlar birbirini tamamlayan kavramlar gibi görünse de, birbirine karşıt kavramlardır. Cumhuriyet yerine demokrasi vardır. Bunlar da birbirinin içinde kavramlar gibi görünse de, demokrasi tüm değerlerin üstünde bir öneme sahiptir.

Yeni CHP, eskilerin liboşluk diye ret ettiği, özgürlükçü (liberal) demokrasiyi savunmaktadır. Laiklik ortak görünse de, eskilerin katı laikliği daha çağdaş ve insani bir esneklikte düşünülmektedir. Ve yine en önemli kavramlardan birisi de Kemalizm yerine Atatürkçülüğün benimsenmesidir. Kemalizm ile Atatürkçülük arasındaki farkı sonraki yazılarımda açıklayacağım.

Dikkatle incelenirse bu denli büyük farklılıklar, AKP ile CHP arasında bile yoktur. Peki o zaman buna nasıl Baykal CHP’sinin devamı diyebilirsiniz? Eğer yeni sözcüğünü içinize sindiremiyorsanız, buna 70’li yılların eski CHP’si de diyebilirsiniz. Ama Baykal CHP’si değildir. Partide buna karşıt ulusalcı bir çoğunluğun olması bile bu sonucu değiştiremez.

Görüldüğü gibi aradaki fark, radikal sağdaki bir parti ile merkez soldaki başka bir partinin arasındaki uçurum gibidir. Bu yüzden Kılıçtaroğlu’nun işi çok zordur. Fakat Kılıçtaroğlu bunu başarmak zorundadır. Aksi halde ulusalcıları kendi halinde bırakıp, sosyal demokrat yeni bir parti kurmalıdır. Üçüncü alternatif ise, sosyal demokratlık iddiasından vazgeçerek, yeni sosyal demokrat oluşumlara zemin hazırlamalıdır. Çünkü Türkiye’nin güçlü bir sosyal demokrat partiye acilen ihtiyacı vardır.

AKP her ne kadar ekonomiyi iyi yönetmiş ve büyütmüş olsa da, gelir dağılımındaki dengesizlikler aşırı büyümüş, beş kişilik bir ailenin bir aylık geliri, kimilerinin kahvaltı parası veya garson bahşişi bile etmemektedir. Ya da beş yüz kişinin aylık gelirlerinin toplamı, bir bakanın bir aylık ev kirasını karşılamamaktadır. Gelir dağılımındaki bu dengeleri ancak sosyal demokrat bir parti kurabilir.

AKP Türkiye’yi askeri vesayetten kurtarmıştır. Ordunun MGK adında bir organla milli iradenin üstünde ve her an için müdahaleye hazır vaziyette durması, devletçi, cumhuriyetçi, laik ve Kemalist düşüncelerle bağdaşsa bile, yeni CHP’nin yukarıda sayılan özellikleriyle bağdaşmaz. Burada AKP’yi taktirle karşılamak gerekir.

Fakat maalesef AKP’nin milli iradeyi kışladan aldıktan sonra halka teslim etmeyeceği de anlaşılmaktadır. Eğitim sistemine getirdiği üç dörtlük sistemle, herkesin imam hatip çarkından geçtiği bir Türkiye’de, kışladan aldığı milli iradeyi camiye teslim etme yönünde emareler vardır.

Aslında Atatürk bir bakıma milli iradeyi camiden almış, orduyu siyasettin dışına çıkarmış ve kayıtsız şartsız halka ait olması gerektiğini belirtmişti. Fakat Atatürk sonrasında ordu, ABD’nin de yönlendirmeleriyle, milli iradenin sahibi rolüne soyunmuş ve sıkça yaptığı darbelerle milli iradenin önünü keserek, gelişmesine olanak bırakmamıştı. Sonra da MGK ile milli iradeye tamamen el koymuştu.

AKP’yi iktidara taşıyan gerçek de zaten ordu mağduru olmasıydı. Halk hiçbir zaman için bu müdahaleleri benimsememiş, kendi iradesine tecavüz olarak algılamıştır. Bu yüzden de, her müdahaleden sonra, iktidarı yine müdahale edilen tarafa iade etmiştir.

