Eski Defterleri Karıştırmak!..

Kim demişse doğru demiş; müflis tüccar, eski defterleri karıştırırmış!..

Aradan yarım yüzyılı aşkın zaman geçmiş; seçim propagandalarına bakıyorum, iktidar partisi hala geçmişle hesaplaşmaya, hesap sormaya çalışıyor!.. Bilinçli seçmen, geçmişle hesaplaşmak yerine memleket sorunlarına çare olacak, hayali değil gerçek projeleri, geçim standartlarının nasıl yükseleceğini, işsizliğin önünün nasıl açılacağını, dış politikanın nasıl şekilleneceğini merak ediyor. Yalnızca Kemal Kılıçdaroğlu ile Devlet Bahçeli, iktidar veya iktidar ortağı olurlarsa sorunlara gerçekçi biçimde yaklaşacaklarının sinyallerini veriyor…

Başbakan, hedefe ulaşabilmek için çıtayı yükseltmiş; bu seçimi çantada keklik görüyor, adeta Cumhuriyetin 100. yılına, 2023’e odaklanmış…

Şaşmamak elden gelmiyor; sayılı günler kaldığı halde, seçimi kazanacak olurlarsa neler yapacaklarından söz etmek yerine diğer liderlere verip veriştirerek durumu idare ediyor… Ardından da yarım yüzyıl öncesi olayları gündeme taşıyor… Tarih ile mi hesaplaşıyor, yoksa seçim propagandası mı yapıyor?

Tam da belli değil…

Cumhuriyetin ilk yılarından bu yana gelişen olayları gündeme taşımanın ne âlemi var?

Kaldı ki, o günlerin koşulları başka, bugünküler bambaşka…

Başbakanın değindiği yılları gözlemlemesine yaşı uygun değil… Bu konuda yüzlerce kitap makale yayınlanmış, çeşitli görüşler ortaya atılmıştır. Ancak insan, bütün bunları okuduktan sonra fikir yürütebilir.

Bunlar olmazsa gerisi laf-ı güzaf!..

Anlayabilmek gerçekten çok zor…

Başbakan’ın üzerinde durduğu konuların başında; birkaç gün önce bazılarının yıldönümünü kutladığı, bazılarının da yerdiği 27 Mayıs darbesi veya devrimi var!

II. Dünya Savaşında, İsmet İnönü’nün Cumhurbaşkanlığındaki CHP iktidarının neler yaptığı var!..

Türkçe ezan okutulması var!..

Yassıada Mahkemesinden çıkan idam kararları var!

Son olarak da eski Cumhurbaşkanımız Süleyman Demirel’in, sekseni aşkın yaşına rağmen niye yerinde oturmayıp (!) konuşması var!..

Kısacası var oğlu var!..

Bu konulara değinen Başbakan o günleri yaşamamış, yaşadıklarında ise yaşı küçük olduğundan yeterince gözlemlemesi olanaksız… Danışmanları ne derece sağlıklı bilgi verebilir?

Günümüz politikasında eski defterleri karıştırmak laf-ı güzaftır… Onlar hakkında bir şeyler söyleyebilmek için o günleri yaşamak veya çok iyi bir bilgi birikimine sahip olmak gerekir…

II. Dünya Savaşının Avrupa’yı kasıp kavurduğu günlerde İsmet İnönü’nün basiretli politikası Türkiye’yi mihver ve müttefik devletlerin baskılarına rağmen uzak tutmuştur. Bununla beraber her hangi bir saldırıya karşı Türkiye büyük bir orduyu ayakta tutmak ve beslemek zorundaydı. Alman orduları Trakya sınırına gelip dayanmışlardı… Bunun kaçınılmaz sonucu olarak ihracat ve ithalatın olmadığı o yıllarda bazı temel gıdaların karneye tabi tutulması da doğaldı. Örneğin benim o yıllardan kalan nüfus cüzdanımda ekmek, patiska alındı diye damgalar vardır. İnsanlara bir gün karneyle bir gün az, bir gün biraz daha fazla ekmek verilirdi. Bundan daha doğal bir şey olabilir miydi?..

O sıkıntılı günlerde, ateş çemberi içerisinde kalmış, ancak basiretli politikacıların, yöneticilerin başımızda olması Türkiye için büyük şanstı. Sonraki yıllarda o günlerin sıkıntılarını CHP’yi karalamak için kullanmak son derece çirkindir. Nitekim savaş bitiminden sonra yapılan seçimler sırasında küçük bir çocuğu İsmet İnönü’nün karşısına çıkarmışlar; “sizin zamanınızda biz aç kaldık” dedirtmişlerdi. İsmet İnönü ise çocuğun başını okşamış; “seni aç bıraktım ama babasız bırakmadım” demişti…

O günlerde de kışkırtıcı politikacılar vardı!..

