Yol hazırlıkları ve yola çıkış

Akşamdan tüm hazırlıklarımı yapmıştım. Fakat sabah bir daha gözden geçirerek birkaç parçayı daha çıkartıp sırt çantamı hafiflettim. İki pantolon, üç tişört, pijamalar ve yedek birer adet iç çamaşırı ile iki çorap, bir terlik vs. Bir tane polar kalın kışlık kazak. Zagros dağlarının yüksek kesimlerinde soğuk bir yerleşime rastlarsam veya her ihtimale karşı diye aldım.

Tıraş takımları, telefonun ve fotoğraf makinesinin şarj cihazlarıyla USB kabloları, flaş bellek, İngilizce ve Farsça sözlükler, gezi planı ve gezilecek yerlerle ilgili yüz sayfaya yakın not, sırt çantasını dolduruyordu. Çantayı kapattıktan sonra, en üstünde de uyku tulumu. Hani yatılmayacak kadar pis bir otel yatağı ile karşılaşırsam, açıp uyku tulumunda yatacaktım.

Ne kadar hafifletmeye çalışsam da, sırt çantam yine de 5-6 kiloyu buluyordu. Genç olsam yirmi kilo da olsa önemli değil, ama bu kadarı bile, özellikle de uzun süre taşımak zorunda kalırsam beni zorlayabilirdi.

Çünkü bu çantayı ilk vardığım şehirlerde otel buluncaya kadar sırtımda taşımak zorunda kalabilirdim. Bu yüzden en asgari ihtiyaçlarımı dikkate alarak, en az eşya almaya çalıştım. Yıkayıp tekrar giyerim ya da gerekirse oradan yenisini alırım diye düşünüyordum.

Antalya’dan ayrılış.

Servis arabası 09.15’te beni Dedeman otelinin önündeki üst geçidin altından alacaktı. Onun için Dokuzda evden çıkıp, durağa geldim. Eşim savaşa gidiyormuşum gibi korku ve heyecan içinde, “Dikkat et, ıssız yerlere gitme, insanlara güvenip arkasından gitme” vs, vs. Oysa Avrupa’ya gitsem ya da yalnız başıma değil de bir tur şirketiyle gitsem, bunlar hiç aklına gelmeyecek.

Bu arada servis arabasını beklerken gezinin ilk fotoğrafını da çektim. Madem Antalya’dan çıkıyorum geziye ilk resim de Antalya’ya ait olsun diye, duraktan ev tarafını çektim.

Garaja varınca daha önce telefonda konuşup biraz sohbet ettiğim ayakçı beni karşıladı ve yazıhaneciye tanıttı. “Bu hocamız, araştırmacı yazardır. Kaptanlara tembih edelim de Tiflis’te otel bulmasına yardımcı olsunlar” dedi.

Yazıhaneci pek umursamadan Baku’ya yüz dolarlık bileti kesmişti bile. Ben Baku’ya değil Tiflis’e gideceğim. Galiba 80 dolar olması gerek” dedim.

Ayakçı tamam yüz lira oluversin diye elimdeki paralardan yüz lira alarak yazıhaneciye uzattı. O da bozuntuya vermeden aldı parayı.

Antalya çıkışında Gürcistan ve Azerbaycan yolcuları.

Koltukların yarıdan çoğu boştu ve neredeyse yolcuların tamamına yakını yabancı uyrukluydu. Fakat bagaj: valizler ve paketlerle dolmuştu. Sanıyorum otobüs, yolculardan çok valiz taşıyordu.

Benim yerim şoförün arkasında iki numaraydı. Bunu özellikle yol boyunca fotoğraf çekebilmek için istemiştim. Çünkü en az 30 saat bu koltukta oturacaktım. Otobüste fotoğraf çekmek için en uygun yer de, hostes koltuğu olsa da, yolcu koltukları içinde en uygunu 2 veya 3 numaralı koltuklardır. Bu yüzden İran’da da hep bu koltuklarda seyahat etmeye çalıştım.

Yanımda Gürcistan uyruklu bir genç oturuyordu. Adı Turgay’dı. Turgay Gürcistan’da yaşayan Azeri Türklerinden. Türkiye’de Beldibi’ndeki beş yıldızlı bir otelde çalışıyormuş. Türkiye’de kalma süresi dolduğundan, Gürcistan’a bir giriş-çıkış yapması gerekiyormuş. Bu yüzden yarın yine bu araba ile geri dönecek.

Sivrihisar’a varırken.

Saat 13.00’de Isparta’ya vardık. On dakikalık molada, Turgay ile yiyecek bir şeyler baktık. Otobüs Burdur, Isparta ve Afyon üçgeninde tanıdık topraklarda yol alıyordu. Isparta’dan çıkınca önce Gönen göründü. Çok tatlı, fakat yarım asır uzaklıkta ve dönüşü olanaksız anılar düğümledi boğazımı.

Okulum, öğretmenlerim, arkadaşlarım, çocukluğum, ilk gençliğim, gurbet acısını ilk kez tattığım Gönen, her zaman için hayatımın en güzel sayfalarını oluşturmuştur.

Keçiborlu boğazından çıkıp, Sandıklı’ya doğru ilerlerken ekili tarlalar, boy atmış çiçekli bozkır bitkileri ve otlar yeşil bir denizde kürek çekiyormuşuz gibi duygular yaratıyordu. Ekili alanlarda afyonlar çiçek açmış, buğdaylar başak çıkarmıştı.

Derken Savran’ın önlerine geldik. Savran yoldan iki kilometre kadar içerde ve tepelerin arkasına saklanmış, yarım yamalak görünüyordu. Kocatepe’nin eteğindeki bu kasaba, öğretmenlikte ikinci durağımdı. 20-22 yaş arası en güzel iki yılım da bu beldede geçmişti. Fakat Gönen kadar bir özlem veya burukluk yaratmıyordu.

Saat 15.00’te Afyon’da yarım saat yemek molasından sonra tekrar uzayan yollar. Köroğlu belinden sonra yeşil ovalar ve tarlalar. Ve uzakta sanki çakmış dişlerini göğe, bir alt çene gibi Sivrihisar ve bir doğa harikası Sivrihisar’da dağlar.

Karadeniz’de yeşilin uyumu.

Saat 19.00’da Ankara Otogarındaydık. Burada 15 dakikalık bir mola verildi. Bu arada ilginç bir olaya tanık oldum. Gürcü bir kadın şoförle konuştu, bir yerlere telefon etti. Sonra da orta yaşlı bir erkeği arabaya bindirerek şoföre: “Bunu Tiflis’e götür. Parasına ben kefilim” dedi.

Yanımda oturan arkadaş, “Bunlar böyledir. Hiç tanımadığı bir vatandaşına bile kefil olurlar” dedi. Bu olay daha Gürcistan’a varmama saatler kala Gürcüler hakkında bir fikir edinmemi sağladı. Yani vatandaşlık ve hemşerilik duyguları güçlü ve birbirlerine güveniyorlardı. Şu anda Türkiye ve dünyanın en önemli sorununun insanların birbirine güvensizliği olduğu düşünülürse, bu durumun Gürcüler adına çok büyük bir kazanım olduğu daha iyi anlaşılabilir.