Halka dayanarak iktidar olmaktan ümidini kesen askeri vesayet taraftarları bu gerçeği kabul etmeyerek, askeri anayasaların halkın büyük çoğunluğu tarafından kabul edildiğini örnek gösterseler de işin aslı öyle değildir. Burada halka dayatılan ve tehdit altında onaylatılan anayasa ve onun sahibi cunta liderinin cumhurbaşkanı seçilmesi ölçü değildir. Ölçü, tüm ordu müdahalelerinden sonra, ordunun desteklediği partilere halkın verdiği oy oranıdır.

Örneğin 1983 Genel Seçimlerinde, ANAP %45, HP % 30 oy alırken, Ordunun partisi MDP anacak % 23 oy alabilmiştir. Çünkü ordu iktidarı, merkez sağdan almıştı, millet ilk seçimde iktidarı yine eski sahibine iade etmiştir.

Burada AKP’de 2002 seçimlerini 28 Şubat postmodern darbesinin mağduriyeti üzerine kurmuş ve halkın desteğini sağlamıştı. Doğrusu dünyanın ekonomik krizi yaşadığı bir dönemde, ekonomide başarılı bir dönem geçirdiği ve bir de karşısında halktan oy alabilecek alternatif bir parti de olmadığı için, oylarını büyüttü.

Fakat bugün o mağdur AKP’nin yerine MAĞRUR bir AKP gelmiştir. 2002’de tepedeki devlete aşağıdan bakan AKP, bugün kendini devlet olarak görmekte ve halka tepeden bakmaktadır. Üç kez üst üste seçim kazanmak AKP’yi havalandırmış, herkese ve her şeye tepeden bakan, kesip biçen, despot ve dayatmacı özellikler kazanmaya başlamıştır.

Ve bu tavrı iç politikayla da sınırlı değildir. Dışarıda da önüne gelene bağırıp çağırmakta efelik taslamaktadır. Bu durum TC’nin 90 yıllık barış politikalarını bozabilir ve ülkeyi savaş felaketine sürükleyebilir. Bölgemiz her an için Irak benzeri bir savaşa gebedir. Ve bu savaşın saldırı uçakları Türkiye’deki üslerden kalkacak olup, saldırganlar üslerin çevresine patriotları yerleştirmiştir.

ABD yetkilileri, İran’ın bir yıl içinde nükleer silah üreteceğini, ama bu sürenin beklenmeyeceğini açıklamaktadır. Yani bu da bir yıldan önce İran’a saldıracağım demektir. Patriyotların Suriye ile bir savaşta kullanılması ya da Türkiye’nin korunmasıyla bir alakasının olmadığı ve olası İran hareketinin savunma sistemleri olduğu gün gibi ortadadır. Böyle bir durum böylesi havalanmış, hamasi kavramlar peşinde koşan bir iktidarla Türkiye’nin yüz yıllarının kaybına neden olabilir.

Çünkü aynen Irak’ta olduğu gibi, ABD almak istediğini alıp gider, ama Türkiye ile İran arasında oluşacak düşmanlığı yüzyıllar bile silip ortadan kaldıramaz. Doğu kapılarımızı kendi yüzümüze kendimiz kapatmış oluruz. Bu, Osmanlıda yüzyıllarca süren, İran savaşlarının yine yüzyıllarca sürmesi demektir.

Devlet erki, artık açıktan açığa, rakipleri sindirme aracı olarak kullanılmaya başlamıştır. Öyle ki, bir gün önce hiçbir suçu günahı bulunmayan melek gibi bir insan, AKP’nin hoşuna gitmeyecek bir davranış sergilediği anda, savcılar anında soruşturmalar başlatarak, bir gün öncesinin melek insanını bir gün sonra şeytan olarak lanse edip, 100 yıl mahkûmiyet isteyebilmektedir. Bu açıkça faşizmdir. Ve CHP’nin Kemalist, ulusalcı, laik tavrı buna engel değildir ve hatta faşizmi besler. Faşizmin panzehiri demokrasidir.

Doğrusu ulusalcılık yerine insan odaklı, demokrat politikalardır. Yani sosyal demokrat politikalardır ki, bunlar Kemalizm’le değil, Atatürkçülükle mümkündür.

nazmioner@mynet.com