27 Mayıs darbesine karşı çıkanlar ile Demokrat Parti’yi savunanların acaba kaçı o günleri yaşamış veya yazılanları akıl ve bilimin ışığında okumuşlardır?

1950 seçimlerinden sonra iktidara gelen Demokrat Parti, 1954 yılı seçimlerinden sonra, ekonomik bunalıma girmiş ve karşı çıkan muhalefete, basına, o zamanlar yozlaşmamış, yandaşlaşmamış üniversitelere, büyük baskı uygulamışlardı. Yaşları 80’i aşmış, basın çınarlarından Falih Rıfkı Atay, Ahmet Emin Yalman gibi gazetecilerin yanı sıra birçok gazeteci Ankara Hilton denilen hapishane koğuşlarına atılmışlardır. Hergün radyoda okunan Vatan Cephesine girenlerin listeleri, kurulan Tahkikat Komisyonları, ekonomik sıkıntılar halkı bezdirmişti. Bu arada ABD’den gerekli maddi desteği alamayan, Amerika’ya para bulmak için giden ve tersyüz geri dönen Celal Bayar’dan sonra Adnan Menderes’in Sovyetlere gidecek olması batıyı kızdırmıştı. O günlerde doğu ve batı blokları arasında soğuk savaş sürüyordu.

Kısacası 27 Mayıs geliyorum demiş, ancak Demokrat Parti yönetimi bunu bir türlü anlayamamıştı…

27 Mayıs darbesini tüm ülke benimsemiş ve o günü bayram ilan etmişti… Yalnızca Yassıada Mahkemesinden çıkan idam kararları biraz fazla acımasız olmuştur. 27 Mayıs’ın ancak o yönü tartışılır… Siz bakmayın bir hanım gazetecinin Yassıada Mahkemesinde bakan olan babasının ceza almasının kininden kaynaklanan 27 Mayıs darbesi aleyhindeki yazılarına…

Günümüzde Yassıada, Kültür ve Turizm Bakanlığına devredilerek “Demokrasi ve özgürlük adası” olacakmış… Son derece yerinde bir karar; belki de bazıları orada kurulacak müzeyi görürler de ders alırlar… 27 Mayıs bazılarının dediği gibi demokrasi tarihimizin kara bir lekesi değil; ibret alınacak bir dönemidir… Hele hele 27 Mayıs, CHP zulmünün belgesi hiç değildir…

Ezanın Türkçe okunması ise başlı başına tartışma konusudur. Türkiye’nin benliğini bulması ve Araplaşmaktan kurtarılmasının bir tezahürüydü. Bilimsel olarak da kimse bunu tartışmıyor, yalnızca bir dönemi karalamak için kullanıyor. Vay efendim ezanı Türkçe okuttular deniyor. Bunu söyleyenler önce Müslümanlığın ilk yıllarına inerek ezanın nasıl ortaya çıktığını öğrenmelidir…

Son olarak 9. Cumhurbaşkanı Süleyman Demirel tartışmasına değinmek isterim; Yıllar öncesi siyasi yaşamını noktalamış, bu seçimde hiçbir beklentisi olmayan, görmüş geçirmiş, âkil bir kişi olan Demirel’e sataşmanın, siyasi bir malzeme olarak ortaya atmanın âlemi nedir? Partiler üstü olan, bu ülkeye, demokrasiye (iyi veya kötü) elli yılı aşkın süre hizmet etmiş Demirel neden iç politikaya çekilmek isteniyor? Kendisine nezaketsizlik yapılmıyor mu?

Demirel ile uğraşmak her babayiğidin harcı değildir. Türkiye’nin zor günlerinde başbakanlık, cumhurbaşkanlığı yapmış olan bu kişi ilerlemiş yaşına rağmen zeki, hazırcevaptır… Kendisine söylenen olumsuz sözlerin de altında öyle kolay kolay kalmaz, anında cevabını verir… Nitekim öyle de oldu… Böyle bir âkil adama “senin yaşın geçti otur oturduğun yerde, konuşma” demek olacak iş değildir.

Çakma değil gerçek demokrasiden söz ediyorsanız her vatandaş gibi, Onun da konuşmaya, düşüncelerini söylemeye, yanlışları görünce de ikaz etmeye hakkı vardır…

Seçim öncesinde eski defterleri karıştırmak yerine, gerçek projeler üretmek, K.Afrika, Oradoğu ve batıda uygulanmaya çalışılan, ancak yalpalanan dış politikaya bir yön verebilmek daha doğru olmaz mı?

Süleyman Demirel’den söz etmişken yine onun bir sözü ile yazımı noktalayacağım; “Tarihte ‘Kahtı rical’ deyimi vardır. Yetişeni kesmek, devlet idaresini fakirleştirmektir, tahriptir. Liyakatten tecrit etmektir.”

Kuşkusuz anlayana…

erdemyucel2002@hotmail.com