Kürt Sorununun Çözümü (3)

3-ASKERİ ÇÖZÜM, ÇÖZÜM DEĞİLDİR

Kürt sorununa çözüm ararken, tamamen devre dışı bırakılamıyorsa bile, yine de askeri çözümü en sona koymak gerektiğini düşünüyorum. Çünkü yirmi beş senedir tek çözüm olarak ve tüm şiddetiyle uygulanmasına rağmen, sorunu çözemediği gibi başlangıcına göre sorun çok daha büyümüş ve soruna yeni sorunlar eklemiş ve kimlik olayını keskinleştirerek, halklar arsına mesafeler koymuştur.

Elbette ki teröristler silahı bırakmadıkça, askeri çözümden de vazgeçilemez. Ama bu hiçbir zaman için asıl çözüm olarak görülmemeli, çözümün bir parçası olarak sınırlı ve akıllı kullanılmalıdır. Askeri çözümle ilgili görüşlerini Ahmet Altan 12.09.2009 Tarihli “Boş Açıklamalar” başlıklı yazısında şöyle açıklamaktadır.

Bu savaş yirmi beş yıl önce başladı. Genelkurmay Başkanı Orgeneral Başbuğ’un bizzat açıkladığına göre yirmi beş yılda “kırk bin” PKK’lı öldürülmüş Bugün dağda beş bin PKK gerillası var. Daha önce kırk bin kişi öldürüldüğüne göre demek ki bugüne dek “sekiz kez” beş bin kişilik PKK kadrosu “etkisiz hale getirilmiş. Ne olmuş peki? Savaş bitmiş mi? Sekiz defa “beş bin kişilik” PKK’lıyı öldürmek bir sonuca ulaşmış mı? Ulaşmamış. Ölmekle öldürmekle bitecek bir sorun değil bu. Siz öldürüyorsunuz yeni gençler dağa gidiyor. Bundan bir sonuç çıkartamıyor musunuz? Kürtler “ölümü göze almalarına” yol açacak bir hayat sürdükleri sürece savaş bir işe yaramaz.

Kürtlerin “yaşamaya değer” bir hayatı olması gerekiyor bu savaşın bitmesi için. Ezilerek, aşağılanarak, ikinci sınıf insan muamelesi görerek yaşamaya razı değiller. Türklere aynı muamele yapılsaydı Türkler de dağa çıkardı. Resmî dili Kürtçe olan, eğitimi Kürtçe olan, herkesin Kürt sayıldığı bir Kürdiye Cumhuriyeti’nde yaşamaya razı kaç Türk var bu ülkede? Türklerin kabul etmeyeceğini Kürtler neden kabul etsin? Silahla savaşla da kabul ettiremezsiniz. Yirmi beş yıldan beri bu yöntemi deniyoruz, bir sonuca ulaşmıyor işte. Bunu anlamamak için Devlet Bahçeli ya da Deniz Baykal olmak gerekir. Bu savaş dağda sürüyor ama dağda bitirilemez. Dağda kimsenin kimseyi yenemeyeceği anlaşıldı artık. Ahmet Altan - 12.09.2009

Türkiye bu savaşı kendi topraklarında, kendi halkının küçük bir grubuna karşı dünyanın en büyük ve en donanımlı ordularından birisiyle vermesine, halkın yüzde doksandan fazlasının savaş konusunda devletin yanında yer almasına rağmen bitirememektedir.

Düzenli ordunun dışında 80.000 köy korucusunun da katıldığı savaş, sivil idarenin inisiyatifine de hiçbir zaman için girememiş, bu yüzden sivil çözümler üretilememiştir.

Savaş askerlere devredilerek, ya da inisiyatif sivil idareden alınarak askeri çözümde diretilmiştir. Ama görüldüğü gibi, askeri çözüm hiçbir biçimde sorunu çözemediği gibi, sivil alternatifleri de tıkadığı için sorunu çözümsüzlüğe kilitlemiştir.

Bu durum maalesef yirmi dört sene sonra fark edilebilmiş ve asker, sorunun çözümü noktasında sivil yönetimle birlikte, askeri çözümümün dışında kalan başka çözümlerin de bulunmasını, bunların tartışılıp Türkiye’nin bütünlüğü ve üniter yapı içinde uygulanmasını istemiştir. Genel Kurmay Başkanı zaman zaman çıkıp, bu konularda açıklamalarda bulunmaktadır.

Her ne kadar ordunun siyasete karışmaması için Genel Kurmay Başkanı hakkında açılan davalara karşı çıkamasam da, geçmişteki genelkurmay başkanlarının siyasete emir ve talimat vermelerine kimsenin ses çıkaramaması karşısında, İlker Paşanın açılımla ilgili durum değerlendirmeleri bile bana artık demokratikmiş gibi gelmeye başladı.

Çünkü davranışı demokratik olmasa bile, demokrasinin açılıp halkı kucaklamasını savunduğu için, bana fazla dokunmadı diyebilirim. Çünkü ordunun desteği olmadan Türkiye’de hiç bir hükümetin böylesi büyük bir demokrasi ve barış projesini başlatmasının olanaksızlığını biliyoruz. Bu gün Kürt diyebiliyorsak, Kürt açılımını tartışabiliyorsak, bunda İlker Paşanın çok önemli rol oynadığının bilincinde olmalıyız.

Tabiî ki zaten doğal olanı bu değil mi? Askerin görevini yapıp, yönetimi milletin temsilcilerine bırakıp, politikadan uzak durması gerekmez mi, diyebilirsiniz. Evet, böyledir; ama bu durum normal demokratik işleyişin kesintisiz sürdürülebildiği ülkeler için geçerlidir. Oysa bu durum ise Türkiye’de yaşadığımız bir ilktir. Ayrıntılarla zaman kaybetmeden, açılım iyi değerlendirilmelidir.

Doğu Ergil nerelerde hata yapıldığı ve yanlış çözüm önerileri içinse şöyle demektedir.

“Son 25 yılda 3 milyon genç düşmanla savaşmak için askere alınıp kendi ülkesine, kendi ülkesinde türetilmiş bir düşmanla savaşmaya gönderildi. Bunun adı hiç kuşkusuz iç savaştır. Üstelik Türkiye kaynaklarını zamanını ve evlatlarını yitirdi”.

“Her şehit cenazesinde usulen birileri konuşma yapıyor, vatan sağolsun diyor. Yurttaşların sağ olmadığı bir vatanın sağlığı çok maddesel. Kısacık hayatlarını ölümcül düşmanlıkla geçirip ölüp öldürüp sonra yanyana mezarlarda ebediyete kadar barış içinde yatıyor bu ülkenin insanları. Neden?! Düşünmek lazım”.

Bugüne dek asıl hata nerede yapıldı, bundan sonra neye dikkat etmek gerek? Kürtler de Türkler de sorunun çözümünü kendi silahlı kuvvetlerine bıraktı. Açılım sürecinde de bir taraf sürekli Genelkurmay ne diyecek diye bekliyor, öbür taraf Kandil ve İmralı ne diyecek diye. Taraflar silahlı kuvvetler olunca da uzlaşmacı bir dil üretilemiyor. Artık siyasetin konuşması, müzakere etmesi gerekiyor. D.Ergil

Yani askeri çözüm, çözüm olamamış ve olması da mümkün değildir. Açılım bunun için vardır ve tek umut buradadır. Açılım başarılmak zorundadır.