Park

Bu cadde üzerinde bir saat kadar daha yürüyünce, yorgunluğu artık alkol de bastıramıyordu. Vakit de akşama yaklaşmış olup, bir taksiye atlayıp döneyim derken müthiş güzel bir park çıktı karşıma.

Yol ile karşı dağın arasındaki vadinin tümünü kaplayan devasa büyüklükteki parkta devasa ağaçlar vardı. Fakat park yola göre epeyce çukurda kalıyordu. Şimdi buraya insem çıkmak zordu. Fakat gezmeden de gidemezdim. İnip otura kalka dolaşmaya karar verdim.

Parka inen merdivenlerin başlangıcı

Park çok büyük ve çok güzeldi. Ağaçların şahlanırcasına göğe yükselişi ve yeşilin gür ve canlı duruşu kadar düzeni ve devaşa heykellerle donatılması da parka ayrı bir değer katıyordu. Gerçi Gürcistan’ın her tarafı bir park gibi ama burası gerçekten çok farklı güzellikte bambaşka bir parktı.

Ah, bir de inişte bu kadar çok merdiven olmasa… Ya da ben bu kadar yorgun olmasam diyerek ağır ağır indim parka.

Parkın dağdan tarafa doğru görünüşü.

Yorgundum ama hiç yabancı gibi değil, çok rahattım. Gürcistan bana hiç de yabancı bir ülke gibi gelmedi. Sanki Samsun veya Trabzon’dayım ve Hala Türkiye’den dışarı çıkmamış gibiyim.

Çünkü Tiflis Otogarındaki otobüslerin yüzde 80’i Türkiye’de çalışan firmalardı. Hani bunların hepsi de Türkiye’ye çalışıyorsa Gürcüleri kendi ülkelerinde taşıyan otobüs yok mu, Gürcüleri de mi Türk otobüs firmaları taşıyor diye sorular geliyor insanın aklına.

Bu gün sabahtan akşama yürüdüğüm yollar ve sokaklarda da bazen Türklere rastlamıştım. Rastlamadığım yerlerde de bir iletişim sıkıntısı çekmedim. Çünkü Gürcüler sıcakkanlı sevecen ve konuksever insanlardı.

Para da aynıydı. Bir Lari eşit bir Lira. Ben sınırda Lari bozduramadım diye telaşlanmış, buraya gelince de, otel ve lokantacıya nerede bozdurabileceğimi sormuştum. Gerek yok burada çoğu yerde Lira da geçer dediler.

Parka inişteki merdivenler

Gerçekten de kimine lira verip üstünü lari aldım, kimine lari verip üstünü lira olarak aldığım oldu. Sanki Türkiye’deymişim gibi, Sanki Türkiye Gürcistan bütünleşmiş gibiydi.

Azeri atasözü dağ çakalsız olmaz deseler de burada çakal çok az. Fiyatlar en merkezi ve en lüks yerlerde bile Türkiye’den ucuz. Özellikle alkol ve sigara çok ucuz.

Parktaki devasa ağaçlar

Parkın güzelliği yorgunluğumu biraz unutturduysa da, çıkışta merdivenlerde çok zorlandım. Sabahın saat sekizinden akşamın sekizine 12 saattir Tiflis sokaklarında dolaşıyordum.

Yola çıkınca dönüş yönünde biraz ilerde TAÇ mağazasının levhasını gördüm. Üstünde de Gürcistan Türk işadamları derneği vardı.

Taç mağazasında çalışan kızlara “Türkçe biliyor musunuz?” diye sordum. “Bileni çağıralım” diye patronlarını çağırdılar. Ona “Ortaçalara hangi otobüsle gidebilirim” dedim. “88 gider, ama taksiyle de gidebilirsin” dedi.

Gürcistan Türk işadamları derneği

“Taksi şimdi 20-30 Lari istemesin”

“Yok, yok, 7-8 Lariye götürür” dedikten sonra gelmekte olan bir taksiyi durdurdu ve Ortaçalar’a kaça gideceğini sordu.

Adam “sekiz Lari deyince, “Tamam” deyip hemen atladım taksiye. Çünkü ayakta duracak halim kalmamıştı. Aslında ben Antalya’da bugün yürüdüğümün üçte birini yürüyemiyordum. Hani gezi heyecanı ve konsantrasyonla olsun da iki kat olsun. Dört katı bulunca beden iflas etti.

Dönüş yolunda çektiğim fotoğraflardan birisi.

Otele varınca saat 20.00 idi. Duş alıp uzandım. Güneş hala ufkun yüksekçe bir yerinde asılı duruyor ve gitmeye hiç niyeti yoktu sanki. Bir saat kadar hiç kıpırdamadan yattıktan sonra Türkiyem Restorana Erdal’ın başını yarıp gözünü oyduğu Türk yemeklerini yemek için gittim.

Akşam benim bulunduğum bu otogar bölgesi, aslında Tiflis’in en sessiz ve sakin bölgesiydi. Fakat Türk restoranlar arası rekabet yıkıyordu ortalığı. Televizyonlar son ses açık, bir tarafta İbo, bir tarafta laz havaları. Otel de sanki Türkiye’de bir kasaba oteli gibiydi.