Her gün cambaza bakıyoruz!

Bazen kendimce düşünürüm; biz neden böyle olduk, toplum niçin coşkusunu yitirdi diye… Bazılarımız üzerimize ölü toprağı serpildi derken bazıları da dünyadan habersiz uykuya yatmış, mışıl mışıl uyuyor…

Çevremizde olup bitenlerle ilgilenmiyor, daha da kötüsü umursamıyoruz. Her zaman yazıp söylediğim gibi tarihimizi de yeterince bilmediğimizden ondan da örnek alamıyor, kıssadan hisse çıkaramıyoruz. Aradan yüzyıllar geçmiş olmasına rağmen dört cihana hâkim olduk gibisinden hamasi sözlerle kendimizi avutuyor, o koca imparatorluğun nasıl çözülüp yok olduğunu düşünemiyoruz. Son yıllardaki tarihi dizileri izlerken onlardan ders çıkarıp çıkaramadığımız da bilemiyorum.

Yazılı ve görsel basında yaratılan suni gündemlerle; kürtaj ve sezaryen gibi konuları tartışarak politika yaptığımızı sanıyor, dış dünyada olup bitenlere bigâne kalışımıza da şaşıyorum.

Belediye başkanlarından birisi ortaya çıkıyor; “Anası olacak kişinin hatasından dolayı çocuk niye suçu çekiyor? Anası kendisini öldürsün” gibi akla hayale gelmeyecek sözler söylüyor. Bu sözlere bazı kadınların tepkisi büyük oluyor ve başkana yumurta atıyorlar. Jinekologlar, kürtajın yasaklanması halinde bazı kadınların ilkel metotlarla düşük yapmaya çalışacaklarını ve yaşamlarını yitireceklerini söylüyor. Öte yandan sanki asıl görevi buymuş gibi, Diyanet İşleri Başkanı siyasetçi gibi ortaya çıkıp, cenin üzerinde anne ve babanın mülkiyet hakkı olmadığını, ceninin mülkiyet değil emanet olduğu gibisinden saçma sapan sözler söylüyor. Kuşkusuz, bazılarına yaranmak (!) amacıyla söylenen bu sözün ardından din kitapları araştırılıyor. Kimse de din kitaplarının ortaya çıkışında kürtaj veya sezaryen gibi tıbbı bir olay var mıydı diye düşünmüyor! Din üzerinden kürtaja vurgu yapılmak istenirken, öte yanda kadınlar ve kadın kuruluşları “benim bedenim benim kararım, ellerinizi bedenimden çekin” diyorlar...

Bizdeki bu tartışma dünya basınına da yansıyor. Türkler Kürtlerin yüksek doğum oranından ötürü nüfusu dengelemeye mi çalıyor gibisinden yorumlar yapılıyor. Bu tür tartışmaların yapıldığı bir ülke Avrupa Birliği’ne girer mi derseniz; o da başlı başına bir konu!..

Kürtaj, mürtaj (!) derken karabatak gibi başkanlık sistemi tartışması gündeme bir geliyor, bir gidiyor. Başbakan yardımcılarından birisi Anayasa’nın laiklikle ilgili 24 ve 136. maddelerinin değişeceği sinyallerini verirken, televizyonlarda ve İl Müftüleri Seminerinde, “bizde zaten yarı başkanlık sistemi var, 2007 halk oylaması da bunu fiilen göstermiştir” diyerek doğruyu söylüyor. Gerçekten de Başkanlık Sistemi tek kişinin egemenliği olarak düşünülürse bizim ülkede de adı konmamış başkanlık varmış da bizim haberimiz yokmuş diye insan elinde olmadan düşünüyor!

Bazıları din devletine doğru adımlar atılıyor mu, atılmıyor mu derken PKK yine boş durmuyor. Mayın tuzağında bir binbaşımız ve uzman çavuşumuz yaşamlarını yitiriyor. Ardından dinleye dinleye kanıksadığımız cümleler peş peşe geliyor: “Teröristlerin yakalanması için geniş çaplı ve hava destekli operasyonlar başlatıldı…”

PKK’nın kaçırdıkları kişilerle ilgili de basında bir habere rastlanmıyor. Oysa İngiliz komandoları Afganistan’da kaçırılan ikisi yabancı dört kadını,Taliban mağarasına yapılan operasyonla kurtarmışlardı.

Türkiye komşuları ile yine sorunlar yaşıyor. Hiç gereksiz İsrail ile köprüleri atmamızın ardından Malatya Kürecik’de kurulan füze kalkanları İran’ı haklı olarak rahatsız ediyor. İran sürekli olarak “ABD veya İsrail’in nükleer tesislerini bombalaması halinde Türkiye’yi vurma” tahdidinde bulunuyor. Ne yazık ki, bunu görmezden geliyor, ses çıkarmıyoruz. Kısacası İran İncirlik ile Kürecek’i gerektiğinde vuracağını açıkça belirtiyor. Bunun böyle olacağı önceden belliydi.

Suriye ile savaş tehlikesi Demoklesin kılıcı gibi başımızda asılı duruyor. Türkiye’nin bir zamanların dostluğunu unutup bir anda Suriye’de Esad rejimini karşısına alması da dış politikada en büyük yanlışların başında geliyor.

Kürtaj, sezaryen gibi konuları gündeme taşıyacağımıza öncelikle İran ve Suriye ile ortaya çıkan sorunları çözmemiz, İsrail’i karşımıza almamamız gerekirdi. Ama olmadı ok yaydan çıktı bir kere… Irak için bir şey diyemiyorum; her zamanki gibi al gülüm ver gülüm politikası sürüp gidiyor. Basın da konuların üzerine gidemiyor eleştiri getiremiyor.

Hikaye hepinizin malumudur. Hemen her gün cambaza bakıyoruz!..

erdemyucel2002@hotmail.com