Temizlik (3)

3-RAHATSIZIM BU ÜLKENİN PİSLİĞİNDEN

Ben bu ülkenin pisliğinden ve bu durumun dünyada Türkiye’nin imajını zedelemesinden rahatsızlık duyuyorum. Belki bu pislikten, çöpten, yerleşimlerin içi ve yerleşimler arası yol boylarınca yayılan pet şişelerden, poşetlerden, kâğıt ve gazete atıklarından, izmaritlerden rahatsız olmayıp da “Beğenmiyorsan çık git “ diyenler; “Ben ülkemi pis haliyle de çok severim, laf söyletmem” diyenler olabilir. Böylesi çıkarının milliyetçisi insan da, bu ülkede maalesef oldukça çoktur.

Ama ben bu palavralara aldırmam. Ben ülkemin temizliğinde ısrarlıyım. Çünkü bu sahte milliyetçiler ülkenin gerçek sahibi değildir. Onlar bu ülke için hiçbir şey yapmadıkları halde ülkenin kaymağını yiyenlerdir. Bu yüzden sahte sevgiler ve kahramanlıklarla insanları kolayca dışlayabilirler.

Oysa ben, oysa sıradan vatandaşlar olarak siz, oysa biz, bu ülkenin temel taşlarından biriyiz. Ben otuz beş sene bu ülkenin aydınlanması için, her iklimde her koşulda, bazen kurşun altında, bazen açlık baskısında, bazen de kelle koltukta çalıştım. Siyasi baskılara göğüs gerdim.

Ben hizmetimi, yurt ve millet sevgimi, bu ülkenin üretimlerini çalışmadan yiyenle değil, en çok fedakârlık yaptım diyenle ölçerim. Bu yüzden bu palavralara gülüp geçerim.

Doksanlı yılların sonlarında bir Ziraat Bankasının bankamatiğinin önünde, emekli maaşımızı almak için üç saat kuyrukta bekledikten sonra, sıra bana üç-beş kişi kala, bilmem kaçıncı kez tekrar para bitti. Tekrar para konur diye bir süre daha kuyrukta beklediysek de, maalesef paranın merkez bankasından gelmesi gerektiği söylendi. Kuyruktaki insanlar arasında bir kahırlanma, bir hoşnutsuzluk ve hafiften bir tartışma başladı.

Ben devletin vatandaşa bu kuyruklarda işkence yaptığını; uygar ülkeler bu sorunu nasıl çözüyorsa, öyle çözmesi gerektiğini söyleyince; arkamdaki milliyetçi bir Türk genci: “Beğenmiyorsan çık git amca” dedi.

Onun iki gerisindeki başka bir genç de onu destekleyerek devletimize sahip çıktı. Önce biraz bozulduysam da, biraz konuşunca gencin milliyetçiliği anlaşıldı. Liseden sonra üniversiteye gidememiş, bir işe de girememiş, dedesi harçlık olarak emekli maaşının bankamatiğini ona vermiş. Çocuk harçlığını alıp gidecek, devletini, milletini seve seve parasını yiyecek.

Öteki genç ise kendi maaşımı alıyorum dedi. Önümdeki emekli bayanın sorgulamasında, Mardin’de görevli olduğunu söyledi ama görevinin ne olduğu sorusuna kem küm etti.

Bunun üzerine ben, bankamatik memuru olabileceğini düşündüm. Mardin’i merak eden biri gibi “Mardin’i o ovada su basmıyor mu, içinden geçen nehrin adı neydi” deyince; “Ne ovası, Mardin dağın tepesi ve nehir mehir yok” demesini beklersiniz değil mi? Ne gezer, bozulan milliyetçi gencimiz, “Öğleden önce para gelmez artık” deyip çekip gitti.

Anlaşılan bankamatik memuruydu, ne Mardin’e gitmişti, ne de görevinin ne olduğunu biliyordu. Maaşını alıp yiyor, devletin bekası, milletin atisi için dua ediyor, devletine laf söyletmiyordu. Ve kim bilir bunun gibi daha kaç yüz bin bankamatik asalağı sırtımızdan geçinerek, milliyetçiliğin içine ediyordu.

Bense hayatı pahasına 35 sene, il il dolanarak, dişimle tırnağımla kazandığım emekli aylığımın insanca verilmesini; benim devlete hizmetimdeki içtenliğin samimiyetin binde birini, devletin de bana göstermesini istediğimde bana: “Beğenmiyorsan çık git” diyenler ebetteki haybeci, beleşçi, devlet hayranları, bankamatik memurları ya da baba, dede parasıyla geçinen milliyetçiler olacaktı. Bunun daha ilerisi de mafya, hortum, ihale, soygun milliyetçilikleri.

Ama ne var ki, orada bankamatik kuyruğundaki, ülkeye canla başla hizmet veren diğer insanlar, devletin kendilerine karşı izlediği ikinci sınıf devletlerin, üçüncü sınıf vatandaş muamelesinden çok, emeklerinin boşa gittiğine üzülüyorlardı.

Çünkü ülkenin gerçek sahipleri, oradaki işkembe milliyetçilerinden değil, ülkenin hala üçüncü dünya ülkesi görüntüsünden kurtarılamamasından utanç duyuyor, isyan ediyorlardı.

Devletten geçinen milliyetçilerinse böyle bir derdi yoktu. Ona parasını versin de, ülke isterse beşinci dünya ülkesi olsundu. İsterse ülke bokta boğulsun, çöpten geçilmesin. İsterse pislik; yollardan, sokaklardan, devletin tüm kurumlarına yayılsın ve sistemleşsin. Onun temizlikte bir çıkarı yok çünkü.

İşte bu temizlikte çıkarı olmayanların da temizlenmesi gerekiyor ama, o ayrı bir konu ve ayrı bir temizlik. Şimdi Türkiye’nin dünya temizlik sıralamasındaki yerine bir bakalım isterseniz.

“Türkiye ne kadar temiz” Başlıklı bir gazete haberinde Türkiye’nin yeri yetmiş ikincilik olarak belirlenmiş.

“Yale Üniversitesi dünyanın en temiz ve en pis ülkelerini belirledi Temizlik sıralamasında İran ve Gabon’un gerisindeyiz. 149 ülke arasında en temiz olarak 95.5 puan alan İsviçre seçilirken, Türkiye 75.9 puanla 72’nci sırada yer alabildi. En pis ülke ise 39.1 puanla Nijer oldu.”

1) İsviçre 95.5
2) İsveç 93.1
3) Norveç 91.4
4) Finlandiya 91.4
5) Kosta Rika 90.5
10) Fransa 87.8
13) Almanya 86.3
14) İngiltere 86.3
26) Malezya 84
39) ABD 81
44) Yunanistan 80.2
52) G.Kıbrıs 79.2
62) Ermenistan 77.8
67) İran 76.9
71) Mısır 76.3
72) Türkiye 75.9
73) Honduras 75.4
135) Irak 53.9
148) Angola 39.5
149) Nijer 39.1”